Drought Affection (Pueblo Dulce #1)

Kabanata 9

Sorry

"Damn, can you fucking wipe your tears!"

Tumigil sa pag-agos ang mga luha sa aking pisngi. Natakot ako sa marahas na paglapag ni Tobias ng panyo sa center table na kaharap ko. This is the first time I hear him cuss. Iba rin pala kapag narinig mo mismo iyon mula sa kanyang bibig.

Magkasalubong ang kanyang mga kilay. For a moment, I think I saw how his hazel brown eyes turned black because of frustration and anger. Nakatiim bagang na umupo siya sa kaharap na couch.

"I'm sorry.."

Kunwari ay humikbi ako. Shit! Ilang sorry ba ang kailangan kong sabihin para lang mapatawad ako ng lalaking ito!

Tumingala siya na tila sumasagap ng hangin. He seems triggered because of something. Hinilot niya pa ang kanyang sentido bago bumaling sa akin. Back to his nature, he's now emotionless again.

Hindi ko alam kung para saan ang yakap niya kanina. Nang binitawan niya ako ay galit niya naman akong pinaupo dito sa couch. He's very confusing, yet I need to understand him. I need him to forgive me. His forgiveness will be my key to my idea.

"Galit ka pa rin ba talaga? You can't forgive me?"

Pinahiran ko ang mga natuyong luha gamit ang kanyang panyo.

"I'm pissed, Yndra. Malaki ang kaibahan nun sa galit na sinasabi mo."

"Don't try to deny it, Tobias. Alam naman nating galit ka talaga. You're not going to be nice with me, right?"

Umiling siya ng bahagya. Sinulyapan ang dalawang kasambahay na napagawi ang tingin sa amin. Naglilinis sila sa natapong pagkaing dala-dala ni Tobias kanina. May pag-aalala silang nakatingin sa akin. Mukha siguro talaga akong aping-api sa itsura ko ngayon.

"I'm not angry." He calmly said.

"Then, why can't you forgive me?" Hindi ko napigilan ang bahagyang pagtaas ng aking boses.

"You know the answer to that question, kid. Hindi natin pwedeng ipilit sa sarili natin ang pagpapatawad."

I hate to admit it, pero tama si Tobias. For some instances, sorry is useless. May mga pangyayaring kahit ilang sorry ang sabihin ay mananatili ang sakit. It's always been easier to say you're sorry than to forgive those who are also sorry.

"I've been hurting, Tobias. Hindi ko alam ang mga ginagawa ko. It's not my intention to insult or offend you." Naiyak ulit ako. Totoo nga lang para sa pagkakataong ito. I feel suffocated for the fact behind the principles of my plans.

"That's not a valid reason to hurt  other people, Yndra." Seryoso siyang sumagot.

"I know. I know about that now. Kaya nga ako humihingi ng tawad diba?" I just can't stop trying to be forgiven.

"Still, I can't forgive you.." He sternly said.

Napayuko ako at tumango-tango, lihim na kunukutusan ang sarili. Ganoon na ba kalaki ang kasalanan ko para hindi patawarin?

Pumatak ang isang luha sa aking mata. I distance myself and choose to be alone in the midst of storm. I want guidance for all of this, but I don't have anyone to make it for me. Hindi ko kayang lumaban ng patas. I've been breathing fine while pretending. I can be vulnerable but not real enough to be forgiven. Kahit sino pa siguro ang masasaktan dahil sa mga pinaglalaban ko ay wala na akong magagawa para doon. I became this awful and I can't save myself anymore..

"Sorry.." Is all I can say. For the mistakes I've been doing and for the mistakes I still want to do.

"Fuck! Stop saying sorry.."