Haunting Aubrey (SEXY BLACK Duology Book 1)

Chapter 3: What He Wants

Chapter 3: What He Wants

“IMPOSIBLENG MANGYARI ‘YANG gusto mo, Aubrey. Napaka-imposible.”

            “Sabihin mo nga, saan ka kukuha ng ipanggagastos mo para roon? At paano mo tutustusan ang sarili mo kapag naroon ka na?”

            “Napakalayong lugar ang Paris, Aubrey. Kung dito nga sa Pilipinas, walang makatulong sa’yo. Doon pa kaya sa dayuhang lugar na iyon?”

            “Alam namin, gustung-gusto mong matupad ang pangarap mo na maging magaling na pianista. Pero Aubrey, dapat alam mo rin ang limitasyon mo—kung ano ang kaya mo at hindi. Kaya mong mag-piano, pero hindi mo kayang mag-aral sa ibang bansa.”

            “Hindi mo ‘yun kaya, Aubrey. Hinding-hindi. Maniwala ka sa’min.”

            “Sumuko ka na lang...”

            “Wala kang patutunguhan...”

            Habol-hiningang napadilat at napabangon si Aubrey mula sa higaan niya.

            Ito na... Napapikit siya. Sa pagbabalik ng lalaking iyon, isa-isa na ring bumabalik ang lahat sa isipan ko...

            Nanghihina siya. Gusto niyang matulog na lang maghapon. Pero hindi puwede, kaya pilit siyang tumayo at naghilamos.

            Mag-isa lang si Aubrey sa tinutuluyan niyang condo unit kaya mag-isa lang din niyang inasikaso ang kanyang sarili. Wala na kasi siyang mga magulang. Unang pumanaw ang ama niya noong sanggol pa lang siya. Sumunod naman ang ina niya noong nasa unang taon na siya ng kolehiyo. Wala rin siyang naging kapatid kaya wala na siyang nakasama mula nang pumanaw ang kanyang ina. At dahil walang kamag-anak na nag-alok ng tulong o pag-aaruga sa kanya, natutunan niyang suportahan at tustusan ang sarili niya—hanggang sa marating niya ang kasalukuyang estado ng kanyang pamumuhay. Mag-isa niya itong pinaghirapan sa loob ng walong taon, gamit ang talento niya sa pagtugtog ng piano.

            “Good morning, baby.”

            Halos maibuga ni Aubrey ang iniinom niyang kape sa biglang pagpasok ni Justin sa kusina kung saan siya kumakain.

            Natawa naman ito sa reaksyon niya. “Surprised, huh?”

            Ngumiti lang siya bago tumayo para salubungin ng yakap ang kanyang nobyo. But she was really surprised. Binibisita naman siya lagi nito basta may oras ito. Pero ang bumisita ito nang ganoon kaaga? That was what made it surprising.

            “Baka ma-late ka sa work mo!” Sita niya rito after a hug and a kiss. Kung mula kasi sa residence nito, masyadong out of way ang condo niya papunta sa opisina nito. Tapos traffic pa.

            “Hindi baka. I’m definitely going to be late now. Pero hindi na iyon mahalaga.” Justin showed her a paperbag of brownies—her favorite. “I went here ‘cause I want to eat breakfast with you, baby.”

            She smiled, feeling touched. “Ah, wait. I’ll make you coffee!” Kumalas na siya ng yakap dito at pinag-brew nga ito ng kape.

            Together they ate the brownies with a cup of freshly brewed coffee, habang nag-uusap tungkol sa mga plano nila sa darating na mga araw. Sinisigurado nilang hindi nila mapapabayaan ang kanya-kanyang trabaho kasabay ng pag-asikaso nila sa nalalapit nilang kasal.