2 hafta sonra...
O lanet olayı yaşayalı iki hafta geçmişti,ilk hafta okula gitmeyip geçtiğimiz hafta gitmiştim.Ciğerlerimin ağrısı giderek geçiyordu.Nefes problemide ilk güne göre daha azdı ama hala koşmam yasaktı.Abimler her gün arıyordu.Okulda gördükleri yetmiyordu.
Buseyi öğrenmişlerdi,hepsi çıldırmış gibi tepki vermişti.Buseyi okuldan bile atmayı düşünmüşlerdi.Evet havuzun kenarına buse yüzünden gitmiştim ama beni buse itmemişti, ayağım kaymıştı.O yüzden okuldan atılmasını istememiştim.Emir ve kadir abimi zorda olsa ikna etmiştim.Emir abimde müdürle konuşmuş,ve durumu halletmişti.
Çağan abimle hala konuşmuyordum. Yani ben konuşmuyordum ama o benimle konuşuyordu.Hala barışmak için can atıyordu, maalesef ben bunu istemiyordum ama dediklerini unutmamıştım, suratıma fırlattığı o fotoğrafı da unutmamıştım.Kolay kolayda unutmazdım.Oyuncak değildi bu iş, önce git git diye kovup sonrasında gel diyemezdi.
"Güneş!"
Annemin sesiyle yattığım yatakta doğruldum.Hemen ardından da odamın kapısı açıldı,"efendim?"dedim dümdüz bir şekilde.Hastanede çıkardıkları olaydan sonra hiç biri ile konuşmuyordum, çokta umursamıyorlardı.
"Hadi kahvaltıya"dedi annem, beklemeden odadan çıktı.
Yataktan kalkıp üzerimi düzelttim.Bugün pazardı ve ben kahvaltıdan sonra Zeynel'le buluşacaktım, daha doğru sadece ikimiz olmayacaktık Zeynel Yusuf'u bende Asya'yı götürecektim.Madem Yusuf Asya'yı seviyordu.Bu işi halletmeniz lazımdı.Bizde Zeynel'le bu görevi üstlenmiştik.
Odadan çıktım ve mutfağa geçtim, çoktan sofraya oturmuşlardı.Bende hiçbirinin yüzünde bakmadan yerime geçtim.
"Nergis"dedi babam, önündeki tabağına odaklanmış yemeğini yiyordu.
"Efendim?"dedi annem.
"Halamın kocası vefat etmiş, kahvaltıdan sonra oraya gideceğiz"dedi babam duygusuz bir şekilde.
"Aaa,Allah rahmet eylesin"dedi annem.
"Sen ne yapacaksın kızım?"dedi babam.Bana asla kızım demeyeceğini bildiğim için ona dönmeden çatalıma batırdığım peyniri ağzıma attım.
"Evde otururum herhalde baba"dedi senem.Tamda tahmin ettiğim gibiydi.Tabiki seneme sormuştu.
"Tamam güzel kızım, dışarı çıkarsanda haber ver"dedi babam yumuşacık bir sesle.Bakışlarım ister istemez ona döndü.
Güzel kızım nedense içime oturmuştu bu.Bana bir kez bile şöyle seslenmemişti.Bana dövmek için kaldırdığı elleri,senemin sadece saçlarını okşuyordu.Yutkundum.Boğazıma oturan yumru başka türlü geçmezdi.
"Afiyet olsun size"dedim oturduğum yerden kalkarken,"ben dışarıya çıkıyorum"dedim.
"Nereye?"dedi annem telaşla.Babam kızacak diye korkmuştu sanırım.
"O piçlerin yanına gidecektir"dedi babam.
Bakışlarım anında ona döndü,"abilerim hakkında düzgün konuş!"dedim sert bir sesle.
Babamın bakışları bana doğru döndü ve kahkaha attı, alaycı bir kahkaha."abilerin hakkında düzgün konuşayım demek!"dedi ve gülmeye devam etti.Daha fazla onunla uğraşmak istemediğim için mutfaktan çıktım ve odama geçtim.
Anneme de yazıklar olsundu.Adam evlatlarına piç diyordu,ama hiç umrunda değildi.Gerçi evlat olarak ta görmüyordu ya neyse...
Dolaptan hızlıca kıyafetlerimi çıkardım,siyah kot pantolon ve lila rengi sweatshirt.Pijamalarımı çıkardım ve kıyafetlerimi giydim.Saçlarımı güzelce taradıktan sonra bir kaç fıs parfüm sıktım.Sonrasında kapının arkasına astığım montumu giydim.Emir abimin aldığı atkı ve şapkayı da taktım.
