SİYAH

42- Kız Çocuğu

"Bazı var oluşlara yelken açabilmek için bazı yok oluşlara göğüs germeniz gerekebilir"

Güray kaya anlatımıyla;

Ben bembeyaz, saf  bir çocuktum.
Her  şeyden habersiz öylece kendi halinde olan bir çocuk...

Büyüdükçe bembeyaz olan çocukluğum bir anda griye dönmeye başladı.
Önemsemedim, önemseseydim eğer bembeyaz olan hayatım bana geri gelecek miydi?

Gelmedi...

Bende Griye dönük hayatımın rengini birden siyaha çevirdim. Ne de olsa beni bu siyah hayatımdan çıkaracak, kurtaracak herhangi birisi yoktu.

Ta ki ay gibi parlayan bir kız çocuğu ile parkta tanışana kadar.

O kızın benim hayatımdaki yeri, siyah rengin birden beyaz renge dönüşebilecek kadar imkansızdı.

kız çocuğunun ondan deliler  gibi hoşlandığımdan haberi yoktu.
Çocuk aklımca  birisinden hoşlanmak belki de büyüdükçe değişkenlik göstereceğinden dolayı haberinin olmamasını istemiştim.

Her gün onu görme umudu ile beraber sabahı bekler, sabahın verdiği o rengarenk hayatı onun sayesinde sevmeye başlamıştım.

Bilmiyordum ki onun yaşadığı hayat  ne kadar renkliydi?

Dışarıda gözüken rengarenk hayatı olan kız çocuğunun, tanıdıkça aslında içi simsiyahmış.

Simsiyah hayatı olan bir kız çocuğu,  nasıl olacak ki benim hayatıma renk katacaktı?

Bizim hikayemizde şu vardı;

"Siyah... Hikayemizi anlatırken kullanacakları tek renkti."

Kış gelmişti, paltomu askıdan aldığım gibi üstüme geçirmiş, kapıdan dışarı çıkmıştım.

Soğuk yüzüme vurduğunda umursamadan arabaya doğru ilerledim.

Sürücü koltuğuna oturduğumda sağdaki boş koltuğa baktım.

Sağ koltuk her zaman Elmas'ın oturduğu koltuktu.

Arabayı çalıştırdığımda her zaman gittiğim yere yani hastaneye istikametimi almıştım.

kendi evimden çok hastaneye uğruyordum.

Hastane eve çok uzak olmadığı için hemen varmıştım. Arabayı boş bir alanda park edip arabadan indim.

Hastaneye giriş yaptığımda insanların artık o tanıdık simaları beni rahatsız etmiyordu.

Hastanenin o yoğun kokusu burnuma dolduğunda yüzüm ister istemez buruşmuş, nasıl katlandıklarını da içten içe merak ediyordum.

Üçüncü kata merdivenle çıkmaya başladım.

Üçüncü kata geldiğimde ise doktorun  daha yeni yoğun bakım ünitesinden çıktığını gördüm.

Elmas'ın kalbinin durmasından sonra doktorun verdiği yoğun çabalar sonucu tekrar kalbi çalışmış, Elmas'ın bu durumundan sonra daha sık kontrole almışlardı.

Elmas'ın durumunun şu an stabil olmasından dolayı doktorun herhangi bir açıklaması yoktu.

Her zamanki gibi sandalyeye oturduğumda ellerimi şakaklarıma götürerek ovmaya başladım.