Villa Teufel

CHAPTER 17

Chapter 17: Once

Natulala ako dahil sa rinig. Hindi ko na maunawaan lahat. Patong patong na mga katanungan ang nabuo sa utak ko.

"Alam mo, Aya," sabi niya sa mababang boses, halos pabulong, "May mga bagay na hindi pwedeng basta-basta malaman ng lahat." Lumapit siya ng kaunti, pabulong pa rin. "Ang totoo, matagal ko nang gustong ikwento sa iyo ang lahat ng ito, pero kailangan kong siguraduhing walang ibang makakarinig. Mahalaga ang mga sasabihin ko, at delikado kung mali ang makarinig."

Tumango ako. Naikwento niyang matagal nya ng alam na kapatid ako ni Zaya.

Gumamit man ito ng ibang apelyedo, hindi naman maipagkakait na para kaming pinagbiyak na bato.

Sa katunayan nga raw ay ang silid na ginagamit ko ngayon ay siyang dating silid ni Zaya.

"Bakit ang dami mong alam tungkol sa kaniya?" tanong ko.

Napansin ko na sa paraan ng pagsalita niya tila ba kilalang kilala niya si Zaya.

"History repeats itself nga ika nila. Ako rin ang dating bodyguard ng kapatid mo, MissMaam." sabi niya, his voice filled with a mixture of sadness and resignation. "Ako lang daw ang bukod tanging napagsabihan niya ng relasyon nila ni Señorito pero kalaunan ay kumalat iyon sa mansiyon. Hindi ko alam kung paano pero ako ang sinisi niya non."

Tumingala siya at tiningnan lamang ang langit.

"Nalaman ng lahat ang tungkol sa relasyon nila. Hindi na iyon kailanman naging sikreto. Maraming natuwa dahil bagay daw sila. Pero marami din ang hindi dahil isang malaking kahihiyan daw sa mga Bougaimoux kapag nalaman ng mga tao sa labas ng Villa ang katotohanang pumatol ang Señorito sa hamak na kasambahay lamang."

My heart ached at the thought of Zaya enduring such judgment and scorn from those around her. I couldn't help but imagine the hardships she must have faced, the weight of society's expectations bearing down on her fragile shoulders.

Paano niya kinaya lahat ng iyon? Kaya ba siya umalis?

"Can I talk to you, Aya?"

Sabay kaming napalingon ni Gael kay Tito Jojo na nasa likod namin. Nasa likod nito si Ginang Mara na agad inaya si Gael upang iwan kami.

Tumango ako at nanatili pa ring nakaupo at nakatanaw sa mga tanawin na nasa harap ko.

"Kamusta ka?"

Napatingin ako sa kaniya at ngumiti.

"Ayos lang ho."

"Pero bakit salungat ang pinapakita ng mga mata mo?" his voice was gentle, yet filled with curiosity, as he searched my eyes for answers. I couldn't meet his gaze.

I felt a pang of guilt at his perceptiveness, knowing that he could read me like an open book. Alam kong nababasa niya ang lahat sa akin—mula sa emosyon ng mga mata ko, pati na rin ang mga galaw ng aking katawan.

"Parang isang likha ng sining ka, Ija," he mused, "Hindi lahat ng tao ay nakakakita o nauunawaan ang mga ipinapahiwatig mo, ngunit may ilan na nakukuha ang mensahe mo."

I felt so lost, parang hino-homesick ako. It was something I never felt before, even when I first came here. Back then, everything was new and exciting, and I was too busy adjusting to even notice any feelings of longing or sadness. But now, it hit me hard. Ngayon lang talaga. I longed for something familiar, something that made me feel at home. It was like I was missing a piece of myself, and I didn't know how to find it.

"Naikwento ka ni Zaya sa akin bago siya umalis."

Mabilis na nabaling ang atensyon ko sa kaniya.

The thoughts of Zaya na kinukwento kami made me feel happy. Whenever I imagined her sharing stories about us, it filled my heart with warmth and joy. Kahit na sampong taon na ang lumipas, just knowing that she still remembered us meant a lot to me. It was a comforting reminder that, despite the years and the distance, she hadn't forgotten about the times we spent together.