"Yaydım edin..."
Uyudu Umay. Ama son hatırladığı şey bir adamın sesi olmuştu.
"Dayan küçük dayan kurtaracağım seni"
Sessizlik. Karanlık. Soğuk. Acı. Korku. Umay. Baş başa kalmışlardı şimdi.
****
Gözleri tekrar açıldı Umay'ın. Ama bu sefer dışard...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
'Sesimi kimse duymaz'
2001 İstanbul
"Evet bir son dakika haberi ile karşınızdayız sayın seyirciler İzmir Buca'da 5.3 büyüklüğünde deprem meydana geldi. Şu an aldığımız haberlere göre can ve mal kaybı yok. İlerleyen saatlerde bilgileri size aktarmaya devam edeceğiz. Geçmiş olsun"
Küçük kız televizyonun önüne oturmuş babasının ona aldığı çikolatayı yerken oyuncakları ile oynuyordu. Mutluydu. Çünkü arkasında ki koltuğun bir ucunda annesi diğer ucunda babası oturuyor sohbet ediyorlardı.
"İnşallah bir şey olmaz bu kış gününde" diye hayıflandı annesi iç çekerek. Kulağı arka da dönen sohbeti de dinliyordu küçük kızın. Annesi niye öyle demişti ki? Spiker kadın deprem dedi. Deprem ne ki?
"Deprem öldürmez bina öldürür" dedi babası ciddiyetle. Bir kelimeyi anlamıştı. Ölüm. Belki de anlamak isteyeceği son kelime... Ölüm gökyüzü demekti. Elin de ki çikolata yere düştü. Kafasını aniden kaldırıp televizyona baktı. Siyah ceketli bir kadın deprem'den bahsediyordu.
Küçük kızın konuşulan şeyden anladığı tek şey depremin kötü bir şey olmasıydı. Deprem yıkıyordu. Deprem öldürüyordu.
Küçük kız dolan gözlerine aldırmadan hızla yerden kalktı ve babasının kucağına koştu.
"Baba depyemi de hapşe at. O da öldüyüyoyinsanyayı" Cumhuriyet başsavcısı'ydı babası. Sonsuz güveniyordu ona. Arkasında dağ gibi babası vardı.
Kızın babası kızını kucağına oturttu. Yanaklarından akan yaşları kocaman elleriyle sildi.
"Güzelim benim deprem insan değil ki nasıl atayım onu hapse" küçük kızın kaşları havalandı. Deprem insan değilse nasıl öldürüyor?
"Ama insanyayıöldüyüyoy. Hem depyem ne ki?" Dedi burnunu çekerek. Kızın babası küçük bir kahkaha atıp anlatmaya başladı.
"O bir doğal afet güzelim yani doğanın kendi kendine yaptığı bir olay. Yer sallanıyor. Sallanınca da binalar yıkılıyor. İnsanlar da yıkılan binanın altında kaldığı için gökyüzüne gidiyorlar" küçük kız babasının anlattığı şeyi dikkatle dinlemişti. Hepsini de anlamıştı. Deprem bir insan değil, Doğal afet'ti.
"Anladım babacığım o saman gökyüzüne giden insanyay sütlü ile aykadaş oluyoyay" Sütlü onun 2 ay önce ölen köpeğiydi. Babası ona ölümü gökyüzüne gitmek olarak anlatmıştı.
O gökyüzüne bakınca sütlü'yü görüyordu. Bazen ona el sallar öpücük gönderirdi. Ağlamak istemiyordu. Eğer ağlarsa Sütlü çok üzülürmüş. Öyle demişti babası.
