"သား ပါပါးက ဘယ္သြားတာလဲ ဖြားဖြား"
"ဟိုအေဝးႀကီးမွာ ေက်ာင္းသြားတက္တာေလ သားသားရဲ့"
"ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တာေပါ့ သားသားရဲ့"
"ပါပါးက ဘာလို့ သားသားကို မေခၚတာလဲဟင္ ဖြားဖြား"
Bunny ဆိုေသာ ခ်စ္စဖြယ္ ေျမးေလးရဲ့ အေမးေၾကာင့္ Khun May သူေလး၏ ေက်ာျပင္ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း
"ျပန္လာမွာေပါ့ သားေလးရယ္၊ သားရဲ့ ပါပါးက သားကို သိပ္ခ်စ္တာ"
သူမ စကားသံ၏ အဆုံးတြင္ သားေလး အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္ ေန႔က အျဖစ္အပ်က္မ်ားက အထင္းသားပင္။
"မားမား"
ခရီးေဆာင္အိတ္ေလး ပစ္ခ်ကာ သူမအား အားကိုးတႀကီးဖက္တြယ္ ငိုရွိုက္လာေသာ ခ်စ္ရပါသည့္ သားငယ္။ Khun May ရင္ထဲ စိုးရိမ္မွုေတြ လြန္ကဲလာကာ
"ဘာ ဘာျဖစ္လာတာလဲ သားေလးရယ္၊ မားမား ရင္ေတြပူလိုက္တာ"
"သား ဟိုလူႀကီးနဲ႔ ကြာရွင္းလာတာ မားမား"
"ဟင္"
"ဘာ ဘာေျပာတယ္ သား"
မထိတ္သာမလန္႔သာ ရွိလွေသာ သား၏ စကားေၾကာင့္ Khun May သားမ်က္ႏွာေလးကို ဆြဲေမာ့ယူကာ ေမးလိုက္မိေလသည္။
Win ကေလး တစ္ေယာက္လို ငိုရွိုက္ရင္း
"Win ရင္ေသြးေလး အတြက္ သူ႔ဆီမွာ မေနနိုင္ဘူး၊ Win ကိုေတာင္ လက္စားေခ်ခ်င္လို့ လက္ထပ္ခဲ့တဲ့ သူက Winရဲ့ ရင္ေသြးေလးကို လိုခ်င္မွာမွ မဟုတ္တာ မားမားရယ္၊ ၿပီးေတာ့ေလ အစ္မPam မေသဘူး မားမား"
"ဘာေျပာလိုက္တယ္ သားး"
ေမးလိုက္သူက အိမ္ထဲဝင္လာေသာ Khun Naing ပင္။
"ပါပါး"
"သား"
ဖခင္ကို ေတြ႕ေတာ့လည္း သူ့မွာ ပို၍ မ်က္ရည္ေတြ က်မိျပန္ပါသည္။ Khun Naing သားကို ေထြးေပြ႕လိုက္ၿပီး
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ သားေလး ၊ ပါပါးကို ေျပာစမ္း"
"အစ္မPam မေသဘူး ပါပါး၊ အစ္မPamကေလ သူ႔ ခ်စ္သူ ျဖစ္တဲ့ ဖိဘိုက္ ဆီက ထြက္သြားေပးပါတဲ့၊ သားလည္း ဖိဘိုက္ အနားမွာ မေနခ်င္ဘူး ၊ ဖိဘိုက္ကို ေၾကာက္တယ္ ဟီး ဟီး"
