Ik kan niet meer // ft. Bankzitters

Poldersporten

pov matthy:

Ik word wakker door het daglicht dat door de gordijnen schijnt. Ik heb geen zin. Het liefst zou ik de hele dag in bed willen blijven liggen en slapen. Het is zondag. Morgen zou ik weer naar school moeten. Wat betekent dat ik de pesters weer zie.

De jongens hadden het idee om voor een video te gaan poldersporten, weer iets actiefs. Dan schrik ik. We gaan poldersporten. Dat betekent; een T-shirt, en dat betekent dat ze mijn armen gaan zien.

Kut kut kut kut. Zal ik zeggen dat ik ziek ben? Of zal ik gewoon een vest aan doen? Als ik zeg dat ik ziek ben, geloven ze me sowieso niet want ik heb de laatste tijd nergens meer zin in.

Ik loop met een vermoeid hoofd naar mijn kledingkast toe. Ik trek de grote deur open en zie nog een vest liggen van de oude bankzitters merch. Ik kleed me om en bekijk mezelf even in de spiegel. Een lelijke, dikke, waardeloze mislukkeling is wat ik zie. Ik zucht en loop naar de lade van de wasbak in mijn badkamer. Als ik hem open trek glimlacht het scheermesje me al toe. Met trillende handen pak ik het mesje op en stroop mijn mouw op. Schrapend haal ik het langs mijn arm. Het voelt zo pijnlijk maar tegelijker tijd ook zo goed. Als mijn arm toch nog wel wat erger begint te bloeden, maak ik het scheermesje schoon en leg een nat washandje op mijn arm zodat het stopt met bloeden. Daarna loop ik de woonkamer in alsof er niks aan de hand is.

Raoul komt met een bord croissantjes aangelopen en wilt het aan mij geven maar gelijk schud ik mijn hoofd. "waarom wil je niet Matthy? Het is je lievelingsontbijt." "gewoon geen honger" antwoord ik zacht zonder hem aan te durven kijken. Meteen grist Milo het bord uit Raoul zijn handen. "geef dan maar aan mij" zegt hij lustig. "ja want jij bent nog niet dik genoeg" zegt Robbie lachend. "nee klopt" antwoord Milo weer en hij steekt plagend zijn tong uit.

We zijn onderweg naar de plek waar we gaan poldersporten. Ik zit bij Robbie in de auto en Milo en Raoul zitten bij Koen. Als we aangekomen zijn, beginnen we met de intro van de video en daarna starten Milo en Robbie met touwtje trekken.

Rob wordt steeds meer verder naar de sloot toe getrokken door Milo en valt er uiteindelijk in. Gelukkig hoefde ik niet met dit onderdeel mee te doen dus zijn we al snel klaar. Dan komen we aan bij het laatste onderdeel. Parcourtje. Eerst is Koen aan de beurt. Hij is best snel en zet een tijd neer van 1 minuut en 9 seconden. Dan ben ik. Ik sta op het startpunt en er wordt afgeteld door Milo. "3... 2... 1... GO!" Alles gaat fout. Ik struikel over bijna alles en mijn benen slingeren overal naartoe. Als ik weer struikel en naar een touw boven mij grijp, stroopt mijn mouw op. Een deel van mijn arm is zichtbaar. Snel trek ik hem weer omlaag en kijk even naar de jongens of ze iets gezien hebben. Koen, Milo en Raoul liggen helemaal op de grond van het lachen door mijn domme acties. Robbie niet. Rob kijkt bezorgt naar mij maar doet alsof hij niks gezien heeft. Kut. Ik weet zeker dat hij daar als we thuiskomen over gaat beginnen. Als ik mijn parcour heb afgemaakt met een tijd van 2 minuut 7, kom ik Robbie tegemoet en hij fluistert al lopend nog wat in mijn oor. "ik wil jou straks nog even spreken." Ik wist het. Kutsooi.

Heey! Dit is dus mijn allereerste verhaal en sorry voor dit slechte en saaie deel maar moet nog een beetje leren schrijven. Ik hoop zo snel mogelijk te uploaden en soms kan het een tijdje duren dat er een nieuw deel online komt maar dat komt dan door school. Hoe vonden jullie dit deel?

liefss xx