Roomates "by accident" [✓]

Part 74

"Ρε στοκε, κλείσε τα λαϊκά μη σου ρθω εκεί" Σηκώνεται η Κατερίνα απο το κάθισμα και ουρλιάζει σε ένα παιδί που έχει επιλέξει λάθος μουσική για τα γούστα της μάλλον.

"Καλά κοπέλα μου ηρέμησε"
Της λέει εκείνος και πατάει παύση, ενώ κάνει scroll down το playlist του ψάχνοντας για κάποιο καλύτερο τραγούδι.

"Έλα να βγάλουμε φωτο"
Προτείνει και στήνεται καθώς βγάζει μια φωτογραφία, οπότε κάνω το ίδιο.

Η φιλόλογος αρχίζει να μιλάει.
"Λοιπόν παιδιά την προσοχή σας παρακαλώ"
Λέει από το μικρόφωνο.
"Φτάσαμε στο μουσείο. Ο καθένας θα μας πει τις πληροφορίες για το άγαλμα που έχει συλλέξει με την σειρά του.
Το περιεχόμενο των πληροφοριών σας θα μετρήσει στον τελικό βαθμό του τετραμήνου, οπότε να τα πάτε καλά"

"Ελάτε ένας ένας να κατεβαίνουμε"
Λέει και κλείνει το μικρόφωνο.

Εμείς κατεβαίνουμε, και τσεκαρω να δω αν έχω ακόμη το χαρτί στην τσέπη μου.

Μπαίνουμε μέσα στο μουσείο, δεν έχει ιδιαίτερο κόσμο, εκτός από κάποιους σκορπιους τουρίστες οι οποίοι χαζεύουν τα κειμήλια και τα αγάλματα.

Πότε δεν μαρεσαν τα μουσεία.
Τα θεωρούσα πολύ βαρετά και αν είχα κάποια επιλογή για το που θα πάω σίγουρα δεν θα ήταν κάποιος αρχαιολογικός χώρος.

Το πρώτο άτομο που θα μιλήσει είναι η Ηλέκτρα.

Την μισώ τόσο πολύ.

Πηγαίνει δίπλα στο άγαλμα που έχει επιλέξει και αρχίζει να διαβάζει από το κινητό της κάποιες πληροφορίες σχετικά με αυτό, σαν να είναι κάποια δημοσιογράφος.

Ή σαν να είναι στις ειδήσεις.

Τόσο σοβαρή.

Χωρίς να υπάρχει λόγος βέβαια.

Αφού τελειώνει με τον βαρετό λόγο της απομακρύνεται καθώς δέχεται συγχαρητήρια για την δουλειά της.

Κάποια άτομα ακόμη λένε τις δικές τους πληροφορίες.

Ομολογώ να πω πως δεν πρόσεξα κανένα από τα άτομα που μίλησαν.
Το μυαλό μου είναι τελείως αλλού και εκτός αυτού, δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη αφού σκέφτομαι τι περιέχει αυτό το βίντεο που σκοπεύω να δω και μάλιστα σύντομα.

Ελπίζω ο Πάνος να μην έχει κάνει κάτι και όλα αυτά να είναι ένα κακόγουστο αστείο.
Δεν θα αντέξω να τον χάσω.

Τον αγαπάω υπερβολικά πολύ για να τον αφήσω.

Νιώθω ένα σκουντημα στον ώμο μου από την Κατερίνα και βγαίνω από τον προφανές τόσο μεγάλο και διαρκή λήθαργο μου.