10th Day
Tawa ako ng tawa habang kumakain kami sa cafeteria ng office. Kasama ko ang mga officemates ko na sa hindi maexplain na kadahilanan ay biglang naging close sa akin lalo na ang mga lalaki.
"Akala ko talaga May snob ka. Minsan ka lang kasi ngumingiti at kadalasan nakasimangot ka pa." Ngumiti ulit ako.
"Bago lang kasi ako kaya medyo nahihiya pa ako." Sabi ko sa kanila at tumango lang silang lahat.
"Pero maiba tayo May. Since close naman na tayo. Matanong ko nga. May boyfriend ka na ba? Wala kasi kaming nakikitang sumusundo o naghahatid man lang sayo." Nag init ang mukha ko sa tanong na yun.
"Ang bilis mo Carl! Wooo!" Nagtawanan ang lahat ng nasa table. Ngumingiti lang ako. And I felt a little tugging at my heart. It has been a long time since I've smiled at laughed this way. Kung tutuusin nga, wala akong naging close na kaibigan. Ako ata ang taong walang tinatawag na bestfriend. When my reputation soars during college, nobody wants to be close to me or even to be associated with me. Si Cloud lang ang nangahas but Cloud is different. I could talk to him but not to the level of friendship kasi ibang level naman ang relasyon namin.
After Cloud wala na. Si Andrew, I'm quite close to him but he's not my bestfriend. Hindi ko pa din pwedeng sabihin sa kanya ang lahat. Madami siyang alam sa akin dahil natuklasan niya hindi dahil sinabi ko. Kung tutuusin nga parang ginagamit ko lang si Andrew. Pag may problema ako sa kanya ako tumatakbo kasi wala na akong ibang tatakbuhan.
Nagtaka pa ako nung biglang tumigil sa pagtawa ang mga kasamahan ko. Napatingin na din ako sa pinagtitinginan nila at muntik na akong mahulog sa kinauupuan ko when I saw Cloud directly staring at me. Siguro kong nakakamatay ang tingin kanina pa ako binuburol. Ni hindi ko masalubong ang tingin niya.
"Sir..." Halos sabay na sabi ng mga kasamahan ko pero hindi niya pinansin ang mga to. Nakatingin pa din siya sa akin at conscious na concious na ako.
"Miss Dominguez, please come to my office, I need to discuss something with you." Tapos tumalikod na lang siya at iniwan kaming lahat. Mga ilang segundo din bago nahimasmasan ang lahat.
"Grabe! Ngayon ko lang siya nakitang bumaba ng cafeteria." Sabi nung isa kong ka officemate.
"Mukhang bad mood ata." Tapos tumingin sila sa akin na para naaawa na ako ang pagbuntunan ng galit ng CEO. Ininom ko lang ang tubig tsaka ako tumayo para sundan ang CEO. Kahit ayaw ko siyang sundan, wala akong magagawa kasi magtataka ang mga kaofficemate ko kung bakit hindi ko sinusunod ang utos ng big boss.
Pagdating ko sa floor nila, tiningnan ako ng secretary na parang nakahinga ng malalim. "Ma'am pasok na po kayo. Good luck." Sabi pa niya sa akin. Bakit ba parang takot na takot sila pag nagagalit si Cloud? Ganun ba siya ka scary pag sa office?
Nung pumasok ako sa office I saw him standing in the middle of it. Tiningnan niya ako nung pumasok ako. I stayed near the door. I don't know pero medyo natakot ako sa klase ng tingin niya sa akin. Nagkatingin lang kami and then he walked towards me at nilagpasan ako tapos inilock niya ang pinto. Lalo akong kinabahan.
"Talaga bang sinusubukan mo ako May?" I can sense his anger through his voice at parang nautal ako. Hindi ko rin alam kong ano ang sinasabi niya. I just looked at him confused. He must have seen that kaya huminga siya ng malalim.
"Why do you have to be close to them? Bakit kailangan mong makipagtawanan sa kanila? Don't you see the effect you have on them? Why do you always have to test me?" He said in a desperate tone. Ano ang sinasabi niya? Hindi ko maintindihan kong bakit galit siya sa akin.
"I don't understand Cloud." Sino ang sinasabi niyang nakipagclose ako. Yung mga ka-officemate ko? Nagagalit siya dahil nakipagkwentuhan ako sa kanila?
"God damn it May! Don't tell me that you don't know that I'm jealous. Alam mo dati pa na ito ang rason kung bakit tayo nag aaway. Dati pa, alam mo na yun but you keep on doing it. As if you're testing how far can I endure it! Tumaas na ang boses niya. Galit talaga siya. The same anger that I saw on that night outside the bar. A part of me was gald that I could still arouse such emotions from him but a part of me is also sad because of the same reason.
"You don't own me Cloud. Wala kang karapatang magselos o magalit sa kahit ano mang gawin ko at kung kahit sino pa ang kasama ko." Hidni ko na din napigilan ang sarili kong sumigaw.
"Alam ko! Alam kong wala na akong karapatan pero hindi ko mapigilan ang sarili kong magselos. Because you could joke at them. You could laugh with them but you can't even smile at me. Because I wanted you to be able to smile with me, laugh with me and call me selfish but I want to be the only guy who could make you happy." Natigagal ako sa sinabi niya.
"Even before that's what I want and it didn't change even a bit. Yes, I still love you. So much that I can't control it. But you have to tell May, dahil mababaliw ako sa kakaisip. Tell me, do you still have feelings for me? Even just a little bit. Kahit katiting?" Hindi ako makapagsalita. I was dumbfounded and my heart is racing dahil sa sinabi niya. Nagcecelebrate ang puso ko. Nanayo ang lalamunan ko.
Everything in me is shouting na sibihin ko din sa kanya ang nararamdaman ko. Na mahal ko pa din siya hanggang ngayon. Everything in me is shouting that except for my brain. It remains cynical. Raising it's eyebrows saying, what can I get if I confess? Would I get my happy ever after? Or would I end up in misery again? Can I guarantee it?
"May..." Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko.
"None." Mahinang sabi ko. Sabay tulo ng mga luha ko. My heart is already grieving and bleeding once again.
