King and Queen

Chapter 38 - Nakatulala.

#KAQwp
Chapter 38

Habang nasa cab ako papunta sa airport ay samu't sari ang nasa isip ko. Kahapon, nang makita ko si King at si Gelay ay para akong nabuhusan ng malamig na tubig. It was slapped right through my face pero hindi ko kayang tanggapin.

Napadaan kami sa Eiffel Tower, I smiled bitterly. Here I am, heartbroken in the city of love. How ironic.

Ive decided to just go home instead of staying here as what I've planned. Hindi ko kasi alam kung ano pang makikita ko dito na hindi kaaya-aya kaya mas gugustuhin kong bumalik nalang ng Pilipinas. Hindi narin ako nagpakita kay King. I mean, para saan pa?

I think its better this way. Na hindi niya alam na nakita ko sila ni Gelay. Na hindi niya alam na nasa Paris ako. Na hindi niya alam na nasasaktan ako.

"Good afternoon, Reyna ko." Sabi niya sa kabilang linya ng tawagan niya ako. Its morning here in Paris, pero hapon na nga pala sa Pilipinas.

Umismid ako at pinagmasdan ang ganda ng Paris. Ang ganda ng lugar na to, pero hindi maganda ang naging karanasan ko dito. "Hi." I simply said.

"May problema ba? You seem tired." Malambing ang boses niya. I suddenly wanna burst out. Gusto kong umiyak pero wala ng lumalabas sa mata ko. Naubos ko na ata kahapon hanggang kagabi yung stock ng luha ko.

I shook my head. "Wala. Wala. Pagod lang ako." Tumawa ako ng bahagya para pagtakpan yung sakit na nararamdaman ko.

"Are you sure?" Aniya.

I nodded. "Yeah. I guess ipapahinga ko nalang to mamaya." Or maybe bukas, pagdating ko sa Pinas.

Bahagyang natahimik ang kabilang linya. "Reyna ko." Malambing niyang tawag. Napapikit ako ng mariin, here we go again. Alam ko na ito eh. Ganito palagi for the past four months. "Kasi gusto ni Mommy na magextend ulit ako ng isang buwan pa."

Kinagat ko ang ibabang labi ko. I knew he would say that. I knew it very well. "Okay. I have to go. I love you." Simpleng sabi ko bago ibaba ang tawag.

Im not mad. Im hurt, alright. There's a freaking difference. Pero kahit nasasaktan na ako ay ayokong magaway kami. Tanga na kung tanga pero ayokong maghiwalay kami dahil lang sa nakita ko o dahil nagsinungaling siya sakin. I love him too much to break up with him. I just cant.

Last night, the last five years we spent together flashed right infront of my eyes. And it scared me. It scared me knowing that I can endure every pain just so I can keep those five years we shared. Just so I can keep this relationship.

It is true that 'absence makes the heart grow fonder'. Well atleast that works for me. Dahil mukhang hindi naman ganon ang kay King. Parang mas applicable ata sakanya yung 'out of sight, out of mind'. Pero sana, sana pagbalik niya sa Pinas, kung kailan man iyon, ay maayos pa namin ito. I'll hold on to this, 'cause I know this is worth fighting for.