Twilight 5 : Sunrise

Hoofdstuk 15 : Charlie in gevaar

BPOV

Ik nam weer op. Ik hoorde de stem van Alec en op de achtergrond Dimitri. Ik hoorde ook iets anders, ik hoorde gestommel. 'Hallo Bella.' Ik bleef kalm, maar vanbinnen voelde ik paniek opkomen. 'Alec' Zei ik. Iedereen keek me geschrokken aan. Ik hoorde Alice naar adem snakken en meteen daarna kreeg Edward ook een geschrokken uitdrukking door het visioen van Alice. 

'Mooi eilandje hebben jullie hier. Ik ruik dat die weerwolf van jullie hier was met dat dochtertje van je. Ze zijn helaas gevlucht.' Ik hield mijn mond en wachtte af. 'Weet je wat we onderweg hebben opgepikt?' vroeg hij. Zijn toon maakte me bang. Weer wachtte ik af. Ik hoorde gestommel en een bonk, daarna een kreun. 

'Pap?!' Ik keek naar Edward. Ze waren Alice' visioen aan het bespreken. Maar dat boeide me nu even niet. 'Laat hem gaan! Hou hem erbuiten!' Ik hoorde nog meer gestommel. 'Je oude vadertje weet nog niet van jouw en ons bestaan, maar binnenkort weet hij wat wij eten.' 'NEEEE!!!!' schreeuwdee ik. Edward stond meteen naast me. Maar ik negeerde hem. 'Doe het niet! Alsjeblieft.' Smeekte ik. Het werd even stil aan de andere kant van de lijn.

'Okee vooruit' zei Alec, maar ik wist dat er een maar zou komen. 'Maar.... Je moet hem zelf komen halen. We zullen op je wachten op dit eilandje. Je hebt 2 dagen.' Ik wilde ophangen. 'Oh ja, misschien is het handig als dat hondje van jullie ook langs komt met je dochter.' TUUT TUUT... Hij had opgehangen. Ik staarde naar de telefoon. 

Edward sloeg zijn armen om me heen. 'Wat zei hij?' vroeg hij bezorgt. 'Pap...' Was het enige wat ik kon mompelen. Alle mensen waar ik van hield kwamen in gevaar! Carlisle kwam naast me staan en legde een hand op mijn schouder. 'Rustig maar Bella. Wat is er met je vader? Het komt allemaal goed.' Ik ging zitten, het was te veel. 

JPOV

Pff... Eindelijk rust. Het begon ondertussen al ochtend te worden. Het was zo'n lange dag geweest. De vlucht duurde langer door vertraging en eenmaal in Toronto moesten we ook nog een hotel vinden. Maar eindelijk hadden we er één gevonden. Renesmee zat in bad en ik lag lekker voor de tv op de bank.

Ik keek op toen ik een deur open hoorde gaan. Renesmee kwam in haar pyjama naast me op de bank zitten. Ik keek naar haar gezichtje. Ze zag er vermoeid uit. 'Ga maar naar bed Nessie.' zei ik. Ze keek naar me op. 'Ik ben bang.' Ik zag de angst op haar perfecte gezichtje. 'Ik durf niet alleen te zijn in het donker.' Ik liep naar haar kamer en pakte haar deken en kussen. En legde ze op de bank. 'Kom dan maar hier bij mij slapen. We hadden een 1-persoons kamer en ik zou op de bank slapen. Als ze sliep droeg ik haar wel weer naar het bed. 

'Iew!' Zei Renesmee met walging. Ze keek naar haar ontbijt. Omdat we snel weg moesten van het eiland, hebben we geen bloed mee kunnen nemen. Renesmee moest nu gewoon eten leren eten. 'Kom op Nessie. Je moet het ooit leren eten als je naar school wilt gaan.' Ze draaide haar hoofd weg. 'Mam en pap eten het ook niet op school.' Ik zuchtte. 'Zij zijn met z'n zessen. Zij kunnen samen aan een tafel zitten, maar omdat jij in je eentje naar school moet, is het anders. Bij jou zal het meer opvallen.' Ze wist dat ik gelijk had. Ze draaide zich weer naar haar bord en begon langzaam te eten. 

Vandaag gingen we op zoek naar een middelbare school  voor Renesmee en mij. Dat was het slimst voor mij. Om me zo jong mogelijk voor te doen. Volgens mijn paspoort was ik 17 en Renesmee 13. Zij groeide niet meer zo snel, maar wel iets sneller dan een normaal kind. Nu leek ze nog 12, maar dat zou niet lang meer duren. We gingen naar de best aangeschreven school in de buurt, het Jac. P. Thijsse college.

Die avond, zaten we weer in het hotel. Het was allemaal geregeld. Renesmee ging naar de brugklas en ik naar 5 VWO. We konden overmorgen al beginnen. Ik ging Bella maar bellen, om het nieuws te vertellen en om te vragen hoe het daar in Vancouver was. 

BPOV

Eindelijk hadden Edward en ik rust. We lagen in bed. Ik lag op zijn bord en keek naar zijn perfecte gezicht. Het was zo'n drukke dag geweest. Het visioen van Alice ging over Charlie, die gevangen was op Isle Esmé. We hadden een heel plan uitgeschreven en het belangrijkste punt was, dat Jacob van niks zou weten. Want dan zou hij komen met Renesmee en ik wilde dat zij veilig bleef. Vandaag was zo vermoeiend geweest, dat ik blij was geweest toen Edward me mee naar ons huisje nam. 

Ik leunde naar Edwards gezicht om hem weer te zoenen, toen mijn mobiel ging. 'Wat nou?' Zei ik toen ik geërgerd op nam. 'Ook hallo' zei Jacob verontwaardigd. 'Oh, hee! Sorry Jacob, ik dacht dat je Emmet weer was.' Ik voelde mijn wangen tintelen, maar ik wist dat ik niet meer kon blozen. 'Okee dan is het goed!'. 'Dus? Waarvoor bel je?' Jacob leek even uit het veld geslagen door mijn ruwheid. 'Ehm.. Oh ja! Nessie en ik gaan overmorgen naar school. Ik heb een school geregeld voor ons.' Die zag ik niet aankomen. 'Een school? Wat goed! Wat fijn dat er tenminste nog iets goed gaat!' Ik bedacht me net te laat dat we het niet aan Jacob zouden vertellen. Ik hoopte dat hij het niet had opgemerkt, maar dat bleek valse hoop. 'Wat bedoel je? Wat is er aan de hand dan?' Hij klonk meteen bezorgt. 'Is er iets? We komen er nu aan!' Ik schrok. Hij reageerde wel erg overdreven. 'Nee! Nee! Alles gaat goed hier! Ik ben gewoon nog steeds erg bezorgt om jullie!' Die leugen kwam er zo snel uit, dat ik het zelf zelfs zou geloven. 'Echt? Weet je het zeker?' Ik hoorde aan zijn stem dat hij het wel geloofde, maar toch bang was dat we wel in gevaar waren. 'Ja, zeker weten.' zei ik geruststellend en het werkte. 'Okee dan. We bellen nog! Doei!!'. 'Doei! En geef Renesmee een dikke kus van me!'

Ik hing op en kwam weer bij Edward liggen. 'Met Jacob en Renesmee gaat het goed. Ze gaan overmorgen weer naar school. Ik hoop dat het met Charlie ook goed gaat.' Edward rolde zich boven op me en keek me aan met zijn mooie ogen. 'Charlie is een taaie. Hij redt het wel.' Ik voelde me nog steeds ongerust, maar toen zijn lippen de mijne raakten, vergat ik al mijn zorgen en gingen we verder waar we wilden beginnen voordat Jacob belde.