The Ugly Duckling (PUBLISHED UNDER PSICOM)

Ugly #29

Umalis agad ako para sundan si Dee. Nagpaalam ako kay Sage na may emergency. Nung una ay sinubukan niya pa akong pigilan pero dahil sa naguluhan siya sa biglang inarte ko ay hindi siya agad nakaangal.

I used his momentary daze to escape. I disappeared as quick as I could because I couldn't afford to be chased by Sage. Hindi naging mahirap makaalis sa lugar na iyon dahil pagkalabas ko ay may taxi agad na nakaabang.

Pinuntahan ko agad si Dee sa bahay nila dahil alam kong doon lang siya pupunta pero hindi ako pinapasok ng guard sa loob. It was Dee's order, he said. It stung, of course. Pero kahit masakit ay naiintindihan ko.

I tried calling her the whole time, texting her but when she didn't respond, I went home and did nothing but repent the rest of the night.

Nang hinalikan ako ni Sage ay nakalimutan ko ang dahilan kung bakit nandito ako ngayon. Nakalimutan ko na may kailangan nga pala akong patunayan at tapusin. Nakalimutan ko na ginagawa ko ito para kay Dee.

I hated myself for forgetting. I hated myself for liking the kiss. I hated myself for feeling the things that I shouldn't be feeling. I betrayed Dee. Iyon ang iniisip ni Dee ngayon at iyon din ang pakiramdam ko.

Sana ay kaya kong sabihin kay Dee na parte lang ng plano ang halik na iyon. Sana ay kaya kong paniwalain siya sa bagay na kahit ako mismo ay hindi naniniwala. I didn't kiss Sage back just because of the stupid mission. I kissed him back because I wanted to, coz whenever I'm with Sage, the mission's the last thing that's in my mind.

Ilang beses rin ako tinawagan ni Sage nung gabing iyon. And when I said ilang beses, it was only for seven times. Nang hindi ako sumagot sa tatlong text niya ay hindi na siya nag-abala pang tumawag at magtext ulit sa akin.

I wanted to blame Sage for everything that happened that night pero wala naman siyang ginawang mali kaya paano ko siya masisisi? I'm the one who's at fault here. I betrayed my bestfriend by kissing the guy that rejected and burned her. The same guy that she's still probably in love with. Oh God.

Hindi ko alam kung paano ako nakatulog nung gabing iyon. At kung natulog nga ba ako. Nang makita ko ang sarili ko sa salamin kinabukasan ay halos hindi ko na kailangan ilagay ang ugly duckling suit ko sa sobrang sama ng itsura ko.

Ilang kilong bags ang nasa ilalim ng malamlam na mga mata ko, namumutla ang balat ko, at mukha akong may sakit. Para akong ninakawan ng kulay sa itsura ko. Itinali ko na lang ang buhok ko noon at hindi na nag-abala pang papangitin.

I still thickened my eyebrows, wore my braces, and applied fake blemishes and a few fake pimples in my face. Hindi ko nakalimutan ang braces ko. I almost screamed in fear when I looked at the mirror. Akala ko ay kung sino ng maligno. Ako lang pala.

I looked worse than usual.

Mahigit apat na araw akong ganoon at apat na araw na rin akong iniiwasan ni Dee. Lagi akong pumupunta sa bahay nila pero laging sinasabi sa akin ng guard at maid nila na wala siya sa bahay kahit na alam ko naman ang katotohanan na nandoon siya.

Pagkatapos ng klase ko ay natagpuan ko na lang ang sarili kong naglalakad patungo sa soccer field. Vacant ko naman kaya hinayaan ko na lang.

Nagpapasalamat ako dahil walang tao doon dahil gusto ko rin naman mapag-isa. I sat on the bleacher and stared at the vast of nothingness. It didn't took long before my mind flew somewhere else. Kung titingnan ay mukhang malalim ang iniisip ko pero ang totoo ay wala naman talaga. I couldn't make myself process a single thought.

Kahit kailan talaga ay hindi ko nagustuhan na nag-aaway kami ni Dee. Katumbas ng pag-aaway namin ni Dee ang pagtatampuhan namin ni Avis. It was difficult and unbearable. I hated it.