Ik kan niet meer // ft. Bankzitters

Hoofdstuk 11

Pov: Matthy

Vandaag is de dag dat ik weer naar school moet, en ik kijk er echt heel erg tegenop. Vermoeid in de klas zitten, alle mensen die je aanstaren omdat je met 20 graden een trui draagt met een lange broek, de pesters die je maar niet met rust kunnen laten en het schreeuwen van docenten omdat je niet goed oplet in de klas door alle gedachtes die door je hoofd spoken.. Ik ben er zo klaar mee. Maar ja, hurt in silence, smile in public. Ook al gaat dat kei lastig omdat je fucking dood wil gaan maar ja, wie boeit?! Helemaal niemand, precies. Ondertussen was ik al aan mijn ontbijt begonnen, ook al krijg ik geen hap door mijn keel door alle stress. Robbie was naast mij gaan zitten, hij zou mijn steun zijn voor vandaag. ''Rob ik hoef echt niet meer." ''Maakt niet uit maatje ik snap het wel, we gaan hier samen vandaag doorheen. Het is vrijdag dus straks kan je lekker weekend vieren!'' Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Hij is altijd degene die me weer goed laat voelen, voor heel eventjes..

We zetten onze fietsen neer in het fietsenrek en meteen komt Robbie naast mij lopen. Hij schenkt mij een geruste glimlach toe wat betekent dat hij wil zeggen dat het goed komt. Ik hoop het maar.

We lopen het lokaal binnen en meteen zijn alle ogen naar mij toe gericht, wat ook logisch is want ze zien mij in een keer weer opduiken nadat ik niks van me heb laten horen. Ik kruip wat dichter in mijn hoodie en houd mijn gesloten houding aan; mijn handen over mijn buik heen geslagen. Met mijn hoofd naar beneden loop ik naar mijn vaste plek achteraan in de klas. Naast mij zit Koen, voor ons Robbie en Raoul en daarvoor zit Milo met Frank. We hebben nu Engels, het vak waar ik het minste goed in ben. Ik kijk een beetje rond en ondertussen zijn alle ogen alweer terug op hun boeken belandt. Dat ik last heb van sociale angst weten de jongens sowieso al, dus dat is niks nieuws voor hun. 

Rustig pak ik ook mijn boeken erbij terwijl de docent het lokaal binnen komt lopen. "Goedemorgen allemaal, fijn dat jullie je boeken er al bij hebben gepakt. Vandaag gaan we verder met de past simple en past continious. Matthyas, zou jij uit kunnen leggen welke vorm je gebruikt bij de zin van opdracht 1a?" Shit. Doordat ik zolang al niet meer naar school ben geweest weet ik niet eens wat die vormen betekenen. Smekend naar hulp kijk ik richting Koen. Hij fluistert me wat toe maar ik kan niet verstaan wat. Iets met container? Continu? De docent kijkt ons streng aan. ''Koen, Matthyas kan het best zelf wel. Kom we hebben maar 30 minuten les in verband met verkort lesrooster dus een beetje tempo graag.'' Haar opdringerige stem maakt me alleen maar zenuwachtiger. ''E-ehm, past contijnus?'' Meteen begint de hele klas te lachen. Beschaamt kijk ik weg en zie vanuit mijn ooghoek Koen en Robbie nog medelevend naar me kijken, ook al helpt dat niet echt. ''hey hey! Laten we het een beetje rustig houden alsjeblieft en een beetje respect voor jullie klasgenoot, iedereen maakt wel eens een foutje.'' Na een paar seconden is de klas ook weer stil. Wat zou ik nu graag door de grond willen zakken zeg.

De rest van de dag verliep iets beter dan ik had verwacht. De pesters hebben me met rust gelaten en ik kreeg de beurt niet meer als er een vraag werd gesteld. Ondertussen lopen we al richting de fietsen om naar huis te gaan. Net als ik mijn sleutel in het gat wil steken van het slot hoor ik Robbie vloeken. ''Shit man, ik moet nog langs mevrouw Mulder vanwege die gele kaart van afgelopen woensdag. Fietsen jullie maar al vast ik kom er zo wel aan.'' Met nog gezwaaid te hebben loopt hij weer richting de ingang van de school. Zonder twijfel ren ik al achter hem aan. ''Robbie wacht, ik ga met je mee!''Hij draait zich om en meteen kijkt hij me met een glimlach aan. 

Als we zijn aangekomen bij lokaal 2.13 besluit ik om even op het hoekje te wachten omdat ik waarschijnlijk toch niet mee naar binnen mag. Robbie zwaait even voordat hij door de deuropening gaat. Ik draai me om en leun tegen de muur aan waarbij ik mijn telefoon erbij pak. Ik open insta en scrol een beetje over de homepage en check de posts die laatst zijn geüpload. Als ik aan kom bij een foto van Robbie stop ik even. Wat ziet hij er toch prachtig uit op die foto. Zijn bruine lokken hangen een beetje over zijn voorhoofd, een grote lach staat op zijn gezicht waardoor zijn mooie witte tanden goed te zien zijn. Zijn mooie groene ogen vallen het meeste op. Hij is gewoon perfect. 

Ik schrik op van iemand die mijn naam roept. "Hey Matthyasje, hoe gaat het met onze kerel?" Meteen sta ik verstijfd stil door de stem die verlinkt dat het een van de pesters is: Bruno. Ondertussen staan ze al in een cirkeltje om me heen zodat ik nergens meer heen kan. "I-ik e-ehm.." "Awhh, weet onze lieverd even niet meer hoe hij moet praten? Zit er soms iets vast in dat mondje van je? Ik kan je wel even helpen het eruit te halen hoor." Nog geen seconde later voel ik een vuist vol tegen mijn kaak aan gaan, een stomp in mijn maag volgt. Een pijnlijke steek gaat door mijn lichaam en ik laat mezelf op de grond zakken, omdat staan niet meer lukt. Ze lachen me nog wat uit waarna ik een schreeuw door de gang heen hoor. "HE, ROT IS OP JOH! BLIJF VAN HEM AF STELLETJE *GRIEP* MONGOLEN!" Ze kijken bang de kant op waar het vandaan kwam en hoe snel ze hier ook waren, zijn ze ook weer weg. 

Robbie hurkt naast mij neer en kijkt me bezorgt aan. "Gaat het maatje? Moet ik even de EHBO erbij halen?" Meteen schud ik mijn hoofd. Ik hou niet zoveel van fysiek contact met voornamelijk vreemde mensen. "Nee nee het gaat wel." Met moeite kom ik overeind en ik leun met mijn arm tegen de muur aan. Zwarte vlekken zijn te zien en als ik Rob probeer aan te kijken, is hij niets meer dan een vaag gedaante. "Weet je het heel zeker?" "Ja, het komt goed." Langzaamaan begint mijn zicht weer terug te komen en ik begin al rustig voor me uit te lopen richting de trap. Gelukkig is het weekend en kan ik zo even lekker uitrusten.

Jaja hoofdstuk 11. Ik ben een beetje inspiratie kwijt dus als jullie ideeën hebben, laat t ff weten! :)