Mated

15.

Geschreven op; 06-08-2015

Caiden
Die kus, die wonderbaarlijke kus... Het was ongetwijfeld de beste die ik ooit heb gehad of gegeven. Haar rode lippen, zacht als fluweel en zoet als de honing waar haar geur in ondergedompeld is.
Haar warme adem in mijn mond, zacht en aarzelend, alsof ze nog nooit eerder gekust is.
Die gedachte maakt Axel en mij wild van geluk, ze is nog niet genomen, haar onschuldigheid is nog intact.
Willow, haar naam is als een fluistering van een zomerbriesje, warm en verlichtend.
Verlichten doet ze zeker, ze verlicht mijn binnenste dat door wraak- en eergevoel verduisterd is.
Zodra ik me van haar losmaakte, drong de stem van Nino, mijn bèta, via mindlink tot me door.
We hebben een rogue te pakken gekregen, Alfa, hij beweert dat hij Kelano kent en weet waar deze is.
Dat is goed nieuws, schoot het door mijn hoofd heen. Zeer goed nieuws.
Dat was dan ook de reden dat ik blij was toen Willow zelf voorstelde om naar het roedelhuis terug te gaan, om haar chocolademelk te maken en waarschijnlijk haar boeken te lezen.
Ik ken haar nog niet zo lang en ik weet nu al dat ze houdt van koken en zoetigheid, boeken en zwijmelfilms, bang is voor veel dingen, gek is van konijnen en planten en ze verschrikkelijk veel houdt van haar zelfgemaakte 'Coco'.
Willow, dat kleine, lieve meisje, mijn mate. Ze heeft me nu al helemaal om haar vinger gewonden.
Ik kom er aan, had ik naar mijn bèta geantwoord. Ik kon haast niet wachten om hem in mijn handen te krijgen, hem te vermorzelen doordat hij alleen maar er aan dacht om in mijn territorium te komen, dichtbij mijn mate. Ik maakte in mijn hoofd al gruwelijke plannen om hem op de meest pijnlijke en voor mij meest voldoening gevende manier te doden.
Toen ik er eenmaal zeker van was dat er aan Willow niks ontbrak en dat Ari in de buurt was, vertrok ik naar de kerkers in de kelder, met de woorden dat ik nog Alfa-werk te doen had.

Zodra ik de deur van de cel goed achter me heb gesloten draai ik me om en snuif ik de geur van pijn op. Mijn wolf huilt van vreugde, maar hij is niet zo vrolijk meer als dat hij ooit was. Vrolijk genoeg, wat mij betreft.
Ik bekijk de smerige man voor me. Zijn haar is dof en smerig van modder, bloed en stof. Zijn lichaam heeft een viezige bruine kleur die er niet gezond uitziet, en zijn ribben zijn duidelijk door zijn huid te zien.
"Sta op, rogue," klinkt Axels stem duister. Als mijn wolf spreekt, klinkt alles vele malen duisterder.
De man staat met trillende benen van angst op.
Mooi.
Met een snelle beweging keten ik zijn handen boven zijn hoofd aan de muur vast, zodat hij op zijn tenen moet staan om niet te hangen.
Ik geef hem een paar stompen in zijn ribben om mee te beginnen, dan een aantal in zijn maag, op zijn kaak... Dat was voor het binnendringen van mijn territorium.
Als ik me omdraai om een zilveren mes te pakken, hoor ik zijn zwakke stem. "Ik heb informatie, Alfa, waardevolle informatie over Kellan- ik bedoel Kelano, Alfa," stamelt hij.
Oh ja. Dat was ik inmiddels alweer vergeten. Jammer, nu mag ik niet uitgebreid mijn gang gaan.
"Vertel op," zeg ik bars, chagrijnig omdat mijn plannen in de war zijn geschopt.
"Kelano, Alfa, houdt zich schuil in de bossen vlakbij uw territorium, Alfa, en hij voegt leden toe aan zijn genootschap om uw Luna te doden."
Ik weet zeker dat mijn - Axels - brul van woede te horen is over heel mijn territorium.
Het zilveren mes glijdt over de keel van de man, laat hem kronkelen van de akelige pijn door het verbrandende zilver. Ik geniet van die pijn. Ik geniet van de macht die andermans pijn door mijn toedoen me geeft.
Verukkelijk.
"Wat weet je nog meer," Axels kalme, maar donkere stem laar de man trillen van pijn en angst.
"De noordkant van-van uw territorium, Alfa, noordwest, op 30 mijl afstand,"
Dat is te dicht bij Willow, veel te dicht bij Willow. Zij moet veilig blijven, zij met haar prachtige ziel en lichaam.
Die Kelano moet uitgeschakeld worden, en zo snel mogelijk ook.
Overmorgenochtend, 6 uur, verzamelen bij de Noordwest kant van het territorium.
Ik instrueer al mijn strijders, zodat ik hen dan kan verdelen in groepen. De ene helft gaat met mij mee om Kelano te verwoesten, het andere deel van de strijders blijft bij Willow in de buurt om haar te beschermen.
"Als je durft te liegen, rogue, dan zweer ik dat ik je eigenhandig de meest pijnlijke dood zal geven. Zodra je smeekt om te mogen sterven, zijn we nog niet eens op de helft."
Met die woorden loop ik naar de celdeur en sla deze achter me dicht, waarna ik hem goed vastzet met verschillende sloten.
Dat de man in een erg vervelende houding blijft hangen kan me niet schelen. Dan had hij maar geen rogue moeten worden.

Ik ondervraag nog twee andere rogues over Kelano, martel drie andere rogues die niet willen praten en breng een bezoekje aan een rogue die ik al vier jaren lang in mijn cellen houd omdat mijn vader hem ooit heeft opgesloten. Daarna stap ik onder de douche om al het bloed en de smerige geuren van me af te wassen. Ik wil immers niet dat Willow weet dat ik in de kerkers ben geweest waar ik haar heb gevonden.
Diep vanbinnen schaam ik me soms wel voor mijn daden. Ik moord en martel, puur voor Axels genot. Oké, misschien ook voor mijn eigen genot, een klein beetje.

Ik vind mijn kleine Willow op de bank, onder een dekentje, diep verzonken in haar boek. Ze is al ver gevorderd, al zeker in de laatste 100 bladzijden, en ik kan je vertellen dat het een dik boek is.
Hoe ze daar zit, zo schattig opgekruld, ik zou uren naar haar kunnen kijken terwijl Axel smerige seksopmerkingen over haar lichaam maakt waar ik alleen maar mee kan instemmen.
Daar heb ik nu alleen geen tijd voor, het is al zeven uur geweest en mijn mate moet eten.
Volgens mij heeft ze niet zo'n fijn verleden gehad, dat merk ik aan de manier waarop haar ogen verwijden en ze zichtbaar ineen krimpt als ik zachtjes kuch om mijn aanwezigheid bekend te maken.
"Ssjt, lieverd, ik ben het maar," zeg ik rustig.
Ze kalmeert meteen als ze me ziet, een van de voordelen van de matingband. Haar lichaam begint al te erkennen dat ze bij mij hoort, dat ik haar nooit met opzet pijn zou doen. Zodra haar verstand dat ook beseft, zal haar hart snel volgen, waarna ze binnen een enkele week de mijne zal zijn.
Ik weet al dat ze niet is als de meeste vrouwelijke weerwolven, zij zijn opgevoed met het idee van mates, zijn er op voorbereid dat de matingband snel gecompleteerd wordt. Willow is niet zo opgevoed, ik betwijfel of ze zelfs ooit maar een vriendje heeft gehad, gezien het feit dat ik ook haar eerste kus gestolen heb.
Zo puur, zo prachtig.
"Heb je al gegeten, Willow?" vraag ik haar.
Ze schudt haar hoofd een beetje beschaamd, waardoor haar wangen weer de rode kleur van haar lippenstift krijgen. Schitterend.
"Ik heb veel gelezen deze middag. Hoe was je, eeh, Alfa-werk?"
Ik grinnik om haar verlegen vraag. "Normaal, saai, zoals altijd," lieg ik. Het was erg rustgevend en gaf me voldoening en veel informatie. Deze dag wad geweldig.
Ik steek mijn hand uit. "Kom, dan gaan we naar de keuken."