San Carlos

Kabanata 10

"Señorita, ipinapatawag na po kayo ng Señora Felicidad," ipinikit ko ang mga mata at pilit na pinapagaan ang aking loob. Kailangan ko nang masanay na boses na ni Oryang ang tatawag saakin at hindi ni Rosa.

Isang huling sulyap saaking sarili sa salamin ang ginawa ko at tuluyan nang bumaba. Tila tambol ang puso ko dahil sa kaba. Ilang araw na ang lumipas simula noong pagkamatay ni Rosa at nangyari ang pagsampal saakin ng Señora. The Señora Felicidad that I saw that night is a very different one, it's the one that I heard talking to Señora Elvira then. The fierce and scary one.

"Tumulak na tayo," hindi na nito hinintay ang sagot ko at nauna na sa pagsakay ng carruaje. I bit my lower lip. I am not used of Señora's cold treatment towards me. It feels like I never really knew her.

Nginitian ako ni Oryang nang makita akong nakasimangot, "Hindi po matutuwa si Rosa na nakikita kayong malungkot. Ngumiti ka na Señorita."

Ngunit sa halip na mangiti ay mas lalo lamang akong nalungkot nang marinig ang pangalan niya. Ilang araw ko nang hindi naririnig ang pangalan ni Rosa. Wala ni isa sa mga kasama sa bahay ang nagtangkang buksan ang usapan tungkol sa nangyari sakanya. Lahat sila ay sarado ang bibig at tila walang pakialam. Bagay na mas ikinalungkot ko. Tanging si Oryang lamang ang tunay na nalungkot sa pagkamatay nito.

Ngayon ang araw ng burol ni Rosa. Ilang araw na rin akong umiiyak dahil sa pagkamatay niya. Ilang linggo ko pa lamang nakakasama si Rosa, ngunit napamahal na ako sakanya. Hindi ko pa rin matanggap hanggang ngayon na wala na talaga ito. She's just sixteen for Pete's sake!

I can still remember the conversation we shared. Hindi ko naisip na maaring iyon na ang huling beses na makikita at makakausap ko siya. It is scary how someone can be fine and smiling but be dead the next day.

With no warning, no goodbye and no reasoning. Bigla na lamang silang mawawala na tila isang bula sa ere. And what's even painful is the thought that there will never come a day when they'll ever come back, because they are completely gone forever.

Iyak ng isang babae ang unang bagay na narinig ko nang marating namin ang sementeryo kung saan ibinurol si Rosa. I couldn't help but agonized with her. Mahirap mawalan ng isang kaibigan, but for a mother, losing her child is like losing her life.

"Araw-araw akong mananabik sa presensya mo, Rosa..." umiiyak na bulong ni Oryang sa gilid ko. I inhaled sharply when I felt a pang of pain in my chest. Ipinangako ko sa sarili ko na hindi ako iiyak sa araw na ito. Kailangan kong maging matatag.

I'm done crying. Handa na ako ngayon upang alamin kung sino ang pumatay kay Rosa. I need to know who killed her. Bakit siya pinatay nito? This time I am much determined to solve all the mysteries that's surrounding this town. I'm stepping up my game. I will seek the truth and bring justice for the victims.

Madilim na ang buong kalangitan at tila uulan na nang magsi-uwian na ang lahat. Iilan lamang din ang mga taong dumalo. Kaming tatlo nila Oryang. Ang nanay ni Rosa pati na rin si Julio at Diego. Sobrang daming kaibigan ni Rosa sa mansion ngunit ilan lamang ang nagpunta.

"Señorita," hindi natuloy ang pagsakay ko sa carruaje nang marinig ko ang boses ni Julio na tumawag saakin. Inilingan ko kaagad siya. Alam ko na ang ibig sabihin nito.

"Tanggapin mo na Señorita," pilit nito, ngunit kailangan kong maging matigas. I need to earn Señora Felicidad's trust once again.

Ilang araw na simula nang mamatay si Rosa. Ilang araw na rin akong hindi nakalalabas ng mansion gaya ng ipinag-utos niya. Pinayagan lamang ako nito na makasama sa burol ni Rosa dahil pinakiusapan ko siya. Rosa and I became a friend to each other in a short span of time. I wanted to be there for her until her last moment.