Crimson Night (Hiatus)

Chapter 10.5

Continuation...

Patuloy lang ako sa paglutang. Naibsan na din 'yong kirot sa likod ko.

I stop when I’m already in a secluded place. Jeez! There’s nothing in here. Napansin ko may butas na kasiya ako, I think. But in case na worth it naman ang pagpunta ko ay kailangan ko magtanong.  I look up and there’s a tons of bats here kaya naman pinili ko yung pinakamatanda sa kanila. At hindi naman ako nadismaya, tinitigan ko lang siya at lumipad patungo sa akin.

Hindi man ito makapagsalita na kagaya ko but I can understand him through mind. Well, I did use a little amount of magic to understand him. Sabi ni Jakhika err whatever his name was, pumasok na lang daw ako doon dahil makikita ko doon ang  hinahanap ko. Good.

Halos mga kalahating oras din ako sa paghahanap and for the love of Thoth, I’ve finally found it. Kung isang ordinaryong tao lang ako ay baka hindi ko mapapansin itong malaking headquarters na ilang dipa lang ang layo sa akin. Ang gusali kasi ay tila nag-blend sa stalagmite, stalactites at etc—but I just know it na ito ang hinahanap ko. Why? I could sense the immense negative energy coming out from that area, goosebump crawl up on to my arms.

Shit! Shit!

Hindi pa ako nakaramdam ng ganitong enerhiya!

I used up my invisible magic para hindi ako makita ng mga tao doon and even if they have some sort of detector ay hindi in poblema iyon sa akin. Tumagos lang ako sa wall na tila bato at hindi naman ako nagkamali dahil sa pagtagos ko sa pader na iyon ay tumambad sa paningin ko ang puting paligid err not exactly white pero iyon ang motif. Metal and glass iyong wall nila na para talagang pang-science fiction na napanood ko sa mga tv.

Ipinilig ko ang ulo ko. Wala akong oras para dito, may nakita akong grupo na mostly suot nila ay white lab overcoat and black in suit. I step aside to give them a way.

“Their heart rate became steadier this time after we inject some drugs on their body.”

“It’s really amazing how strong they are even though they are just a kids. Compare to those who’d undergone to our experiment, those twin are exemption!”

“Where did you manage to find those kids, Jackson?”

My ears perk it up once I heard the names. Jackson? Iyon yung pangalan ng nagpakilala kay Savannah. “Pure luck I guess.” Sagot naman ng tinatawag nilang Jackson. So ito pala si Jackson. Hindi na ako nagdalawang isip na sundan sila. Pasalamat na lang ako na hindi ako napansin nila, nakisabay ako sa paglalakad nila. Ha! As if they can. “Did anyone of you seen Sol…” Jackson halt, ganun din ang ginawa ng kasamahan niya. His expression became stoic as he scan his eyes around the place as if looking for something or someone.

Pigil akong pumipito dahil sa matalas niyang pakiramdam. Jackson’s starting to sniff around. Jeez! What is he some kind of a dog? My lips form into thin line, prevent myself to snicker from the picture that I imagine. “Burberry brit perfume.” He stated.

No shit! Inamoy ko ang sarili ko. And yeah, I do smell burberry brit perfume—but darn it—napakalakas ng pang-amoy niya! I swiftly give a distance between us in order for him not to notice me. I couldn’t afford to be notice by them, I still need to find those kids.

“Oh it was me, I just bought that perfume yesterday.” Ah lanky man whose wearing a lab suit said. Nakahinga ako ng malalim. Phew, I almost got there.

Mukha naman nakumbinsi si Jackson kaya naman nagpatuloy na sila naglalakad. Tumigil sila sa isang metallic door, inilagay muna ng lalaki ang kamay sa isang scanner at bumukas na iyon. Sumabay na din ako na naglakad sa kanila, may nadaanan kaming isang room na ikinalingon ko. Bawat room kasi ay gawa sa glass wall kaya kitang-kita ko kung anong nasa loob. A blonde woman in mid forties was sitting on a white chair, hinahaplos ang malaking tiyan niya. Tulala lang siya sa kawalan pero hindi nagtagal ay tila gumalaw ata ang tiyan niya at sa gilalas ko ay sumabog siya. Bloods splutter all over the place. Next room naman ay may maraming scientist na pinagkaguluhan ang isang bagay. Don’t know what it is dahil hindi ko makita.