Ik kan niet meer // ft. Bankzitters

Telefoontje

Pov robbie: 

We zitten met z'n allen thuis. Nou ja, alle? Matthy is er niet. We staren alle vier voor ons uit. Geen emoties, niks. Geen eens een traantje. Het voelt leeg zonder hem, ondanks dat hij altijd op zijn kamer zat, voelt het leeg. We werden naar huis gestuurd nadat we de kamer uit werden gezet. Ze zouden bellen als ze nieuws hadden, maar we hebben nog steeds niks gehoord. 

"Duss.. wat zullen we eten?" Vraagt Koen om de stilte te verbreken. "Hm, ik heb niet echt honger." antwoord Milo. Milo die geen honger heeft, hij zit er dus echt mee. "Eerlijk gezegd ik ook niet eigenlijk." En dat meen ik echt, hoe kunnen wij hier nou doodleuk gaan zitten eten terwijl onze beste vriend vecht voor zijn leven? "Kom op jongens, ik weet dat het een klote situatie is maar we moeten wel gezond blijven. Anders komen wij ook in het ziekenhuis terecht, al is het maar een tosti wat jullie eten." Typisch Raoul om altijd weer voor iedereen te zorgen, en ergens ben ik wel blij, zonder hem had ik allang op bed gelegen, en geslapen net zolang tot ik wakker gebeld werd met nieuws over Matthy. Ik heb geen zin in gezeur aan me kop dat ik moet gaan eten dus zeg ik dat ik een tosti met kaas en ham wil. Raoul knikt en kijkt de rest gelijk vragend aan. "Doe mij maar gewoon een banaan dan." Zegt Koen. "Tosti kaas dan maar." Zegt Milo zuchtend om te laten weten dat hij er totaal geen zin in heeft. Raoul loopt naar de keuken en maakt het eten klaar.

 We schrikken allemaal op van een trillend geluid dat van de salon tafel afkomt. De telefoon die daar ligt geeft aan dat het ziekenhuis ons belt. Voorzichtig pak ik de telefoon op, bang om hem te laten vallen en nooit meer nieuws over Matthy te horen kunnen krijgen. Ik kijk de anderen met angstige ogen aan. Ik ben te bang om op te nemen, bang voor wat er komen gaat, zal hij nog leven, of is het erger afgelopen? Koen geeft me een bemoedigend knikje. Ik neem op en breng het toestel naar mijn oor. "Met Robbie van de Graaf." "Goedenavond u spreekt met Carla van het ziekenhuis Erasmus, ik bel u met nieuws over Matthyas. Het gaat beter met hem, hij is wakker van zijn coma maar heeft een hartaanval gekregen, kort daarna nog een epileptische aanval maar gelukkig geen zware. Hij zou nog een paar weken in het ziekenhuis moeten blijven om wat testen bij hem te doen of de epilepsie chronisch is, of dat het eenmalig was. Tijdens bezoekuren zou u met nog 1 iemand hem op kunnen zoeken, maar zeker niet met meer, dat wordt te druk. Heeft u nog andere vragen die u zou willen stellen?" "Nee hoor dankuwel!" "Geen probleem hoor, fijne dag." 

Nog voordat ik iets terug kan zeggen hangt ze op. Ik kijk de jongens met een glimlach aan, de telefoon stond op luidspreker dus ze hebben alles meegekregen. Ik weet nou niet of ik blij moet zijn of niet, maar mijn beste maatje, leeft nog. Godzijdank hij leeft nog. "Zullen we even een planning maken wie wanneer Matt mag komen bezoeken?" "Ja is goed" antwoord ik meteen.

Okee ik heb de motivatie weer een beetje terug gekregen om te schrijven maar dit is dan ook het enige deel dat jullie deze 2 weken te lezen krijgen want ik ga op vakantie en daar hebben ze geen Wifi helaass. Daarna begint school weer maar ik ga dan proberen om weer wat actiever hierop te komen. Nou ik ga weer. Doegg