Mated

28.

Geschreven op: 25-08-2015
Caiden
Ze is weer weg, verder van me vandaan. Merkt ze dan helemaal niet dat ik haar nodig heb? Mijn moeder vertelde me via mindlink dat ze wat girls bonding time nodig hadden, maar dan hoeven ze toch niet naar het dorp toe te gaan?
Merken ze dan allebei niet dat ik Axel haast niet meer onder controle kan houden? Hij heeft zijn mate nodig, en snel. Het is net alsof hij iets aanvoelt. Ik weet maar al te goed wat hij aanvoelt, maar ik kan mijn liefste Willow nog niets zeggen, misschien gebeurt het wel helemaal niet. Ze is wel een halfwolf, uiteindelijk.
Was ze een volbloed weerwolf geweest, dan had ze ook al lang met me kunnen mindlinken, maar helaas. Ze is een halfbloed, met hen werkt altijd alles anders.
Ik had verwacht, net als Axel dat had, dat ze na een aantal dagen volledig de mijne zou zijn. Toen dat niet zo bleek, had ik verwacht dat het misschien een week langer zou duren, hoogstens twee.
Nee. Het duurt nu al langer dan een maand. Ze is al langer dan een maand bij me, en ze draagt niets meer dan mijn markteken. Als een andere man haar wil, bijvoorbeeld een weerwolf zonder mate, en hij haar verkracht om haar vervolgens over mijn eigen markteken heen te markeren, dan is ze van hem, niet meer van mij.
Ik moet haar beschermen.
Waarom is ze nog niet terug? Ze is in gevaar!
Ik weet dat dit niet waar is, maar Axel fokt me zo erg op, dat ik het haast ga geloven. Ik begin te twijfelen of ik een zilverinjectie moet nemen, de injecties die gebruikt worden om wolven te verzwakken. Ik zal na zo'n injectie niet veel meer kunnen doen dan uitgeput zitten, wachtend totdat mijn wolf versterkt en me weer kracht geeft. Het voordeel is dat ik Willow niet tegen haar wil in kan nemen, haar onschuldigheid wegpakken met brute kracht.
Het nadeel is dat ik haar op geen enkele manier kan beschermen, mocht ze in gevaar zijn. Ik moet de controle gewoon behouden, niets anders. Ik kan het, ik ben sterker dan Axel.

Als mijn liefste terug komt, merk ik dat al voordat ze ook maar de deur naar binnen heeft geopend. Het loopt tegen half vijf en buiten is de zon al onder de horizon verdwenen, wat logisch is, net nu de winter begonnen is. Ze draagt, net als mijn moeder Mona, twee volle tassen met spullen die ik, niet lettend op haar protesten, van haar overneem om ze mee naar boven te nemen. Willow rent - sprint - achter me aan, roepend dat ik absoluut niet in de tassen mag kijken.
Heeft ze geheimen voor me?
Ik sta direct stil als die gedachte door mijn hoofd schiet. "Wat zit er in die tassen?" vraag ik haar, eerst rustig.
Ze antwoordt met een glimlach. "Dat is geheim, dat mag je niet weten!"
Axel gromt in mijn hoofd. Ze heeft een ander, zie je wel! Ik wist het! Direct nadat hij dat tegen me gezegd heeft, neemt hij de controle van me over en zet hij de tassen neer op de grond, om zich vervolgens woedend om te draaien naar onze mate. Zodra ze mijn - Axels - ogen ziet, donker als een nachtelijke hemel zonder sterren, bekijkt ze me vol angst. "Caiden?" vraagt ze twijfelend, met een trillende stem.
Ik probeer Axel in mijn hoofd te duwen en zelf weer mijn eigen lichaam te besturen, maar hij laat me niet toe. Ik kan alleen maar toekijken hoe Willow me doodsbang aan kijkt, terwijl ik Axel dit probeer te laten merken.
"Wat zit er in die tassen?" Axel benadrukt elk woord afzonderlijk, zijn stem zo laag en zo koud, dat ik de huid van mijn lieve Willow zie verkoelen totdat er kippenvel te zien is. Tranen poelen in haar ogen, klaar om te vallen, maar zelfs dit houdt Axel niet tegen, mijn wolf is zo kwaad, zo, jaloers. Ik moet zeggen dat hij mij is, de dierlijke versie van mezelf, dus het gevoel wat hij heeft, is mijn eigen gevoel. Ik ben jaloers. Maar waarom? Is er een directe reden voor?
Ik merk pas dat ik tijdens die gedachten mijn ogen heb gesloten en dat ik alles heb uit geband, als ik ze weer open, de volledige controle weer bij mij. Waar zonet nog het kleine, schattige lichaam van mijn Willow stond, is er nu slechts lucht.
Shit. Ze is weggerend, voor mij. Ze was bang voor me. Mijn eigen mate, doodsbang. Voor mij.
Ik ben een monster.
Caiden? Waarom zit Willow huilend bij mij omdat ze bang voor je is? What the fuck heb je met haar gedaan! Ari's stem klinkt al net zo boos als dat ik op mezelf ben.
Axel, antwoord ik. Hij nam de controle van me over en beangstigde haar omdat hij wilde weten wat er in de tassen zat. Ze heeft een ander, nietwaar?
Ik kan het niet laten die laatste zin toe te voegen, maar ik moet het weten. Waarom zou ze een ander willen? Ik weet dat ik een monster ben, maar dat kan ik veranderen! Als mijn liefste wil dat ik verander, zal ik dat doen. Ik doe alles om mijn mate te behouden, alles. Gaat het wel goed met haar? vraag ik nog voordat Ari antwoordt.
Ze is alleen erg van je geschrokken, Caiden. Had je niet zelf kunnen bedenken dat het bijna kerst is? Ik krijg niet eens tijd om te antwoorden, maar inderdaad, daar had ik nog niet aan gedacht. Ik heb haar uitgelegd dat je gewoon jaloers bent, jaloers op iets wat niet bestaat. Waardoor komt dat toch? Je hebt het steeds vaker de afgelopen dagen, heb ik gemerkt.
Ik zucht en laat het doorklinken in de mindlink. Ik weet de reden waardoor het komt, maar ik kan het Willow niet aandoen het haar al te vertellen, ze zal alleen maar angstig worden. De symptomen zijn er al de hele week, hoewel ze het niet durft, wil ze me vaker zoenen - niet dat ik daar een probleem mee heb, integendeel zelfs - wil ze dichter bij me zijn en voelt ze zich niet helemaal lekker. Ze heeft het niet tegen me gezegd, maar ik merk het toch op en probeer de pijn subtiel te verlichten, door bij haar te blijven en mijn armen om haar middel te slaan.
Dat vindt ze fijn, heb ik zo gemerkt.
Ze krijgt het, of niet? Hoor ik Ari vragen in mijn hoofd. Ze wrijft steeds over haar buik, alsof het pijn doet. Misschien kun je maar beter komen, voordat het echt doorzet.
Ik twijfel geen seconde en zet de tassen snel in de kamer, braaf zonder er in te kijken, en loop dan in een vlug tempo naar Ari's vertrekken. Ik klop netjes, wacht ongeduldig af totdat ze deze opent en ga direct naar Willow toe, die opgekruld op een schommelstoel zit.
In eerste instantie deinst ze iets terug, maar als ik me daar weinig van aantrek, haar optil en haar op mijn schoot neerzet met mijn vingers strelend over haar buik, ontspant ze zich tegen me aan.
"Het spijt me, lieverd," zeg ik zachtjes. "Ik had zo niet moeten reageren, dat was fout van me, Axel was een beetje jaloers."
Ze glimlacht beverig. "Het maakt niet uit," fluistert ze, "ik vergeef je het wel."
Ze werpt een korte blik op Ari, die haar bemoedigend toeknikt. "Maar," gaat ze dan verder. "Je moet dan wel iets voor me doen." Haar ogen twinkelen ondeugend dus ik verwacht niets goeds, maar toch zeg ik ja, zonder enige twijfel.
"Alles, liefste, alles doe ik voor je."
Ze draait haar hoofd naar me toe om me recht aan te kunnen kijken. "Je moet een aantal van de rogues uit je kerkers vrijlaten."