When Love Stays Forever (Book 3 of WL Trilogy) (ML, #3)

Kabanata 26

Kabanata 26

I'm so good

Alam ko kung kanino galing 'yong mga text messages na 'yon. So I texted him that night. And I wanted to meet him now. This morning.

To +639153166044:

Where are you?

Ngayon umaga ko lang nabasa 'yong reply niya sa akin.

From +639153166044:

Why? If you want to see me. Meet me at OG Café near your village.

I rush myself. Kung anong damit na lang ang napili ko pagkatapos maligo. I used Densel's Mazda even the café is just a walking distance. Bahala na! I don't want to talk to him at that café. I don't believe him, of course. Hindi ako naniniwala sa text messages niya. I just want to know his reason why he's doing this to Benj—to us.

Walang pang sampong minuto ay nakarating na ako sa OG Café. Nakita ko kaagad siya malapit sa window ng Café. Tumingin si Benedict sa akin at nginisian ako. He nodded but I shook my head. Nanatili ako sa harap ng kotse at tinext siya. Nang makita ko na tinignan niya ang phone ay nanatili pa rin ako sa pwesto ko.

Napapikit ako nang makitang lumabas ng Café si Benedict. Dalawang beses akong napalunok. I breathe. Hindi magkumahog ang tibok ng puso ko sa sobrang bilis. Urgh. Calm, Leigh. Calm. Nagtatakbo pa si Benedict papunta sa pwesto ko. Ngunit papasalita na sana siya nang mabilis akong kumilos para pumasok sa kotse. Ganon din ang ginawa niya.

"What do you want?" I asked him, calmly.

"Woo..." bigla niya at napaupo kaagad. Napalunok ako nang bigla niyang isara ang pinto ng kotse.

"Why are you doing this!" singhal ko at napapikit habang kaharap siya. "Benedict..." I didn't want to say his name. I loathe him. I opened my eyes. Umiling ito.

"I'm telling the truth...I want nothing but truth, Leigh. Tama lang—"

"No—why are you doing this?" Napatikom kaagad ako ng bibig sa talim ng pagkakasabi ko. Para na akong sasabog sa loob ko sa pagpipigil ng aking inis. Sobra na itong nag-iigting. And anytime, any words, I'm going to explode.

"Why would I tell you?" hamon nito.

"I hate you," ani ko.

"I know. But one thing I know, they deserve this. They deserve to be broken. They deserve this loneliness. They deserve to suffer. This hell I'm living...they deserve this." Benedict's jaw tightened. Ngunit nandoon para ang nakakainis niyang ngisi. "Pinatutunayan ko lang na isa akong bastardo," deklara nito. "She hates me. I don't care." Inalis niya ang tingin sa akin at luminga sa harap. "Hindi niya matanggap na nagloko ang asawa niya. Wala akong pakelam. Hindi niya ako tatanggapin? Wala akong pakelam. I want them to rot in despair. Suffered what I'd suffered."

"Benedict, stop this."

"Why would I stop wrecking them, Leigh? My Mom died in misery. Paano kung mangyari rin 'yon sa nanay ni Benjamin? That would be fair, rig—" I slapped him. I breathe. Bigla akong nawala sa control. Ngunit isang tawa ang ginanti ni Benedict. "You'll thank me, Leigh. Sa ginagawa kong pagsira sa kanila, pasasalamatan mo 'ko. Makikita mo. Kaya lumayo ka na."

"NO!" I barked.

"If Benjamin could suffer what I'd suffered. Mararamdaman niya 'to. He would need no one in his life. Hindi na niya kakailanganin ng iba para mabuhay. I wish his Mom's death—"

"OUT!" I cried out.

"Trust me, sweetheart. Right now, you need to give up. Right now, mas gugustuhin mo 'yong pinapanalangin ko. Right now, he's choosing his Mom over you. Trust me, he's going to quit anytime...he's obeying his Mom. And you'll be lonely." Benedict came near to me. "Maybe the right thing you should do is break his heart first before he breaks yours." He smiled and kissed my cheek. "Goodbye, sweetheart..." anito sabay alis sa kotse.

Nanatili akong nakatingin sa kanina niyang kinauupuan. Kanina ko pa hinahabol ang hininga ko. Bigla-bigla na lang tumulo ang luha ko. Ilang beses akong napalunok. Pinunasan ko ang luhang tumulo sa akin. I breathe.

No.

"No..." I whispered.

Napahilamos ako ng mukha gamit ang aking kamay. Benedict's doing this for his Mom? O Lord, I don't know what to do or what to say. I know it is not good to doubt. I don't want to doubt. Ayokong maghinala sa mga nangyayari. But Benjamin is making me to doubt without giving me anything. Maybe he's lying...maybe not. He told me everything's fine. There's nothing to worry. 

**

"Why did you use MY car without my permission?"

Inis na inis na palakad-lakad sa harap ko si Densel. Pero ako nakaharap lang sa phone ko, kung anong ginagawa. Tinitignan ang ilang pictures. Then text messages. At kung ano-ano pa. Ilang beses na akong humingi ng pasensya ngunit igting na igting ang kanyang inis sa akin.

"Leigh...Scarlett..." Tumingin ako sa kanya. Kunot na kunot ang noo ng aking kambal. Papasalita na muli siya ngunit may tawag siyang natanggap. Umiling si Densel sa akin. "Mamaya tayo...mag-usap," anito sabay sagot sa tawag at alis sa pwesto ko.

I roll my eyes.

Binaling ko na lang muli ang tingin ko sa phone ko. Sa screen nito kung saan pinagmasdan ko ang kuha ko sa kanyang habang inaayos ang camera niya. Si Benj, wearing his eyeglasses. Isang araw palang. But it felt like a week. Tinitigan koi to hanggang sa maya-maya bigla na lang ito tumunog dahil may nagtext.

Benj.

Dali-dali kong tinignan at binasa ang text niya.

Hey, I miss you. I know you miss me, too. I love you.

My lips damn curve into smile. I look away and bite my bottom. Hindi pa ako nakakarecover ay may dumating muli na text.

6 days and a half. Pag-uwi ko, we'll going to plan everything. I love you, Scar.

Magtetext na sana ako nang may natanggap muli ako.

I'm not like this every time...but I can't help myself to be like this...clingy. But I miss you.

Napalunok ako. Call me...I told myself. Tawagan niya 'ko. Para maibsan 'to.

I was about to text him but Benj...nakatanggap muli ako ng text sa kanya. Napailing na ako. Hindi yata niya ako bibigyan ng pagkakataon na magreply sa kanya.

Darling, I love you.

Ngiting-ngiti kong hawak ang phone ko. Leigh, this is just a week. Sandali lang. Anim na araw na lang makikita ko na muli siya. At sabi niya pagbalik niya aayusin na naming ang lahat. Ang lahat-lahat.

So, I'm going to text him. I have so many words in my heart for him...hindi ko alam kung anong una kong ite-text so I ended up typing...I love you.

I was about to hit send but a voice came around.

"Happy?" Napalingon ako sa may pintuan namin.

"Jezel? Anong ginagawa mo rito?" kunot noo kong sabi.

Lumakad naman siya papalapit sa akin. "Visiting you...uhm..." Jezel shrugged her shoulders. Inayos pa niya sa isang gawi ang kanyang buhok. Ngumuso ito at maarteng tinignan ang bahay namin. "Nice...house," taas kilay nitong sabi. Ngunit sa tono palang ng boses niya alam kong hindi niya ito gusto.

"Anong kailangan mo?" tanong ko at napatayo.

Bumaling ang tingin niya sa akin at may dinukot na envelope sa kanyang sling bag. "Well...ex cousin I have some good news to you...o wait!" Umarte itong nabigla at kinipkip ang envelop sa sarili. "For me this is good news...but I don't know about from your point of view." Maarte niyang winagayway ang brown envelope na parang lalagyanan ng mga picture. Naglakad siya papalapit sa akin. Jezel laughs. I roll my eyes. Binuksan niya ang envelope at hindi nga ako nagkakamali na mga picture ang laman nito. "Good news..." aniya sabay abot ng mga pictures sa akin. Napaawang ako ng bibig. "This is going to be the reason of your break up...I'm sorry I'm not sorry...I'm so good..." maarte nitong bigkas. Napailing ito at nagpatuloy. "I can't help to be a relationship wrecker...Oopps...Engaged couple wrecker, correction." Her eyes went wide.

Isa-isa kong tinignan ang pictures. Mula umpisa may kuha kami ni Benedict. Mula sa papalabas siya ng Café hanggang sa magtagpo at pumasok ng kotse.

"Tell me...I'm so good," ani Jezel na tuwang-tuwa sa ginawa.