Mated

24.

Geschreven op; 18-08-2015
Caiden
Ik snap het niet.
Ik kan er met mijn hoofd niet bij.
Ik redde haar, redde haar uit de klauwen van Kelano, die overigens al dood was toen ik de kamer in kwam. Ze keek me niet eens aan toen ik haar vond. Ik weet dat ze me opmerkte zodra ik de deur opende, maar ze keurde me geen blik waardig. Ze keek alleen maar.
Ze keek alleen maar naar dat lijk. Naar het lichaam van een gestorven rogue. Oh Willow...
Nu ligt ze in het ziekenhuis van de roedel, in een wit bed met witte lakens. Ze draagt een witte ziekenhuisjapon en haar huid is bleek. Ze is zo bleek, en haar lippen hebben niet dat mooie zachtrode kleurtje van die verdomde lipstick. Nee, haar lippen zijn al net zo bleek als de rest van de kamer.
Door al de wonden van het zilver was ze zwak en kon ze niet genezen, maar nu gaat het al beter. De snijwonden genezen goed, als je praat over de menselijke snelheid. Als ze een volbloed weerwolf was geweest, waren de wonden niet meer dan een dun litteken.
Ze kreunt zacht in haar slaap, of het van pijn is weet ik niet. Ik zucht en pak haar hand vast met mijn ene hand, en streel zachtjes over haar wang met de andere. Het woelen wat ze deed, wordt nu iets minder, maar ze slaapt nog steeds onrustig, dus ik doe wat ik al heel lang wil doen. Dat de dokters het me hebben afgeraden, negeer ik volkomen.
Ik til haar voorzichtig op onder haar knieën en haar rug, ga zelf op het bed zitten en leg haar tussen mijn benen in, haar rug tegen mijn buik rustend, haar hoofd tegen mijn borst. Ik sla mijn armen voorzichtig om haar heen en leg het koele laken over haar benen heen.
Het is veel te koud in deze ruimte, Willow heeft mijn lichaamswarmte nodig in deze decemberkou. Ja, het is inmiddels al december, mijn mate ligt al twee dagen op bed, te slapen en te genezen van haar traumatische ervaring. Zodra ze helemaal goed tegen me aan in mijn omhelzing ligt, zucht ze tevreden en slaapt ze weer wat rustiger.
Ik zou zelf ook in slaap kunnen vallen, nu ze weer veilig bij me is. Toen ze weg was, meegenomen, heb ik maar amper kunnen slapen. Toen ze weer bij me was, sliep ik nog steeds niet, uit angst dat ze wakker zou worden en ik er niet zou zijn.
Ik zou graag even wegvallen, ze is veilig nu. Ik hoef maar vijf minuten, hoogstens een kwartier mijn ogen te sluiten, niet langer.
Echt niet.

Ik word wakker van mijn mates gewoel in mijn armen. Hoelang heb ik geslapen? Hoe laat is het?
Ik kijk op de klok aan de muur. Shit. Het is iets of wat later dan ik had gehoopt. Volgens mijn planning zou ik zeven uur geleden wakker moeten zijn geworden, maar het is nu... Nou ja, zeven uur later.
Zorgvuldig kruip ik overeind zonder Willow pijn te doen en leg haar goed tegen mijn schouder aan. Ze woelt nog steeds, alsof ze wakker wil worden maar het niet lukt.
Ik sus haar droomachtige zelf met lieve woordjes die ik in haar oor fluister. "Ssjt, lieverd, rustig maar. Je bent veilig hier."
Ze blijft woelen, dus ik wieg haar kalmerend heen en weer, wat beter lijkt te werken. Ze mompelt zachtjes. "Nee, nee, niet doen, ik vergeef je, kom terug," komt er zachtjes uit haar mond. Ik druk kusjes op haar haren, waardoor ze wat rustiger wordt.
Nu wordt Axel onrustig in mijn hoofd. Mate. Mate. Mate. Hij rent als het ware heen en weer in mijn hoofd. Ze wordt wakker, legt hij me uit.
Wordt ze wakker? Ze wordt wakker!
En inderdaad, Axel heeft gelijk. Langzaam gaan haar prachtige ogen open, en zie ik die zeegroene irissen weer. Mijn lieve Willow.
"Hey," fluister ik glimlachend. "Wil je wat water drinken?"
Ze knikt dankbaar als ik haar een glas met koel water aangeef, wat ze meteen leegdrinkt, alsof ze uitgedroogd is. Heeft hij haar zo slecht behandeld? Die klootzak! "Gaat het? Hoe voel je je? Doet het ergens pijn?" Ik kijk haar onderzoekend aan om te zien aan haar gelaatsuitdrukking of ze zich niet goed voelt.
Ze glimlacht voorzichtig. "Het is wel eens beter geweest, maar het gaat redelijk." Ze zucht. "Ik heb je gemist." Ze drukt zich tegen me aan, alsof ik zal verdwijnen in de lucht als ze me loslaat. "Ik dacht dat je niet zou komen," fluistert ze amper hoorbaar.
Ik ben geschokt. Dacht ze dat? Ze dacht dat ik haar niet zou komen halen. Mijn godin, ik zou door de hel gaan om haar te vinden. Ik zou alles geven om haar bij me te kunnen houden.
"Oh Willow," sus ik haar. "Ik zou je altijd komen halen. Ik zou alles opgeven, om bij jou te kunnen zijn, alles."
Dat lijkt haar genoeg gerust te stellen, want ze zakt ontspannen terug tegen mijn borst aan. "Kelano is dood," zegt ze. "En ik kende hem pas net..."  Ik denk dat ze in zichzelf praat, dat ze nog steeds in shock is, want ze lijkt zo erg verward. Zo iemand als Kelano, je wil dat soort mensen niet kennen. Het zijn smerige rogues, wezens die verbannen zouden moeten uit de wereld. Ik snap niet dat de maangodin ze in leven houdt. Dood zouden ze moeten zijn. Allemaal. Op mijn lieve Willow na, natuurlijk.
"Hij is dood, lieverd, hij kan je niets meer aan doen." Ik streel haar armen en kus haar voorhoofd. "Je bent veilig bij mij, lieverd, je bent veilig."
"Hij is dood," fluistert ze. "Hij is dood. Net als mama, nu is hij bij haar." Hij is bij haar moeder? Heeft ze het nou over Kelano? Wacht even, is haar moeder gestorven? Dat heeft ze me niet verteld.
"Mijn naam is Rebeckah. Ik heet Rebeckah." Ze heeft het nog steeds niet tegen mij, maar ik denk wel dat ze wil dat ik het hoor. "Je naam is Willow, lieverd, Willow Cervantes."
Ze schudt haar hoofd. Had ze het dan toch tegen mij? "Mijn naam is Rebeckah Willow Adeline Gujez, mijn moeder heette Catherine, Caiden."
Heeft ze tegen me gelogen al die tijd? Ik voel een pijnlijke steek in mijn hart als ik dat besef, en Axel piept als een jonge puppy bij de gedachte.
"Hij heeft het me uitgelegd, Caiden. Rebeckah is mijn naam, Catherine was mijn moeders naam. Mijn vaders naam was-" haar adem stokt. "Mijn vaders naam was-" ze schokt zachtjes.
Ze huilt, besef ik tot mijn grootste schrik. Ik zeg niets, ik weet dat ik niets kan doen, dat mijn aanwezigheid al genoeg is voor haar.
"Mijn vaders naam was Kelano," fluistert ze zo zacht, dat ik eerst denk dat ik het verkeerd heb verstaan, maar ik weet dat het niet zo is. "De familie Cervantes heeft mijn moeder vermoord, en mij in huis genomen als persoonlijke slaaf. Kelano dacht, dacht dat jij ons vermoord had, en wilde wraak. Denk ik."
Wow. Die had ik zeer zeker niet aan zien komen.
"Toen ik daar was, viel bij hem het kwartje pas, en bij mij ook. Ik weet nu... Wie ik ben." Al die tijd heeft ze dromerig voor zich uit gekeken, maar nu kijkt ze me recht aan. "Kelano was mijn vader, Caiden, Kelano Gujez. Hij heeft zelfmoord gepleegd omdat hij niet kon leven met het feit dat hij mij achtergelaten heeft, en dat hij me heeft verwond. Het is mijn schuld."
Ik schud mijn hoofd. "Het is niet jouw schuld, lieverd, niks hiervan is jouw schuld. Je kon er niets aan doen, Willow. Je naam is ook geen Rebeckah. Dat is de naam die Catherine en Kelano je gegeven hebben, maar die naam heb je nooit gedragen. Ze zouden willen dat je jezelf zou blijven, en jij bent Willow, lieverd. Ik weet zeker dat ze dat zouden hebben gewild."
Ze kijkt me aan met een betraand gezichtje, haar blik onzeker.
"Het is echt waar, Willow. Jij zal voor mij, altijd, mijn kleine lieve Willow blijven," zeg ik terwijl in mijn hand om haar wang leg in een teder gebaar. "Nou, wat zeg je er van als ik de dokter roep, dan kan ze je onderzoeken."
Ze knikt, het begin van een glimlach verschijnt weer op haar gezicht.