9th day
I kept on running na parang hinahabol ng kung ano. Iyak ako ng iyak habang tumatakbo. My heart is gripped with fear at hindi ko alam ang gagawin ko. Hindi ko alam ang pupuntahan ko. Pagod na pagod na rin ako pero hindi ako pwedeng tumigil. May gusto akong abutan pero hindi ko alam kung ano. Lalo pang lumakas ang iyak ko nung nagreplay sa utak ko ang sinabi nina Mommy and Daddy.
"You disappoint us May. We never thought that you would allow this to happen to you. We trusted you." Bakas ang panghihinayang sa boses ni Daddy. Si Mommy nakatingin lang sa akin na sobrang disappointed ang mukha.
"Binigyan mo ng kahihiyan ang pamilya natin May." Sai pa ni Mommy. Lalo lang tumulo ang mga luha ko. Tinakpan ko ang tenga ko para hindi ko marinig ang boses nila.
"Stop! Stop it!" Sigaw ko habang tumatakbo at umiiyak. Ang sikip sikip na ng dibdib ko. Pakiramdam ko mawawalan na ako ng hininga. Sa kakatakbo ko, nakita ko ang commotion sa gitna ng daan. It must be instinct pero alam ko agad na may aksidenteng nangyari sa daan. Lalong lumakas ang kaba ko sa dibdib. Hinawi ko ang mga taong nakapaligid sa lugar ng aksidente. May mga pulis, may ambulance.
Nagmamadali ang lahat. The car is a wreckage. Tuping tupi ang harapan nun at imposibleng makaligtas pa ang nasa front seat.
Then I saw the medics wheeling a stretcher with a bloody woman in it.
"Mommy!" I whispered nung mapatapat sa akin ang stretcher lalapitan ko sana ito when Mom sit up straight at tumingin ng diretso sa akin.
"You disappointed us May Ayr." Sabi ni Mommy sa malungkot na boses. Napaatras ako bigla. Pero may nabangga ako sa pag atras ko. Napatingin ako sa nabangga ko at napasinghap na lang ako when I saw Daddy's bloody face right in front of me. He didn't say anything pero kitang kita ang paninisi sa mukha niya.
Hindi ko nakayanan nakita ko. Tatakbo sana ako pero hindi ako makatakbo.
Then I saw myself in front of me. My face is bloody. I'm still wearing my college uniform. My face is smeared by tears.
"It's all your fault May. It's your fault why they died. You are a shame. You are a disgrace." Sabi ko sa sarili ko habang umiiyak.
"Nooo...no..." Todo iyak na ako.
"And everything will be taken away from you. " Tapos bigla ko na lang nakitang hawak hawak ng sarili ko ang isang batang lalaki. Mas lumakas ang pag iyak ko.
"Wag! Wag please..." Humagulgol na ako. Tumalikod ang kamukha ko at ang bata at dahan dahang naglakad palayo sa akin. I tried reaching out for the child pero hindi ko na siya maabot. I tried running after them pero hindi ako makaalis sa kinalalagyan ko. I felt so hopeless. I felt so powerless.
"Noooo! Nooooo!" Sigaw ako ng sigaw para bumalik sila. Para hindi nila ako iwan pero patuloy pa din sila sa paglalakad. Napaupo na lang ako habang humahagulgol.
"May! May!" Napasinghap ako bigla nung may biglang may yumugyog sa akin. I opened my tear-streaken eyes para makita kong nasaan ako.
"Are you having a nightmare?" Napatingin ako kay Cloud. Worry is evident on his face. Tumingin ako sa paligid. Nasa loob ako ng kotse niya. Nakatulog ako sa kotse niya. Pauwi na kami ng Maynila at sa kanya ulit ako sumabay kasi wala na naman akong choice.
Tinakpan ko ang ulo ko ng mga palad ko. That dream was so real. Na parang kelan lang nangyari. The feeling seems so fresh. The grief, the pain na parang kahapon lang ang lahat.
" Stop the car." Itinigil naman niya agad ang kotse sa gilid ng daan. Agad akong bumaba sa kotse niya nung itinigil na niya ang sasakyan. At the moment na nakalabas ako, I immediately bend and throw up everything that I've eaten. I throw up everything as if it would ease up every emotions that I have. Na para bang maaalis ng lahat ng yun ang sakit, ang guilt at ang depression na nararamdaman ko.
Then I felt him caressing my back. I felt relieved somehow.
Pagod na pagod ako pagkatapos. Inabutan niya ako ng tubig na ininom ko naman kaagad. Tapos inabutan din niya ako ng tissue.
"Are you okay now?" Tumango lang ako. Parang naubos ang lakas ko na kahit pagsasalita hindi ko magawa.
Binuksan niya ang pinto ng kotse at pumasok naman ako. Umikot na din siya para sumakay sa driver's seat. Hindi siya nagsalita ng mga ilang minute. He is just looking at me. Pero kitang kita ang pagtataka sa mukha niya. At alam kong he would bombard me with questions. Maybe he is just giving me time to composed myself.
"What was that all about?" Napapikit na lang ako. Ayaw kong tumingin sa kanya or else he see everything that I am feeling right now. Umiling na lang ako.
"Don't make me repeat my question May." This time matigas na ang boses niya na parang sinasabi that he won't allow me to get away this time.
"It was just a bad dream." Yes it was just a bad dream. Is it indeed May? A bad dream or a nightmare? A nightmare that haunts you and will probably haunt you for the rest of your God forsaken life. Pero bakit kailangang ngayon pa ito mangyari? After so many years na hidni na ito dumadating, bakit ngayon binalikan ako ulit?
"Too bad that makes you vomit? What is it all about?" Umiling lang ulit ako. Kailangan ba niyang malaman? Kailangan ba niyang itanong? Kailangan ko bang uulit ulitin ang nangyari? Hindi ba niya alam kung gaano kasakit para sa akin na balikan ang lahat ng yun?
"Wala." Sinabi ko na lang.
"Hindi pwedeng wala lang yun May. Hindi ka iiyak ng ganyan kung wala lang yun. You wouldn't cry like that even if it was just a dream." Hinarap na niya ako sa kanya and forced me to look at him pero iniiwas ko ang tingin ko sa kanya. My tears are starting again. My God! Kelan mawawala ang sakit? Kelan ako titigilan ng kunsensiya ko?
"Cloud please..." I sobbed. Tuluyan ng tumulo ang luha ko. I saw his face soften. Lumuwag na din ang paagkakahawak niya sa balikat ko.
"I wanted to know May. Hindi ako mapakali hangga't hindi ko nalalaman kung bakit ka nagkakaganyan. I don't want you seeing you like that. Gusto kong malaman ang lahat ng nangyari sayo sa loob ng apat na taon na yun."
"Cloud..."
"Why are you calling your parents in your dream? Why are you living alone? Where are your parents?" Tumingin ako bigla sa kanya. HInayaan ko na lang na tumulo ang mga luha ko. Pinilit kong magpakatatag. Pinilit kong hindi magstammer sa sinagot ko sa kanya. I choked on my sob.
"They're dead." I am looking at him ut not necessarily at him. Hindi ko siya kayang tingnan sa mga mata. Pero nakita ko pa din ang shocked sa mukha niya nung sinabi ko yun.
"Dead? When?" He tried catching my eyes pero umiiwas ako ng tingin.
"Four years ago." Mahinang mahina ang pagkakasabi ko nun. Parang hinihiwa sa dalawa ang puso ko. Hindi madali. Hindi madaling tanggapin ang lahat. Hindi madaling harapin ang katotohanan na ako ang dahilan ng pagkamatay ng mga taong importante sa akin. And now, sa pagbabalik ni Cloud, bumabalik sa akin ang lahat. Ang lahat ng pagsisisi, ang lahat ng sakit, ang lahat ng guilt.
Hindi ko ineexpect ang sunod na ginawa niya. Bigla na lang niya akong niyakap ng mahigpit and kissed my hair.
"I'm sorry. I'm so sorry love."
