Sınavlarla geçen zorlu bir iki haftayı çok şükür geride bırakmıştık.Zor geçmişti yorucuydu ama çok şükür sınavlarım güzel geçmişti.Düşük beklemiyordum hiç birinden.
Bugün son sınavıma girdiği için teyzem beni aramış ve onlara davet etmişti.Bir kaç haftadır da görüşmediğimiz için kabul etmiştim.
Ama onlara akşam üstü gidecektim çünkü Zeynel'le plan yapmıştık.
İlk defa başbaşa bir yere gidecektik ve aşırı heyecanlıydım.Dışarıda kar yağıyor olması işimizi zorlaştırırdı büyük ihtimalle ama çokta önemli değildi.
Altıma siyah pantolon, üzerime açık kahve bir kazak giymiştim.Saçlarım çoğu zaman olduğu gibi açıktı başımada kazağımla aynı tonlarda olan bir bere takmıştım.Montumuda giydikten sonra hazırdım.Telefonumu cebime attım ve odamdan çıktım.
"Güneş gidiyor musun?"diye seslendi annem.
"Evet!"dedim kapıya yönelirken.
"Bu son zamanlarda çok dışarı çıkmıyor mu anne?"dedi senem mutfaktan çıkan anneme.
"Seni ilgilendirmiyor"dedim ters bir şekilde, kapıyı açtım.
"Beni ilgilendirmezse babamı ilgilendirir"dedi sırıtırken.Babamı dolduracağı kesindi.
"Kudurma senem"dedim gülerek.Bir şey demesine fırsat vermeden botlarımı giydim ve kapıyı kapattım.
Bu kızın bana olan nefreti asla geçmiyordu.Günden güne daha çok nefret ediyor gibiydi ve ben asla sebebini çözemiyordum.Şuan yaptığım bir şey yoktu.El kadar çocukken de ne yapmış olabilirdim ki?
Daha fazla düşünmeden hızlıca aşağı inip apartmandan çıktım.Apartmanın biraz ilerisinde bir arabaya yaslanmış bir şekilde beni bekleyen Zeyneli görünce ister istemez gülümsedim.Elindeki telefona baktığı için beni görmedi.Fırsattan istifade istediğim gibi süzebilirdim.
Ayağında siyah botları altında siyah kot pantolonu, üzerinde siyah sweatshirt vardı.Montu ve kafasındaki bere de siyahtı.
Bereyi başına tam takmamış saçlarının on kısımlarını dışarda bırakmıştı.Her zamanki gibi efsane gözükmesi hiç iyi değildi.Adımlarım giderek ona yaklaşırken bakışları bana döndü.Anında gülümsedi ve telefonunu cebine attı.
Bende gülümsedim ister istemez, kollarını bana doğru uzattığında geri çekildim.
"Çok isterdim ama maalesef mahallede olmaz şuan burda olman bile çok büyük bir risk"dedim.
"Anlıyorum,o zaman atla hadi"dedi ve arabanın arka kapısını açtı.İçeri girdim ve oturdum.Önde oturan barış abiyi görünce ister istemez yutkundum.Zeynel yanıma otururken kapıyı kapattı.
"Naber güneş?"dedi barış abi arabayı çalıştırırken.
"İyidir barış abi senden naber?"dedim,gergin olduğumu belli etmemeye çalışarak.
"İyidir iyidir"dedi sırıtarak.Öyle bir sırıtıyordu ki utançtan yerin dibine girebilirdim.
"Babam işe giderken,bizide bırakmasını rica ettim de malum ehliyet alamam"dedi Zeynel sessizce.
"Aferin sana!"dedim bende sessizce.
"Eee beyaz eşyalara ne zaman bakıyoruz?"dedi barış abi neşeyle
"Ne?"dedim şaşkınlıkla.
"Baba oha!"dedi Zeynel isyan edercesine.
"Aman şaka yaptım"dedi barış abi,hala gülüyordu.Kıpkırmızı kesildiğime emindim.
"Utandın mı sen?"dedi Zeynel sessizce.
"Sus"dedim suratına bakmadan.
Cevap vermedi,sadece güldüğünü duydum.
