Roomates "by accident" [✓]

Part 42

Έχουμε κάτσει για κάποια λεπτά έτσι, είμαι στην αγκαλιά του.
Δεν θέλω να φύγω, θα ήμουν ανόητη αν το ήθελα.
Και κάπως έτσι η ηρεμία μας χαλάει.
Η πόρτα ανοίγει και κάνει την εμφάνισή του ο Στέφανος χαλαρός.

"Ωπ, σόρρυ παίδες, δεν ήθελα να σας κάνω χαλαστρα"
Λέει απολογητικά και μας πλησιάζει οπότε εγώ απομακρύνομαι από την αγκαλιά του Πάνου.

"Υπέροχο timing"
Γρυλιζει ο Πάνος στον Στέφανο και εκείνος γελάει ενοχικά.

"Ναι, θα έχετε χρόνο για αυτά στο σπίτι"
Του κλείνει το μάτι και χτυπάει αντρικά αλλά ελαφρά τον ώμο του.
Ξεροκαταπινω ντροπιασμένη.
Ξέρει;

"Πως είσαι;"
Συνεχίζει

"Μια χαρά"
Απαντάει, μα εγώ για κάποιον λόγο δεν τον πιστεύω.
Δηλαδή, οκευ μπορεί να μην πονάει πολύ αλλά είναι αρκετά ανήσυχος.
Μπορώ να τον διαβάζω πλέον.

"Χαίρομαι αδερφέ"
Φέρνει μια καρέκλα και κάθεται λίγο πιο πίσω μου. Ο Πάνος και εγώ ανταλλάσσουμε κάποια βλέμματα.

"Ξέρει τι έχει συμβεί;"
Ψιθυρίζει ο Στέφανος από πίσω μου, υποθέτω ήθελε να μην ακουστεί σε εμένα άσχετα αν ακούστηκε.

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι, γίνεται να γίνει πιο τούβλο από ότι είναι τώρα;

Μάλλον όχι.

Γυρνάω και τον κοιτάζω.

"Ακούστηκες"
Χαμογελάω ειρωνικά και εκείνος σχηματίζει ένα 'ο' με το στόμα του.

"Όχι δεν ξέρει"
Λέει ο Πάνος και στρέφω το βλέμμα μου σε εκείνον.

"Ακόμη"

Εγώ γνεφω ικανοποιημένη με την απάντηση του.
Δεν νομίζω να το περίμενε γιατί η αντίδραση του είναι υπερβολική.

Σηκώνεται πάνω.
"Φίλε, είπαμε πως θα μείνει μεταξύ μας. Εγώ και εσύ, εσύ και εγώ. Κάνεις δεν θα μάθαινε τίποτα, πόσο μάλλον η Νεφέλη" ψιθυρίζει την τελευταία πρόταση δείχνοντας του εμένα.

Δεν προλαβαίνει να μιλήσει ο Πάνος και ο Στέφανος ξανά παίρνει τον λόγο.
"Τελικά το χτύπημα στο κεφάλι σου είναι σοβαρό"
Διαπιστώνει και ο Πάνος σουφρωνει τα φρύδια του μη καταλαβαίνοντας.

Αυτό μας κάνει δύο.

"Αδερφέ, άραξε, η Νεφέλη είναι μαζί μας, όχι ξένη, και θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί της.
Θα της το πω όπως και να έχει"
Προσπαθεί να τον ηρεμήσει και στρέφει το βλέμμα του πάνω μου παρατηρώντας πως χαμογελάω με την απάντηση του.