Beauty is your Curse

50th Curse

Naputol ang pagiisip naming tatlo ng biglang may malakas na lagabag kaming narinig.

The three of us run towards that direction.

Mula sa taas, isang sako ang bumagsak. Pero habang papalapit kaming tatlo ay narealize namin na hindi ito sako.

It's a person.

[Kristine's POV]

Nagising ako na walang makita. May nakatakip na piring sa mata ko. Gusto kong alisin yun, pero hindi ko magalaw ang kamay ko. O maramdaman yun.

Wala akong maramdamang parte ng katawan ko.

"Hmm.. Kaamoy mo pa sya." Boses yun ni Ceejay. Hindi ko maramdaman ang katawan ko, pero nararamdaman ko ang hangin na lumalabas sa bibig nya habang bumubulong sa tenga ko.

I can't speak. I can't move my jaw. Kaya ko lang umungol kahit gustong gustong kong sumigaw.

"Marahil tinatanong mo kung bat di ka makakilos?" He paused, as if waiting for me to answer. But I can't.

"Anong pakiramdam. Di ka makagalaw. Di ka makasalita. Di ka makakita."

Like I am dead.

"Na para kang patay. Ding ding you are right." May narinig akong kaluskos. Na parang may kinukuha sya.

"Neat right? Isa itong concoction na nabili ko. Isang injection lang, and you are paralyzed. Pero hindi lang basta paralyzed. Bumabagal din ang tibok ng puso mo. Namumutla ka. Na para kang bangkay. Ramdam mo ba? Na hirap kang makahinga?"

Ramdam ko. Ang hirap huminga. Ang hirap magisip. Para akong hinang hina.

"You see, Kristine. This.. This is my thing." I felt his hand under my shirt. Christine's shirt. On my belly. Dahan dahan itong gumagapang pataas. Hanggang sa maramdaman ko ang kamay nya sa bandang dibdib ko. No!

I tried to scream. But only faint muffled moans come out.

"That's what I like. The dead can't scream. Can't move. They are just like that. Dead."

I felt cold metal against my skin, till i realize na gunting pala iyon. He is cutting my tshirt open.

"You know why I like you?" My tshirt is now open. Randam ko ang hangin na dumadampi sa balat ko.

"Para kang bangkay. Lifeless. You are alive. Humihinga, naglalakad. But deep inside you lost the will to leave. You are already dead inside, a zombie."

Maraming beses nya din akong tinawag na miss Zombie noon.

"My Christine is like that too. An air of darkness. Walang buhay. And that is why I like her. She's already dead inside."

Naramdaman ko ang labi nya sa balikat ko.

"Pero habang tumatagal, unti unti syang nabubuhay. Alam mo yun." Tumawa sya. A manic laughter.

"Christine is a troubled kid. Maraming trauma kagaya mo. Drunk parents. Tatay na ginagawa syang ash tray. Nanay na walang inabala kundi ang pagdrodroga. Like you, she lost the will to live. And when she met me, well. Ironically, dating me brought her to life. Nagawa ko syang pangitiin. Binigyan ko sya ng siglang mabuhay."