Lonely

Quarrel

Morning came, Victoria needs to go to school kaya maaga siyang nagising, Irene will drive her to school.

VICTORIA'S POV

Nasa kusina ako ngayon tinutulungan ko si mommy na mag prepare ng breakfast, siya ay nagluluto ako naman ang nag-aarange ng mga plates at utensils. Maaga kaming nagising nagising dahil ihahatid niya ako sa school.

After naming kumain ni mommy ay nagbihis na kami, may lakad si mommy at hindi ko alam kung saan kasi ayaw niyang sabihin. Sumakay na ako sa car at chinecheck ko yung laman ng bag ko habang hinihintay ko si mommy. Few minuttes later ay dumating na si mommy kaya bumyahe na kami.

Habang nasa byahe ay tahimik lang ako nang may bigla akong naalala na siyang naging dahilan para maiyak ako.

I remember noong sinugod sa hospital si Ate Louis.

FLASHBACK

We were at the hospital, nag uusap usap kami doon, and lahat kami umiiyak. Ito yung time na sinabihan kami ni ate na ihanda yung sarili namin pag mawawala na siya. Sa hindi inaasahan, pag uwi namin galing hospital, hindi na kinaya ng katawan niya at bumigay na talaga siya. Lahat talaga kami hindi makapaniwala, kasi biglaan. Ang saya-saya pa namin that night bago siya nawala.

"Susuko ka nalang ba?"she asked

"Alam mo Victoria, minsan kailangan din natin talagang sumuko eh, ayokong may ibang taong mapahamak. Buti sana kung sakit lang ito sa kidney eh, pero buhay din ng isang tao yung pinag uusapan. Tsaka alam ko naman na walang magtatangka na magbigay ng puso sa akin eh. Tanggapin niyo na habang maaga pa. Ilaan nalang natin yung natitirang mga oras ko para gumawa ng masasayang ala-ala kasama kayong lahat, pwede ba?"she begged. They looked at each other, lahat sila ay namumugto ang mga mata.

"Ako, I can be your donor"Victoria suggested. Louis just laughed at her"Baliw! Edi na tigok ka, wala nang Victoria na mini me ni SPEEDY NOODLES"she said. " Edi pag na tigok ka, wala na ding mini me si Gregorio "she replied

"Edi gumawa ng bago"she joked

"Group hug nga tayo!"Louis added, lumapit naman silang lahat at nagyakapan, pero lahat sila ay umiiyak.

"Mommy, daddy bilisan niyong gumawa ng bagong Loui ha, gusto ko din siya maabutan eh"she giggled

End of flashback

Remembering those makes me wanna cry more kasi alam ko never nang mag-kakaroon ng bagong Louis sa buhay namin kasi nasa kalagitnaan ng separation sila mommy and daddy, at maging ako nawawalan na din ng pag asa na magkakabalikan pa sila kasi mukhang si mommy ayaw na talaga.

Hindi ko pinapahalata kay mommy na naiiyak ako pero nahuli niya ako dahil sa pag-sibghot singhot ko. She stopped the car sa gilid and looked at me.

"Are you crying?" she asked. Ayokong tumingin sakanya kaya pinunasan ko yung mata ko at tumingin sa harap. " Tara na po, malelate na ako eh" I said and smiled. "May problema ka ba na hindi sinasabi sa akin? Victoria, magsabi ka kay mommy" she said worriedly. I smiled. "Kung may problema man po ako, for sure wala na pong pag-asang maayos yun. Kaya umalis na po tayo" I said and leaned my head on the window.

Mommy is looking at me at naguguluhan pero hindi na ako umiimik. " Hindi tayo aalis dito hangga't hindi mo sinasabi yang problema mo. Mag aaway nanaman ba tayo, anak?" she asked.

I sight. "Malelate na po ako" I said. "I don't care! Sabihin mo na kasi kung ano yang dahilan ng pag-iyak mo?!" she half shouted. I looked into her eyes without saying anything. "Victoria! " she shouts that makes me flinched.