Perfect Pleasures (PUBLISHED UNDER SUMMIT MEDIA'S SIZZLE)

Chapter 4

CHAPTER 4

So just like what I planned, I went to school the following day para asikasuhin ang pagshift ko. My friends were right; college should be for myself and not for some stupid revenge. Dapat ay talagang sinunod ko na lang ang gusto ko dati. I sighed.

Damn. Napamura ako agad sa isip ko nang makita ko kung gaano karaming tao. Maybe late enrollees o kaya ay mga transferees o kaya at mga shifters din kagaya ko. Nakakainis talaga! I should have just enrolled my desired course nung umpisa pa lang, look what kind of trouble I am facing now. Ugh.

I lined myself up para sa assessment when I heard someone whistled beside me. Syempre di ko pinansin dahil alam ko namang hindi ako sinisipulan nya. Sinong baliw ang sisipol sa taong katabi mo na nga? Wala sana akong balak pansinin talaga iyong katabi kong sipol ng sipol. Although gusto kong lumingon para sabihin sakanyang nakakairita sya.

I took my phone out of my bag and then pretended that I was texting somebody – but the truth is.. I opened my notes and decided to create a new one.

I typed.. Nakakairita tong katabi kong sipol ng sipol. Bwisit. Bwisit. Bakit kasi may sumisipol? Pwede namang tawagin yung name ng tinatawag! Nakakairita. Nakakairita. Nakakairita! Ang sarap sapakin! Nakakairita! Nakakairita! Nakakairita!

“Maxine.” I heard someone called from behind kaya iritado ko syang hianrap.

“Ano?!” Inis na tanong ko. Too late to turn my back now. Sana di ko na lang pinansin! Isang asungot lang naman. Bwisit. At bakit ba nya ako tinawag? Close kami?

“Wala, sabi mo kasi diba, pwede namang tawagin yung name ng tinatawag instead na sumipol?” He answered and then he flashed his famous playful grin. Oh my god. He obviously read what I was tying at sya yung sipol ng sipol at ako yung sinisipulan!

“Ewan ko sayo!” Iritado kong sagot sabay talikod. Seriously, nakakahiya. Ako pa talaga ang nahiya. ‘Nak ng.. ugh!

“Hey chill out, babe.” Aniya tapos ay tumawa sya. I rolled my eyes at him kahit hindi naman nya nakita, I wish he saw though, para naman marealize nyang hindi ako natutuwa sakanya. Ang feeling feeling kasi. Plus the fact na boyfriend daw sya ni Tessa. “Balak sana kitang tulungan para mapadali yung sadya mo dito. But I guess you don’t want my help. So, yea, I’ll just leave.” Bigla nyang sabi tapos ay naramdaman ko ang pag-lakad nya palayo.

Agad na nanlaki ang mga mata ko at humarap ako sakanya na may malaking ngiti. “Talaga?!” But what the hell, I was a bit late dahil lumalakad na ito palayo. So I made a mental rationalization: if I leave my spot and take a risk with him edi para ko na rin sinabi na I trust him or I will just stay here and wait for my turn even if it means I have to wait for at least an hour dahil mga pang nasa 50 lang naman ako sa pila. Urrrrgggghhhh!!! Aaaaah!!! Basta! Bahala na!

Hinabol ko ang asungot na si Dylan na ngayon ay naglalakad na papalabas at nang maabutan ko sya, hinarangan ko ang daanan nya. “Hep! Hep! Hep! Did I hear you right? Tutulungan mo ako?” Yun agad ang tanong ko.

Bigla nyang itiniklop ang kanyang mga kamay sa kanyang braso. “Tsk tsk tsk, ganyan ka pala, babe, kilala mo lang ako kapag may kailangan.” Nagsalubong ang kilay ko sa sinabi nya. “It hurts.” Dagdag pa nya.