Roomates "by accident" [✓]

Part 47

Βρίσκομαι μόνη μου έξω από το μεγάλο σπίτι όπου γίνεται το πάρτυ.
Βρισκόμουν με τον Πάνο σε έναν καναπέ και συζητάγαμε όταν ήρθε ο φίλος του, που τον πήρε για λίγο επειδή χρειαζόταν λέει βοήθεια με τα ποτά από το ντουλαπάκι στο πάνω μέρος της κουζίνας.

Είπε πως δεν θα αργήσει, και τα πέντε λεπτά που μου υποσχέθηκε πως θα γυρνούσε, έγιναν σαρανταπεντε.

Δηλαδή, οκευ, σαρανταπεντε λεπτά;

Θα μπορούσα να τον ψάξω, αλλά δεν είμαι καμία χαζογκομενα που ψάχνει το αγόρι της μέσα σε ένα τεράστιο πάρτυ.

Ήταν επιλογή του να αργήσει τόσο.

Πάω στην μπάρα με τα ποτά, θέλω να πιω κάτι. Οτιδήποτε.

Βότκα έχω πιεί, δεν με τρελαίνει.
Ο Πάνος συνήθως πίνει ουίσκι οπότε αποφασίζω να δοκιμάσω.

"Ουίσκι"
Είναι το μόνο που λέω στον μπάρμαν και αφού με κοιτάζει με μισό μάτι μου δίνει το ποτό μου ζήτησα.

Η φωνή του Πάνου ηχεί στα αυτιά μου:
«Δεν αγγίζεις το ποτό»

Ναι, καλά.

Δοκιμάζω το περιεχόμενο του ποτηριού μου το οποίο καίει τον λαιμό μου και νιώθω ένα εσωτερικό κάψιμο.
Είναι σκέτο, χωρίς κάποιο χυμό μέσα.

Χτυπάω το κεφάλι μου με το χέρι μου.
Αφού σκέτο ζήτησα.

Ηλίθια.

Το καταπίνω μεμιάς.
Γιατί ο Πάνος με άφησε εδώ;
Μόνη μου;

Αποφασίζω να πνίξω τον πόνο μου στο ποτό, έτσι δεν θα νιώθω την συνεχή απουσία του.

Γιατί σιγά σιγά αρχίζω να νιώθω καλύτερα. Πολυυ καλύτερα.
Ίσως για αυτό ο κόσμος πίνει και μεθάει συνέχεια. Για να ξεχνάνε τα προβλήματα τους.

Ωραία πράγματα.

"Και άλλο"
Λέω στον μπάρμαν και ανασηκωνει το φρύδι του.

"Μίλησα"
Γρυλιζω και εκείνος μου ρίχνει μια απαξιωτική μάτια και γεμίζει το ποτήρι μου με το χρυσαφί ποτό.

Χαχαχαχ, χρυσαφί.
Το πιάσατε;

Εμένα μου φάνηκε αστείο.
Δεν ήταν;

Πίνω μια γουλιά.
Το ποτό καίει τον οισοφάγο μου αλλά εγώ ακάθεκτη συνεχίζω.

Ποιος νοιάζεται;

Κανένας.

Τελειώνω το περιεχόμενο του ποτού μου και το κοπαναω στο τραπέζι.
Ωραία αίσθηση.