GOTHAM ||

19.Bölüm

Öhöm!Çabucak gelen bir bölüm daha.Umarım beğenirsiniz Yarasacıklarım :D Rüyanızda Batsy'i görün jsjsjsj
Medya:Guns N Roses - Don't Cry

Açık kapılar gibi olan gözlerimi nasıl görüyorsun?
Seni donakaldığım kalbime doğru yönlendirmeye çalışıyorlar.
Cansız bir şekilde,ruhum soğuk bir yerde uyuyup duracak.
Ta ki sen onu bulup ait olduğu yere geri döndürene dek.

"- Uzun zaman oldu Bay Wayne?"

"- Dayanabileceğimden çok daha uzundu" dedi.Yarasanın geniş,güçlü kolları arasında adeta kayboluyordum.Beni tekrar kaybetmekten korkarmış gibi sımsıkı tutuyordu.Yaralarım acımaya başlamıştı bile.Zorla ayakta duruyordum.O olmasa çoktan düşmüştüm.Bu kokuyu,bu naneyle karışık yağmurdan sonraki toprak kokusunu almayalı öyle uzun zaman olmuştu ki.Gözlerimden birkaç damla yaş süzülüp boynuma doğru aktığında ağladığımı farketmemiştim bile.Yüzüme bakabilmek için birkaç santim geri gittiğinde gözyaşlarımı gördü ve parmaklarını yanaklarıma koyup tek tek tüm damlaları sildi.Ardından beni yeniden göğsüne yasladı ve başımın üstünü öptü.

"- Bundan sonra ağlamayacaksın.Buna izin vermeyeceğim."

Elleriyle boynuma dokunduktan sonra ekledi."Üşüyorsun."

Bunun üzerine beni kucağına aldı ve helikoptere bindirdi.Arka kısımdaki geniş koltuğa oturtup kemerlerimi büyük bir özenle bağladı.Ben yapabilirim diye engel olmaya çalışmamıştım.Artık Bruce Wayne'e karşı koymaya çalışmanın anlamsız olduğuna kanaat getirmiştim.Özellikle de onun lafını dinlemeyip evden kaçtığımdan ve başıma onlarca felaket geldikten sonra.Evet yöntemleri katıydı ancak hepsi beni korumak içindi.Ve ben bunu yeni farkediyordum.Eğer önceden farketseydim Olia benim yüzümden ölmezdi.Titreyerek başımı salladım..Şimdi vakti değil Amber.Daha kendini suçlayabileceğin tonla zamanın olacak.Bugün bunları düşünmek için uygun bir gün değil.

O böylesine güçlü ve dimdik ayakta dururken kendimi salamazdım.Güçlü görünmeliydim.En azından elimden geldiği kadar.Çalışan helikopterin güçlü sesi beni düşüncelerimden koparttı ve eve gidiyor olduğumuz gerçeğini bir kez daha hatırlattı.Eve gidiyordum.Eve.Ancak ev burada yalnızca somut bir kelime değildi.Ailenin olduğu yere ev denirdi.Yanında güvende hissettiğin kişilerle dolu olurdu ev.Ve görünüşe bakılırsa ailem diyebileceğim bir tek Bruce kalmıştı.O beni bu şekilde görüyor muydu bilmiyordum.Öyle olduğunu umuyordum.Bu vakitten sonra beni kovsa da yanından ayrılmazdım.O konuda dersimi almıştım.

Başımı cama yasladım ve uzaktan görünen kara şehrin ışıklarını izledim.Bu şehirle ilgili herhangi bir şeye özlem duyacağımı sanmazdım ama..ışıkları bile özlemiştim.

◇

"- Neredeyse iki gün oldu Efendi Wayne."

"- Ona biraz zaman ver Alfred."

"- Ne durumda şuan?iyi görünmüyor.Hemde hiç."

"- Ben ve Doktor Aryen vücudunda tonla çürük,tonla ezik ve yara tespit ettik."

Derin hırıltılı bir nefes aldı."Kolay şeyler yaşamadı.Tam olarak neler yaşadığını bilmiyoruz şuan.Ancak asıl korkum bedeniyle ilgili değil Alfred.Bedeni iyileşir.Asıl korkum...."

"- Kızın ruhuyla ilgili" diye tamamladı Alfred. "Korkmakta haklısınız Efendi Wayne.Joker yanında kalanlara fiziksel zarar verir evet.Ancak daha çok kurbanının ruhuna ve aklına odaklanır.Dua edelim ki o hala önceden tanıdığımız sevgi dolu Bayan Davis olsun."

"- Çok geç kalmış olabiliriz Alfred."

Derinden gelen boğuk sesleri farkettiğimde gözkapaklarımı sanki biri onları Japon yapıştırıcısıyla yapıştırmış gibi güçlükle açtım.Bruce anında buraya odaklanmıştı.