Meeting with a stranger

Chapter 3

“There is always someone who cares for you without your knowledge...”

 

“Halu yeoja agi-neun eottae?”  [How is your day baby girl?] Papa said while reading a newspaper. We’re now at the middle of our breakfast when he asked. Papa has this habit of talking to me in Korean and when he did I should answer it in a right way.

“Jal papa-eul jassda...” [ I slept well papa.]  I paused. “Appa-neun nal-i hu seojeom-e gal su issdolog hal-su isseubnikka?”  [Papa can you allow me to go to the bookstore after this?]

 I asked while playing with my eye lashes. I hope it’ll work.

He smiled at me. “Dangsin-i geuleohge malhandamyeon. Mullon yeoja agi-eun juuihaeyahabnida.”

 [If you say so. Of course baby girl just be careful.] He replied and continued reading his newspaper.

Nasa bookstore ako at nasa section ako ng mga book sale kung tutuusin marami ring magagandang novels ang makikita dito nalalagpasan na lang siguro ng iba. Pinadulas ko ng dahan dahan ang mga daliri ko sa mga nakasalansan na libro. Pinapadaan ko naman ng mata ko ang mga letrang nakasulat dito. Michael Morpurgo with his famous War horse. Walang sabi sabi ko itong kinuha at sinimulang basahin ang prologue nito.

Joey is a young horse who has come to love his owner Albert. At the outbreak of World War I, Joey is sold to the cavalry and shipped to France. His rider Captain Nicholls is killed while riding Joey. The horse is soon caught up in the war; watching death, disease and fate, taking him on an extraordinary odyssey, serving on both sides before finding himself alone in no man's land. But Albert cannot forget Joey and still not old enough to enlist in the British Army, he embarks on a dangerous mission to find the horse and bring him home to Devon.

Napanuod ko na ang movie nito kaya nagkaroon ako ng interest na maghanap ng isang kopya ng libro nito. At maswerte nga naman akong nakahanap ako ng isa. Since matagal na rin itong nobela na ‘to alam kong limited na lang ito sa pilipinas. Halata narin sa itsura nito ang kalumaan kaya nasa ganito siyang pwesto.

“Don’t worry I will take care of you from now on.” I mumbled to myself and went straight to the counter.

Bago ako nagpasyang umuwi na e dumaan muna ako sa isang kilalang fast food chain. Halos dalawang oras narin naman akong paikot ikot sa loob ng mall at nang magsawa ay pumasok muna ako sa isang fastfood. Nasa harapan na ako ng counter ng may isang lalaking sumingit sa harapan ko. Hindi ko alam kung nananadya ba or sadyang di lang niya napansin na may tao pa sa harap.

Kinalabit ko siya pero hindi siya lumingon. Inulit ko ulit ang pangangalabit ko pero this time may kasama ng kuko. Lumingon ito at tiningnan ako ng may pagtataka. Geez siya pa ang nagtataka ngayon ha.

“Excuse me mister pero nauna ako sa pila pero ngayon nauuna ka na? Kailan pa naging dulong pila ang unahan ng counter?”  I said with full of sarcasm. Nakita ko na ba siya before? Bakit ang pamilyar ng itsura niya?

Isang pilyong ngiti naman ang ibinigay nito at tumalikod na muli. Busy na ito sa pakikipag landian sa counter girl. Kilig na kilig naman ang babae. Naghintay na lang ako sa turn ko mas mainam na rin to kesa naman gumawa pa ko ng eksena dito sa lugar. Napapaisip ako kung saan ko talaga siya nakita pamilyar kasi ang mukha niya at ang angas niya. ANGAS, ulit ko sa sarili ko.

Nanlaki na lang ang mga mata ko ng maalala ko kung sinu ang lalaki sa harapan ko. Pero bago pa ako makapagreact hinila niya na ang kamay ko papunta sa kung saan.