CH88: Explanation

12.2K 164 134
                                    




Kinabukasan...

"Thank you Dr.Miguel, we trust you to keep this a secret. This is to avoid the problems to get worse."

Nakipagshakehands na ang mga magulang ni Zavanna sa private doctor niya at inihatid na ito ni lord Zaviel sa labas. Naiwan sa loob si Zavanna at Lady Anna
"See? I'm okay now. You don't have to worry. I don't need to stay at the hospital. " sabi ni Kendra na nais nang umalis sa unit kung saan siya nagstay mula kahapon.

"But princes—" Bago pa maituloy ni lady Anna ang kanyang sasabihin ay lumapit sa kanya si Kendra at hinawakan ang kanyang kamay.

"Mom, I just need some time alone after what happened. Can you help me?"

Sanadaling natahimik si lady Anna at tiningnan ang kanyang anak. Tumango siya at niyakap si Kendra. "Anything for you my princess."

Matapos na makipag-usap ni Kendra sa kanyang ina at sa pabor a hiningi niya ay lumabas na si lady Anna. Naiwan si Kendra na tahimik na nakatingin sa bintana. Muling nagbalik sa isip niya ang nangyaring alitan sa pagitan niya at ng ina ni Drake.
'Are all of those my fault?'
Tumulo ang kanyang luha.

Kumatok mula sa pinto si Vince. Dahil walang sumagot mula sa loob ay nag-alala ito kaya naman pumasok ito at nakita niya Kendra. Di niya mapigilang sumama ang loob niya sa kanyang ina dahil alam niyang nahihirapan si Kendra dahil sa ginawa nito sa kanya.
Isinantabi niya muna ang galit sa kanyang ina. Itinuon niya ang buong atensyon niya sa babaeng nasa harapan niya. Ang babaeng pinangakong ipapakasal sa kanya.


"ZK."


Kendra's POV

"ZK"

'ZK' I mentally repeat that all of a sudden.

That's the nickname that has been on my mind since I was in high school. The guy behind those letters is him. Cyfe---or should I say Vince.

I composed myself. Breathe in, breathe out.

Pagkaharap ko sa kanya ay nakita ko ang pag-aalala sa mata niya. "ZK are you okay?" Di pa man ako nakakasagot sa tanong niya ay nagsalita siyang muli at naglakad palapit sa akin. "ZK I'm sorr---"

"Don't."

I don't deserve that apology. Why does he have to say sorry kahit na wala naman siyang kasalanan? After all, I think I'm the one who is supposed to apologize.

"I know you are hurt and I'm really sorry. If I was with you that time hindi sana mangyayari to sa'yo."

There he is. He's always worried about me. He keeps on blaming himself kahit na hindi naman talaga niya kasalanan.

"No Vince. I'm sorry. I'm the one who should apologize to you." Mukha naman siyang naguluhan sa sinabi ko.

"What are you talking about? You didn't do anything wrong. Wala ka namang nagawang kasalanan sa akin."

Umiling ako. Alam ko na ngayon kung ano ang totoo. Sa tagal ng panahon I thought alam ko na lahat maybe that's why I still can't find myself happy despite of good things happening. May part pa rin pala na hindi ko nareresolve through these years na nagdaan.

"Vince alam ko na lahat. Alam ko na ang totoo. Naalala ko na lahat-lahat." Lumapit ako sa kanya at niyakap siya. I can't help but to cry. I owe him a lot. And just as he promised years ago, he came back.

Mukhang nabigla siya sa sinabi ko kaya di siya nakapagreact agad pero naramdam kong niyakap niya rin ako pabalik. I missed him.

"You don't know how happy I am to hear that. I'm sorry natagalan ako bumalik noon. But I told you, kagaya ng pinangako ko sa'yo noon babalikan kita."

"Since high school di ko alam na nagbalik ka na dahil di ko pa maalala lahat. I'm really sorry."

"Don't worry ZK, within those years I'm with master."

Humiwalay ako sa pagkakayakap ko sa kanya.

"How come my grannydad did not tell me any word about this at all?"

I can't believe it! Grannydad have been hiding this from me for years! Did my mom and dad know about this? I have to ask them.

"Don't be mad at your grandfather, sumama ako sa kanya in my own will and hindi ko pinagsisisihan iyon. After all, mas nagkaroon ako ng chance noon na bantayan ka kahit di mo ako naaalala."

"Why did you hide from me that time? Bakit di mo na lang pinakilala sarili mo just like our gangmates?"

I saw him smile. But I noticed that his smile is full of bitterness.

"Your parents don't want me to show up. They said it is for the better. Mas mabuti na daw munang di ako magpakilala sa'yo that time lalo na at di ka pa nakakaalala at gusto nilang mailayo ka muna sa kapahamakan."

I can't blame my parents they are just worried for me. Mula ng nangyari yung aksidente noon mas lalo silang nagging strict kung sino ang mga taong pwede lang lumapit sa akin. Noong nagbalik lang sa RIA saka lang sila naging maluwag ng konti sa akin dahil kasama ko naman sila Shia but then so many unexpected things happened to me that time.

"But you know what? Pinagsisisihan kong di kita nilapitan at nagpakilala noon pa lang. Kung noon pa lang nagpakilala na ako sa'yo at least nabantayan sana kita. Di ka na sana napahamak sa kamay ng Devina na 'yon. That time umalis si master pabalik sa ibang bansa and I have to go back to Japan para doon ipagpatuloy ang pag-aaral ko gaya ng utos ni master. Kung di ako umalis napigilan ko sanang sadhjfhflhjlsasdkfsi (magkakilala kayo ni Drake)."

"What?" Ano yung sinabi niya sa dulo? Di ko naintindihan.

Umiiling siya at ngumiti. "I mean napigilan ko sanang mapahamak ka pa. Kung nasa tabi mo ako noon di ka sana sasaktan ng Devina na 'yon at ng kahit sino pa man na nanakit sa'yo noon."

"No. don't blame yourself. I think that's what was supposed to happen that time. Sadyang pinagtagpo kami ni Devina para makamit ng family namin yung justice na matagal na naming gustong makamit." Malaki ang naging kasalanan ng ni Devina at ng kanyang ina sa pamilya namin and maybe that's the way of destiny to cross our paths and make her and her mom pay for their sins.

"Isa pa wag mong sisihin ang sarili mo dahil, di mo naman responsibilidad na bantayan ako. You have your own life. Aside that, kahit papaano nandoon ka sa Japan at nakapag-aral ka."

"Pero kung may choice ako, I would rather stay here and study with you." He grew up and became a fine man but still, di pa rin nawala ang pagiging maaalalahanin niya.

I wonder what will happen kung ganun nga ang naging situation. Still, nangyari na ang mga nangyari noon at di na mababago pa. I met those people before which some are good while some are bad. Some of those people stayed, some of those left.

"But I promised you right? Nangako ako noon na babalikan kita at poprotektahan kita. Sorry it took so long for me to come back. But now, I'm finally here beside you." He smiled. Hinawakan niya ang kamay ko at tiningnan ako sa mata.

"Ako nga ang dapat na humingi ng tawad. Kahit di pa kita maalala noon you still chose to look after me and until now, you kept your promise to remain beside me. Thank you, thank you Vince, you're my most loyal best friend." I looked at him and smile.

I can't believe that after all the years passed makikita ko siya muli and all those time malapit lang pala siya sa akin. Tiningnan ko ang mukha niya ng mabuti. I can't believe Cyfer and this guy in front of me, my long lost childhood bestfriend, is only one. Kaya pala pakiramdam ko parang malapit na agad loob ko kay Cyfer noon kahit na kakakilala ko pa lang sa kanya. I feel so close na para bang matagal na kaming magkakilala. Looking at him right now makes me realized how he grew into a fine man since we were young. He looks enthusiastic before with his goofy smile but now he had this manly facial features and a look of a mature man who had been through a lot. He looks so good when we were young but I can't believe he'll change a lot when we grow and now he is a very handsome and successful man.

I'm glad to see him. I just find it a little bit hard to take in everything right now. May feeling ako na may something na hindi maexplain sa nararamdaman ko.

'You thought that your long lost best friend is 'that' someone.'

The Gangster HeiressTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon