Meeting with a stranger

Chapter 4

“Nothing ever goes away until it has taught us what we need to know.”

-pema chodron

 

“Hey.”  I mumbled as Marie opened the glass door.

Naabutan ko ang isa sa mga katulong nila sa labas ng gate kaya nagtanung na ako kung nasa loob si Marie. Sinabi nito na nasa kwarto raw si Marie kaya naman dumiresto na ako sa kawarto nito. Wala namang ibang kasama si Marie bukod sa mga maids’ kaya naman feel at home na ako sa kanila.

“A surprise visit, wow.”  She retorted. “Come in ate.”

Ilang oras narin akong nasa kwarto ni Marie. Nakatatlo na kaming movie na napapanuod at sumasakit na ang pwet ko sa kakaupo at sa iisang pwesto lang sa loob ng halos anim na oras. Palitan ng mga nangyari sa amin sa ilang araw namin na hindi nagkasama. Nakakaloka itong si Marie, napaka jolly na bata. Pati ako nadadamay sa mga kalokohan nito.

“It’s almost 9PM Marie I think I have to go.”  I mumbled.

“But it’s too dark outside ate. Can you stay here instead?” She asked. Pinagdikit pa nito ang dalawa niyang palad at nagmake face pa.

“But I have to be home because papa will arrive at 12midnight. I want him to see me first and open the door for him when he got home from Seoul.” I mumbled. “I’ll make it up to you next time. I promise.” I said with a smile.

Ngumiti narin siya kahit na may pagkamatigas ang ulo niya minsan. Alam ko namang she’s matured enough para hindi makaintindi. And that’s what I like her the most. She can think like an adult.

“Surething ate... hatid na kita sa labas at huwag na huwag kang tatanggi ha.” She replied and left me. She went to her walk-in closets and I think she’s going to change her clothes.

Hindi na nga ako makakatanggi iniwanan na ako e.

Minutes passed and we’re now on our way. Sa main gate na lang sana ako ng subdivision magpapahatid at sasakay na lang ako ng taxi pero dahil mapilit at makulit ang kasama ko. Gusto pa niyang sa bahay niya ako ihahatid para raw makasiguro siyang sa bahay ako didiretso.

“Marie pamilyar ba sa’yo ang daan na to?” I asked her in confused. Ngayon lang kasi ako nakadaan sa dinadaanan namin ngayon. Hindi naman nakakatakot ang kalsada dahil nasa city parin naman kami at marami pang matatanaw na establishments na nagtatagisan sa matitingkad na ilaw nito. Malawak din ang kalsada at matatanaw mo ang iba’t ibang klaseng sasakyan. Marami paring tao ang mga naglalakad. ‘Baka naghanap ng alternate route ang driver’ I mumbled to myself. Pero walang namang traffic dahil gabi na at wala namang ginagawang kalsada. Ang weird.

“Manong where are we heading to?” Marie murmured to the driver instead of answering my question.

Tiningnan ko lang siya at pawang naghihintay din ng sagot mula sa driver nila Marie. Ngayon ko lang siya nakita siguro isa sa mga baguhang driver. Tahimik masyado at hindi man lang sinagot ang tanung ni Marie. Ni hindi man lang sumulyap sa salamin sa harapan niya.

“Baka shortcut ate.” Marie murmured in disgust.

“Maybe?”  I replied.

Inabala ko na lang ang sarili ko sa pagbabrowse ng blog ko. Kung hindi rin lang ako abala dumadalaw dalaw rin ako sa blog ko paminsan minsan. Ginawa ko ito to share my experiences and to give hope and advice for those who needed it. Kahit heartaches pa ito ipopost ko parin. Alam ko naman ang limitations ko pagdating sa pagpopost at isa pa hindi naman ito connected sa iba pang private accounts ko kaya nakasisiguro akong anonymous lang ako sa iba. Isang simpleng babae na mahilig magbigay ng mga word of wisdom through blog. In all fairness naaappreciate naman nila ako. Kaya sinusuklian ko naman ang mga magagandang feedbacks nila.