GOTHAM ||

17.Bölüm

Medya:Amber'ın sürekli duyduğu melodi

Sizleri uzun bir süre boyunca beklettiğim için özür dilerim.Şu kısa dönemde hayatımda pek çok değişiklik oldu ve ayak uydurması gerçekten çok zor.Vizelerden fırsat bulup,ufak bir boşluk yakalayınca hemen yazdım.Bir dahaki bölümün arasını bu kadar uzatmayacağım.Yorumlarınız bekliyorum.Hepinizi seviyorum <3

Bugünlerde sisin içinde sürükleniyor
Bu korkunç ve acı verici
Onun cehenneminin dışında hayatı ararken
Gölgelere kayıyor şimdi

Herkes ölür ama herkes yaşamaz.Son günlerde sıkça düşünür olmuştum bu cümleyi.Şimdiye kadar yaşayabilmiş miydim?Hayatımın ne kadarını dolu geçirmiş,gerçekten ne kadar yaşamıştım?Yaşamak sadece nefes alıp vermek,yemek yemek ve günlük hayatın tek düzeliğinin içinde kaybolmak değildi.Hayatın tadını çıkarmaktı.Şimdi bunu etraflıca düşündüğümde gerçekten yaşamadığımı farkediyordum.Birkaç mutlu an dışında hayattan ne alabilmiştim ki?Gerçekler kafanıza dank ettiğinde bunu içselleştirmek oldukça zor oluyordu.Gerçekten hayattan alabildiğim koca bir hiçken nasıl tatmin olabilirdim?Özellikle de ölüme bu kadar yakınken.

Ölüm belkide insanlığın en büyük kabullenemeyişiydi ancak ben artık kabullenmiştim.Er ya da geç gelecekti.Bu halde kalmaya devam edersem görünüşe göre çok daha çabuk gelecekti.Acılı olmamasını ümit edemiyordum.Acılı bir ölüm olacağını adım gibi biliyordum.Ancak bu fikirle barışıktım.Umutlarım tükenmişti artık.Özgür hissediyordum.Tüm umutların tükenmesi bir yanıyla özgürlüktü çünkü.Korkuya esir olmaktan kurtulur,sonuçlarını düşünmeden kaçınılmaz sona doğru ilerlerdiniz.

Joker tarafından hapsedilmiş olmak ve tahmin bile edemediğim bir süre boyunca burada kalmak bana tek bir fayda sağlamıştı.Düşünüyordum. Karanlıktayken zihnimle başbaşa kalmıştık.Çok sağlıklı düşünemesemde elimden geleni yapıyordum.Zihnimde kalmış birkaç parça mantık kırıntısına sıkı sıkıya yapışmıştım.Onları düşürürsem bende düşecektim.Evet ölecektim ama en azından hala zihnim sağlamken,kendimken ölmek istiyordum.Ya da benden geriye ne kaldıysa.Kurtarabildiğim kadarını kurtarmak istiyordum.

Ancak tüm bu çabama rağmen başarısız olacağımı biliyordum.Joker beni tamamen parçalamadan rahat etmeyecekti.Karanlığın içinden gelen piano sesiyle başımı kaldırdım.Son günlerde sürekli bu şarkıyı duyuyordum.Nereden geldiğine,kimin çaldığına dair en ufak bir fikrim yoktu.Acı dolu notalar keskin soğukta yüreğime işliyor,kurtuluşa dair hiçbir ümidimin olmadığını hatırlatıyordu.Bazen de küçük bir kız çocuğunun hıçkırıklarla ağlamasını duyardım.Defalarca seslensemde bana cevap vermezdi.O ağlamaya devam eder,bense onu duymamak içn nefes alışverişlerime odaklanırdım.Ne kadar duymazdan gelmeye çalışsamda hep oradaydı.Emin olamıyordum ve asla da olamayacaktım.Joker iyice kafayı yiyeyim diye bir hoparlörden bunları bana dinletiyor da olabilirdi.Gerçekten bunların tümü zihnimde olup bitiyor da olabilirdi.

Son günlerde fazlaca akan gözyaşlarım yine benden izinsizce akmaya başlamıştı.Uzanıp onları ellerimle silmek istedim ancak bir masaya bağlanmış haldeydim.Kıpırdamak imkansızdı.Demir kapı büyük bir gıcırtıyla açıldığında gözlerimi kapattım.Yaklaşan adım seslerine karşın inatla gözlerimi açmıyordum.Bu sefer ne için gelmişti görmek istemiyordum.Zehirli iğneler mi yapacaktı yoksa ateşte kızmış bıçakları mı üzerimde deneyecekti?Ya da adını bile bilmediğim onlarca oyuncağını mı kullanacaktı?Görmek istemiyordum.Ancak bir şey dikkatimi çekti ve merakıma engel olamayıp gözlerimi açtım.Adım sesleri tek bir kişinin değildi.Her zamankinin aksine Joker yalnız gelmemişti.Bu sefer yanında Harley'de vardı.