HAZAN VAKTİ-SONBAHAR

23. BÖLÜM 'SONBAHAR ''

- En güzel Sonbahar hiç yaşanmamış olandır... İyi okumalar dilerim sevgili okuyucularım. Yorumlarınızı bekliyorum... '' - Akide Baylar... 

Nasıl iş bu

her yanına çiçek yağmış

erik ağacının

ışık içinde yüzüyor

neresinden baksan- gözlerin kamaşır

Oysa ben akşam olmuşum

Yapraklarım dökülüyor

Usul usul – adım sonbahar... (Atilla İlhan)

....

'' Mutluluk içimizde bir yerde gizlenmiş, çıkmak için keşfedilmeyi bekleyen en önemli madendir. Bir başkasının içinde gizlenmiş mutlulukları aramak hırsızlıktır. Sizin içiniz, en önemli maden kaynağınız. Zenginliğinizin farkına varın ve mutluluğu kendi içinizde arayın. En doğrusunun bu olduğunu, kendi başınızla kaldığınızda anlarsınız... ''

'' Peki, ya siz Hazan Hanım? Aradığınız mutluluğu kendinizde mi buldunuz? ''

Hazan gülümsedi. Gözlerini hemen yanında oturan Poyraz'a ve Rüzgar'a çevirdi.

'' Evet. '' dedi soru soran kadına doğru bakmadan. '' Mutluluğun her zaman içinde olduğuna inananlardanım. Ve benim içim, hemen yanımda oturan bu iki güzel insan. Benim tek madenlerim. En değerlilerim. Onlar. ''

Poyraz, Hazan'ın elini tutup gülümsediğinde Rüzgar ayağa kalktı ve mikrofonun başına geçti. Boyu küçük olduğundan dolayı görevli bir adam mikrofonu kendisine doğru uzatmıştı. Rüzgar, kendisine meraklı gözlerle bakan insanları daha fazla bekletmeden mikrofonu dudaklarına yaklaştırdı.

'' Öncelikle Merhaba annemin kocaman ailesi. '' dedi ve büyük bir gülüş kahkahasıyla birlikte kendiside gülmeye başladı. '' Burada, sizin önünüzde anne ve babamdan bir şey isteyeceğim. '' Hazan oğluna merakla bakıyor, ne isteyeceğini düşünüyordu. Poyraz'sa rahattı.

'' Anne... '' dedi Rüzgar annesine doğru dönerek. '' Benim bu yaşıma kadar annemde babamda sen oldun. Hani, bir keresinde anne babaların katıldığı bir yarışta düştüğümde ayağım kanamıştı.Herkesin babası ve annesi çocuklarına bakarken sen yanıma gelip beni yerden kaldırmıştın. Yaramın üzeriden öpmüştün. Ve bana. '' Sakın ağlama. Sen güçlü bir çocuksun. Küçücük yaralar sende büyük izler bırakmaz. Yüreğin sağlam olsun yeter ki. '' demiştin. Ağlamamıştım. Ama çok acımıştı anne. Ben devam ederken sen kenara geçip gizlice ağlamıştın. Benim canımın acısı bende olmasada sende büyük izler bırakmış değil mi anne? Ama ne vardı biliyor musun? ''

Hazan gözlerinden akan yaşı sildi ve fısıldadı.

'' Ne vardı oğlum? ''

'' Benim annem, sendin. Ve babamda. İçinde taşıdığın o baba, babama duyduğun aşkınmış meğer... O yüzden anneciğim... Senden bir sorunun cevabını istiyoruz... ''

'' İstiyoruz derken? '' dedi Hazan. Ve anında ışıklar kesildi. Yerine mum ışıkları devreye girdiğinde Hazan korkuyla etrafına bakınıyordu. Rüzgar'ın hemen yanında Poyraz'ı gördüğünde ve etrafta yüksek sesli bir dans müziği çaldığında Hazan duygu yüklü gözlerle Poyraz'a bakmaya başladı. Poyraz kendisinden biraz uzakta, elinde bir papatya tanesiyle Hazan'a bakıyordu. Diğer elinde mikrofon vardı. Ve konuştu...
" Kelimelerin üstüne titreyip " İşte bu! " dedim. " Eksik olan, bir türlü yerini dolduramadığım kelime senin isminmiş. '' Dudakları da tıpkı sesi ve elleri gibi titriyordu. Devam etti Hazan'ın gözlerine bakmaya devam ederken. Bir yandan gülümsüyordu.