Crimson Night (Hiatus)

Chapter 13

Chapter 13

I sigh as I got out from the room, matapos malaman ni Blake ang tungkol sa anak namin ay malamig ang trato niya sa akin, alam ko naman na nararapat lang iyon sa akin dahil inilihim ko sa kanya yun. Okay lang sa akin na ganun ang treatment niya sa akin basta wag lang sana niya kunin palayo sa akin ang anak ko lalo na wala naman akong kalaban-laban dahil hindi naman ako kagaya nila na may powers.

Alam ko na shock parin siya sa nalaman at nagpasalamat na lang ako na hindi niya ako kinausap nung makita niya ang ginawa ni Dedra. Hindi ko rin alam kung pano ko ipapaliwanag sa kanya lalo na natatakot ako.

Iniwan ko na lang siya kasama si Devon matapos kong punasan ng malinis na bimpo at pinakain siya. Inilagay ko ang mga maduming pinggan sa sink at iniwan muna pansamantala doon. Bumalik ako sa mesa kung saan nakahanda na ang pagkain para sa isa pang pasyente ko. Feeling ko talaga nurse ako eh dahil ako lahat ang gawain dito.

Wala ba talagang ibang kasama ang Tyson na yun dito sa bahay?

Kahit na gawa lang ito sa kawayan at matibay na kahoy ay ang laki parin para sa isang tao na kagaya na teenager.

“Momma! Me want to help!” Napangiti ako ng lumapit si Dedra, napakatulungin niya kahit na napakabata niya.

“Ang bait naman ng baby ko. Pero kaya ko na ito, ba’t hindi ka na lang puntahan ang kapatid mo para maglaro?”

Nanghaba ang nguso niya. “Eh di sasama ako—Me want to see that boy.” Wala na akong nagawa kundi hayaan siya na sumunod sa akin papasok sa isang maliit na kwarto. Curious ako kung sino pa ang kawawang bata na naging biktima din ng LMO. Hindi ko pa kasi napuntahan agad ito kasi nga ay inuna ko muna si Blake.

As we got in the room, I almost drop the tray that I was holding when I saw a boy na nasa ten, kagaya ni Blake ay may bandage na sa tiyan niya. He was sitting on the bed, nakayuko at mahinang umiiyak. Nang marinig niya ang pagsara ng pinto ay napangat siya ng ulo at namimilog ang mata niya na makita ko. Cutching his stomach at umatras sa pinakadulo ng kama. “Patayin na lang ninyo po ako! Ayoko na!” He cried. He lift up his hand and clutch each side of his head and shake it furiously.

Parang piniga ang puso ko sa nakita. He’s only a kid and plead to end his life.

A warm smile plaster on my lips as I step closer to him. “Wag kang mag-alala hindi ka namin sasaktan.”

“G-ganyan din sila! Sasabihin hindi n-nila a-a-ko sasaktan p-pero hindi pala! Napakasinungaling nila! Napakasinungaling ninyo! Patayin n-na ninyo ako! Okay lang wala naman iiyak k-kung sakaling m-mamatay ako, tinapon na nga ako sa bahay ampunan ng magulang ko dahil pabigat lang ako!”

“Naiintindihan kita kung bakit ka ganyan ngayon, napakabata mo pa para maranasan ang karantaduhan na ginawa ng mga taong iyon pero I promise to you we wont hurt you. Kumain ka na oh at…” Sinulyapan ko ang nasa tiyan niya na may bandage then bumalik ang tingin sa mukha niya nab akas parin ang takot. “Wag ka na din gumagalaw baka bubuka iyang sugat mo. Hindi pa naman tayo pwedeng umalis dito sa bahay para dalhin ka sa ospital dahil delikado pa baka matunton tayo sa mga taong tumutugis sa inyo.”