Someone to love

12. A Vejar with nothing

"I have no idea what's happening. She just started crying tapos hindi siya tumitigil."

I was on the phone with Yto. Nakatayo ako sa tabi ni Hera. Iyak siya nang iyak at hindi ko alam kung bakit. It probably had something to do with whatever happened inside that orphanage. Pulang-pula na ang mukha niya at parang tuyo na ang labi. Kanina nang salubungin niya ako ng sampal at kalmot ay hinayaan ko siya. Sa isipan ko pwede niyang gawin ang kahit na ano dahil siya ang Reyna sa buhay ko. She can do whatever she wants. Kahit pa tapakan niya ng paulit-ulit ang puso ko. Matapos niya akong pagsasampalin ay para siyang nauupos ba kandila na napaupo sa kung saan at iyak lang nang iyak. I took her to ny pad. Akala ko titigil na siya pero hindi. It's been three hours and she was still crying. Nag-aalala na ako. Tiningnan ko siya sa kanyang mga mata at nakadana ako hg takot nang hindi ko makita doon ang matapang na si Hera. What was left was the vulnerable version of her. Too transparent.

"Okay, Yto. Thank you."

Tinapos ko ang tawag matapos sabihin ni Yto na tatawagan niya ang mga kapatid ni Hera. Binalingan ko siya at saka lumuhod sa harapan niya.  I cupped her face.  Tuloy-tuloy lang ang pagluha niya. Hindi man hysterical iyon katulad kanina ay natatakot pa rin ako. Hera isn't supposed to be like this.

"Mi Bella, tell me what's wrong." Idinikit ko ang noo ko sa noo niya at saka huminga nang napakalalim. Who would've thought I'd see Hera Consunji like this? She was so weak. Hinaplos ko nang hinaplos ang mukha niya tapos ay pilit ko siyang pinapatahan. For a moment I thought that she woukd stop the tears pero lalo lamang siyang lumuha nang tumitig siya sa akin.

"Hera, tell me what's wrong..."

"You can never fix what's inside." Her voice was as cold as ice. Natigilan ako. Gusto ko siyang yakapin at nang akmang gagawin ko na ay siya namang pagkatok ng kung sino sa pintuan ko. I stood up and went to the door but I never took my eyes off my queen. She was just staring at the nothingness. I was feeling so scared. Pakiramdam ko kailangan kong dalhin si Hera sa ospital.  I felt like she would be better if she sees a doctor. 

"Sir, may naghahanp po sa inyo. Hermes at Ares daw po ang pangalan nila." Wika ng maid sa akin. I took a deep breath. They are indeed fast. Ilang minuto pa lang ang nakalipas mula nang ipaalam ko kay Yto ang nangyari - nandito na sila kaagad. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sa kanila - kung paano ko ipapaliwanag ang nangyari kay Hera. Paano ko sasabihin na sinundan ko si Hera sa ampunan kaya nalaman ko kung nasaan siya na hindi ako magmumukhang desperado? 

I had never been so scared in my life - ngayon lang. Binilinan ko ang maid na huwag iwan si Hera at hintayin akong bumalik. Natagpuan ko ang mga kapatid niya sa living room. Ares was phasing back and forth while Hermes was sitting on the sofa. He looked bored. Nagtama ang aming mga paningin. I took a deep breath. 

"Hermes." Tawag ko. Tumayo siya at sabay sila ni Ares na lumapit sa akin. 

"Where is she?" Pabulong na tanong ni Ares. Sumenyas ako upang ituro ang itaas. Nilagpasan ako ni Ares at umakyat doon. Ni hindi ko alam kung alam niya kung saang silid makikita si Hera. But he was running like his life depended on it. 

"Where is she?!" Sigaw niya sa akin. I just took a deep breath - hindi ko alam kung ilang beses ko nang ginagawa iyon ngayong gabi. 

"On the left," I said to him. Agad na pinasok ni Ares ang silid ko. Sumunod ako sa kanya. Nakita kong makaluhod na siya sa harapan ni Hera. Tinabig ako ni Hermes para puntahan rin siya. They both kneeled in front of her. 

"This is bad." Narinig kong sabi ni Hermes. "Saan mo siya nakita? What the hell happened to her?" 

"I saw her come out of St. Michaels Orphange." I felt so frustatrated. Naningkit bang mga mata ni Hermes. Hinarap niya ako.

"And what were you doing there?" He.hissed at me. I leveled my eyes on his gaze. Hindi ako natatakot  sa kanya pero nag-aalala ako kay Hera. I looked passed at Hermes'shoulder. Nakita ki ba binuhat ni Ares si Hera.

"We need to take her home." Ares said in a lower voice. Nakapalupot ang kamay ni Hera sa leeg niya. Her eyes were closed. She seemed to be tired. Nauna nang lumabas si Ares. Naiwan si Hermes sa harapan ko.

"Stay away, Hades."  He said with such finality in his voice. Tinulak niya ako palayo. Sinundan ko siya pero bago.pa ako nakababa sa sala ay narinig ko na ang pagsibad ng sasakyanh dala nila. Pakiramdam ko masisiraan ako ng ulo. I somehow feel like that I was missing something. May nangyari noon na hindi ko alam at iyon ang dahilan kung bakit ganoon si Hera. I sighed. Naupo ako sa ikatlong baitang ng hagdanan. Nasalo ko ang aking ulo at saka napabuntong hininga.

If I could only go back --- I will change what happened that night...

"Hades! Telepono!"

Ibinaba ko ang hood ng kotse na ginagawa . Matapos akong pakiusapan ni Apollo Consunji na umalis sa mansyon nila ay bumalik ako sa pagiging mekaniko. Lumakad ako papasok sa opisina para sagutin ang tawag ko.

"Hello?" I asked the other line. Napaawang ang labi ko nang marinig ko si Hera sa kabilang linya. She was crying. Napalunok ako.

"Hera?!" Wika ko. "Anong nangyari?!" Napuno nang pag-aalala ang kalooban ko. Hindi ko maintindihan kung anobg nangyariml. Magkasama lang kaming dalawa kagabi.  We were happy. She was very sweet tapos ngayon umiiyak siya? May nangyari ba?

"Hades, kunin mo na ako..." Humihikbing wika niya.Humigpit ang hawak ko sa phone. Tumigil ang pag-inog ng mundo ko. Herawas asking me to take her away. Her voice soundedso weak and afraid. Nahampas ko ang pader sa harapan ko.

"Alam na ni Papa. And he's  not happy. Hades padadala niya ako sa New York. " Napapahikbing wika niya.

"Pupuntahan kita." Mariing wika ko. "Hera, I will not let anyone come between us." Mahinang wika ko.

"Huwag!  Hihintayin  na lang kita sa.park Hades. Wag mo akong iwan ha."

"Hindi, Mi bella. Mahal kita."

Tinapos ko ang tawag at kahit hindi pa tapos ang trabaho ko ay umalis ako sa  talyer. Umuwi ako sa bahay, nag-empake. Inihanda ko ang lahat. Nagpaalam ako sa nanay ko. Wala akong solidong plano, isa lang ang nasa isip ko: I will take Hera away. Kung saan hindi ko alam pero gusto ko siyang makasama. I will take care of her. Kahit na bumalik pa ako sa poder ng ama ko ay gagawin ko ibigay ko lang kay Hera ang lahat.

I arrived at the park. Agad kong hinanap si Hera. Nakita ko siyang nakaupo sa park bench. Umiiyak. Puno ng longing ang kanyang mga mata. Palinga-linga siya. Tatawid na sana ako nang huminto sa harapan ko ang isang kulay itim na SUV. Napatitig ako doon. Maya-maya ay bumaba ang salamin noon at nakita ko ang mukha ng babaeng kilalang-kilala ko.

Si Adelaide Consunji- Dela Monte. She was looking  at me. My mouth parted a bit.

Bumaba siya sa kotse at hinarap ako. Like me, she was now looking at the park bench where Hera was standing.

"Madaming nagsabi that Consunji women are cursed, Hades. My mother, my grandma and now me, bago namin makuha ang true happiness, kailangan muna naming masaktan --- maybe because we were born and raised with a golden spoon in our mouths."

Naikuyom ko ang mga palad ko. Hindi ko siya maintindihan pero alam ko kung saan kami papunta.

"Hera is one of a kind. She is a Consunji. She deserves the best. And right now, Hades hindi ikaw iyon."

Binalingan ko siya. "I'm a Vejar." Mariing wika ko.

"A Vejar with nothing."She sighed. "I love Hera, Hades. Layuan mo siya. Hindi kayo bagau. Patunayan mo.ang sarili mo sa akin, sa kapatid ko at sa buong pamilya ko then maybe you can love Hera freely."

Napansin kong may isa pang sasakyan ang dumating. Huminto iyon sa tapat ni Hera. Kumabog ang puso ko nang makita kong bumaba doon si Lukas Consunji. Tumayo si Hera para lumayo pero hindi siya nakaalis. Her father hugged her. I wanted so much to take her but then...

"You're nothing." Ulit ni Adelaide Consunji.

And years after that nothing had changed. I'm still a Vejar with nothing.