Albus Potter : de reünie

hoofdstuk 8

Hey allemaal! Eigenlijk heb ik nu niet veel te zeggen dan bedankt om jullie ideeën te delen en voor alle superlieve comments dat ik heb gekregen! Ze maken me echt superblij! Geniet (hopelijk) van hoofdstuk 8 waarin een paar oude voorwerpen terug komen, een oud personage en natuurlijk het beruchte verboden bos. Enjoy!

‘Waar gaan jullie naar toe?’

Albus bevriest waar hij staat en hij voelt zijn hart kloppen in zijn keel. Rose, die naast hem staat, lijkt ook te bevriezen. Ze zijn nog maar net hun kamer uit, ze staan nog niet eens buiten de leerlingenkamer, en ze zijn al gesnapt. Al bevend draait Albus zich om en hij kijkt in de ogen van hun ontdekker die op de voorlaatste trede van de trap staat, leunend tegen de muur. Het is James!

 ‘We…we….,’ stottert Albus maar hij kan geen smoes bedenken en aan Rose blijkt hij nu ook niks te hebben.

 ‘Heb je soms ijs in je kleren of zo? Je trilt als een chiwawa!’ zegt James. ‘Ik vraag het nog eens: waar gaan jullie naar toe?’

 ‘Euhm…wij…Wij gaan om een boek dat Rose heeft laten liggen in de klas. Ja, je weet hoe ze is over haar boeken,’ liegt Albus maar hij heeft zelf door hoe idioot hij klinkt. Hij zit zichzelf binnensmonds te vervloeken terwijl James zucht en zijn hoofd schud.

 ‘Jij kan echt niet liegen onder druk he. En jeezes Rose, je kijkt of je een lijk ziet maar ik ben je neef hoor,’ zegt James en hij komt de trap af. Hij komt voor hun staan en blijft naar hen staren .’Ik weet dat het iets te maken heeft met dat Voldermort-kind en ik ben er ook zeker van dat het iets te maken gaat hebben met dat gevecht van vandaag dus je moet hier niet staan liegen over een vermist boek.’ James pakt Albus hand en houd er iets tegen. Het is zacht en glad en wanneer Albus er naar kijkt ziet hij dat James hem een mantel heeft gegeven. Albus herkent de mantel onmiddellijk, het is zijn vaders onzichtbaarheidmantel!!

 ‘Hoe…hoe kom je hier aan? Vader verstopt hem toch altijd?’ vraagt Albus en hij kijkt James niets begrijpend aan.

 ‘Doet er niet hoe ik er aan kom. Jij mag hem nu even lenen. En dit ook,’ James geeft Rose een stuk perkament in haar handen.

 ‘De sluipwegwijzer…,’ stamelt Rose.

 ‘Oom George heeft er vaak over verteld dus jullie weten wel hoe je hem moet gebruiken zeker? Zorg wel dat ze heelhuids terug komen,’ zegt James.

 ‘Waarom geef je ons dit?’ vraagt Albus. Het verwonderd hem helemaal niet dat James de spullen heeft, hij zal ze wel gestolen hebben, maar hij kan niet begrijpen waarom hij ze aan hen heeft. James zou ze eerder voor hem zelf willen houden zodat hij er mensen mee voor de gek kan houden.

 ‘Ik wil niet gaan uitleggen tegen onze familie hoe jullie van school zijn getrapt of hoe jullie in duizend stukjes zijn gespat, daarom.’ James legt zijn hand op Albus hoofd en maakt zijn haar in de war. ‘Jullie gaan voorzichtig zijn toch?’ vraagt hij.

Albus is echt totaal verbaasd. Ook al is James maar een jaar ouder, hij lijkt nu erg volwassen en dat is echt raar. James zit Albus altijd te pesten, geintjes uit te halen en nu staat hij hier voor hem als een grote, wijze broer.

 ‘Tuurlijk,’ zegt Albus en James grijnst. Hij draait zich om en loopt de trap op. ‘Tot morgen, laat mijn gerief heel,’ zegt hij nog voor hij verdwijnt uit het zicht.

Albus blijft verbaasd staren naar de trap. James leek zo anders . Het is gewoon doodeng.

 ‘Dit was raar,’ zegt Rose en ook zij blijft naar de trap staren.

Albus blijft er niet meer lang over nadenken en hij tikt Roses arm aan. ‘We moeten gaan, straks zijn we nog te laat,’ zegt hij tegen haar en Rose knikt. Albus slaat de mantel over hem en Rose heen. Rose pakt terwijl haar staf en houd het tegen de kaart.