Unexpectedly Love

Chapter 23: Adviser

COLEEN

"Mabuti naman at nag bago na ang heartbeat mo,  last night kasi hindi yun naging normal keep resting baby girl." Sambit ko sa pasyente kong si Jessica,  nalulungkot ako,  dahil sa murang edad na seven years old nag karoon ng butas ang puso nito,  bakit ba kasi may mga doctor na hindi inaayos ang trabaho nila? 

Na kwento sa akin ng mommy ni Jessica na na operahan na siya last year at naging successful naman iyon,  hanggang sa lumipas ang ilang buwan nag iiba nanaman ang kondisyon ni Jessica,  mabilis na ulit itong hingalin at inaatake.  Saka nila napag tanto na bumubukas ulit ang butas sa puso nito. 

It's pissed me off.  nakakaawa ang batang ito.  hindi siyang normal na nabubuhay dahil sa kalagayan niya,  hindi niya na e-enjoy ang kabataan niya. 

"Doktora Coleen?" nabaling ang tingin ko sa mommy ni Jessica saka ko lang napansin na Naiyak na ako nang tuyuin nito ang mga luha sa pisngi ko.  "I'm sorry." Hingi ko ng pasensiya.  Ngumiti ito sa akin. 

"Maraming salamat po  Doktora Coleen." Masayang sabi ni Jessica kaya binigyan ko ito ng matamis na ngiti.  "keep resting baby girl." Ani ko. At tumango naman ito.   "Doc,  kailan ho kaya ma-ooperahan ang anak ko?" tanong nito sa akin.  

"Well mommy,  hindi ko pa po masasabi iyan.  until now kailangan pang e check ang abnormal na pag heartbeat ng puso niya.  but I'll try to plan next week. maraming dapat i-plano before the operation." paliwanag ko.  "Salamat po doktora.". "Saka na ho kayo mag pasalamat kapag natapos na ang operation.  sige ho,  mommy mauna na ako. kung wala na ho kayong itatanong." Paalam ko,  she nodded kaya lumabas na ako ng kwarto.

Iba talaga ang nararamdaman ko kapag nakikita ko si Jessica it's making me sad and pissed for those doctor,  I remembered my sister to her. Naramdaman ko ang pag tulo ulit ng mga luha ko. "Here." Napatingin ako sa nag salita. Si Gino may inaabot itong panyo na agad ko namang tinanggap at ginamit para tiyuin ang mga mata ko. 

"Thanks." nag simula na akong mag lakad.  Naramdaman ko naman ang pag sunod niya.  "Tuwing lalabas ka sa kwarto na yun lagi ka nalang umiiyak,  tell me why?"  napahinto ako sa pag lakad at takang tinignan siya. 

"Paano mo nalaman? Stalker ba kita?" nag ang salubong ang kilay niya.   "Every before lunch ang visit mo sa kwarto na yun,  and last minute before lunch ang labas mo kaya nakikita kita,  at saka gumising ka nga. Stalker ka diyan,  dito kaya ang daan mula sa third floor to first floor papuntang Cafeteria." I rolled my eyes. 

"Okay." Na sabi ko nalang at nag patuloy na sa pag lalakad,  bakit ba ngayon ko lang naalala na siya pala ang Chairman ng sarili niyang Hospital?  and we both General Surgeon,  malamang assuming ko naman Tsk. 

"Sa Cafeteria ba punta mo?" dinig kong tanong niya pero hindi ko siya nilingon. 
"Nope, I'll go to Xineapp Coffee shop." bumukas ang elevator kaya mabilis akong sumakay gayon din si Gino himala ata at walang tao.

"Jamil's shop?" tanong nito.  "Yup." Sagot ko.  "Why?" kumunot ang noo ko.  "Anong why?  Ano bang ginagawa sa Coffee shop?  nag si-swimming?  use your commonsense Mr.  Chairman."

"I mean,  may Cafeteria naman tayo ah.  bakit doon pa?  lalayo kapa." sambit nito. 
"So?  Sa kabilang kanto lang naman yun at saka Ayoko ng mga si-ni-served nila dito,  nakakasawa." Mabilis na bumukas ang elevator kaya lumabas na ako.  At naka sunod parin siya sa akin. 

"I'll go with you." Dun ako napatingin sa kanya.  To the first time sasabay siya sa akin mag lunch?  oh come on.  Wake up Coleen.

"What?" Kunwaring walang narinig na sabi ko.  "Sabi ko. Sasama ako sayo." Ulit niya at lihim akong napangiti at nag patuloy sa pag lalakad palabas ng hospital.