15 Days In My Parallel

Chapter 24 - Marigold

“Wow! Ang ganda naman dito! I didn’t knew that these kinds of flowers grow here, madalas ko lang nakikita yung mga gan’tong bulaklak sa mga TV shows sa ibang bansa!” Bumaba ako sa angkasan ng bisikleta kung sa’n ako nakasakay, ipinarada naman ni Austin ang bisikleta niya sa gilid ng daan.

Hapon na ngayon at isinakay niya ’ko sa bike niya para ihatid pauwi, ulike kanina’y hindi na napagod sa kapipidal si Austin dahil pababa na ang daan.

Naisipan niyang idaan ako sa lugar na ’to dahil gusto niya raw itong ipakita sa ’kin, since he said that this is the place where he spends his time alone here in Baguio in the past years. I gradually said yes to him so he took me here.

Kami ngayon ay na sa isang malawak na flower field, these flowers aren’t just ordinary. It’s golden colored and every petal has this sense of radiancy, those petals are sometimes taken above the sky by the calming breeze. These flowers are yellow Marigolds, it’s rare to see a field like this in the Philippines.

“I found this spot here in Baguio four years ago. Wala namang taong pumupunta rito kasi walang may-ari ng flower field na ’to, the marigolds just sits here and waiting to be seen as the bloom at this time of year.” Lumapit siya sa ’kin at hinawakan niya ang balikat ko.

“Dinala kita rito kasi alam kong magugustuhan mo ’tong mga bulaklak, and this has also been my happy place when I go here in Baguio. Sana nga walang umangkin sa lupang ’to kasi sayang naman itong mga bulaklak.” Nauna siyang naglakad at sinundan ko naman siya.

Sabay kaming tumatapak sa malawak na damuhang may mga bulaklak na tumutubo. Makapal ang damo at hindi basa ang lupa, ang mga bulaklak naman ay magkakalapit at p’wede nang gawing isang bouquet dahil sa dami nito.

Suddenly, I remembered something. It’s just like my dream the other day—before any of these has even started. Kagaya ’to ng panaginip ko no’ng nakatulog ako sa ialim ng puno ng akasya. This familiar place, and this familiar boy.

Could it be... a deja vu?

Kaagad akong tumakbo patungo kay Austin at hinawakan ko ang kamay niya, I smiled as I watched him—he grinned, gently, as his eyes full of expressions met mine. We were surrounded by these flowers, and its petals suddenly blew up on us.

As we watched the sunset from the nearby mountain range, I couldn’t think of anything. It’s just him, I gently sat down the grass filled with flowers and I lied down. Pero no’ng humiga na ’ko ay natagpuan ko na lamang ang sarili kong nakasandal sa isang dingding.

I found myself alone at the back of a classroom, medyo madilim na pero bukas pa rin ang mga bintana nito. Its white curtains flows as the gentle wind drags it, the next thing I saw is a man—it was Sir Lorenzo wearing his teacher’s uniform.

“Sir Lorenzo...” I spoke.

Pero ang kakaiba sa kan’ya ay nakangiti lang siya sa ’kin. Dahan-dahan niya ’kong nilapitan at hinawakan niya ang dalawa kong kamay. Dito na siya nagpakita ng emosyon, his smile soon turned into a serious leer.

“Gael, I’m afraid that you’ll have to leave this place sooner than expected.” Nabigla ako sa nalaman ko mula sa kan’ya.

Pero... bakit?

Suddenly, natagpuan namin ang mga sarili namin sa hospital room kung sa’n nakaratay ang katawan ko sa totoong mundo. Nakita ko si Mama na umiiyak habang nakayakap kay Papa, pareho silang nakatingin sa katawan ko. Sa natutulog kong katawang walang kamalay-malay sa nangyayari sa totoong mundo.

“Ayaw na naming madagdagan pa ang paghihirap mo, Gael, kaya... pumapayag na kaming magpahinga ka na.” I heard Papa.

For the first time in my life I saw the real him... cried. Ang Papa kong walang kinatatakutan, na sasabakin ang lahat para mabuhay lang kami—ngayo’y tumutulo ang luha dahil nakaratay ako sa isang hospital bed at kritikal ang kondisyon ko.

“Ipapatanggal na namin ang life support, Gael, patawarin mo sana kami... Ginagawa lang namin ’to para na rin sa ’yo. Ayaw na naming mahirapan ka.” Mama added while she weeps.

Dito ko nakitang mahalaga pala ako sa kanila. Mahal na mahal nila ako, pero alam kong ’di na rin nila kaya ang sitwasyon.

“Alam kong tatanungin mo kung bakit, kasi... ’yong nakakabit na life support sa katawan mo rito sa ospital.” Humigpit ang hawak ni Mama sa mga kamay Ng nakaratay kong katawan, tiningnan niya ’ko nang direkta sa ’king mga matang nakapikit.

“Tatanggalin nila ’yan bukas nang alas nuwebe nang gabi, alam mo naman na siguro na kapag tinanggal ’yong life support sa katawan mo...” Mas lalo pang humigpit ’yon.

Sa pagkakataong ito’y natulala na lamang ako habang tinitignan ang mga magulang kong nahihirapan. I never thought that it would cost them this must pain, hindi ko alam na gan’to pala nito kamahal.

I became selfish to the point that I wanted to stay in the parallel world, not knowing that there are people who’s enduring the same pain I dealt with while I enjoyed the company of strangers in a world I’m only supposed to have a glimpse of.

“Mamamatay ka, Gael, kaya kailangan mo nang bumalik kaagad.” Sir Lorenzo’s voiced echoed to my ear.

“At kapag namatay ka sa totoong mundo, kasama na ang malay mong mawawala sa mundong ’to. Kapag namatay ka ro’n, mamamatay ka rin dito dahil magka-konekta ang sarili mo sa mundong ’to at sa kabila.”

Namuo ang mga butil ng luha sa ’king mga mata at dahan-dahan itong tumulo patungo sa ’king pisngi.

“Okay lang po, I’m ready to come back, though. You’ve done so many things for me, Sir Lorenzo. Malaki na po ang naging utang na loob ko sa inyo.” Ngumiti ako habang tumutulo ang luha sa ’king mga mata.

“Pero, Sir... let me be with Austin one last time, kahit hanggang alas otso lang ng gabi. Then after that, okay na po.” Tumango siya, dahan-dahan niya’kong niyakap at hinaplos ang buhok ko.

“Basta ikaw, Gael, sige... hanggang bukas nang alas otso.” Tumango siya.

Bumitaw siya sa pagkakayakap sa ’kin, natagpuan muli naming dalawa ni Sir Lorenzo ang aming mga sarili sa classroom.

“Have fun on your last day, Gael, enjoy it while it lasts.” Sir Lorenzo smiled with a calming face.

Suddenly, he faded as the classroom did. It all turned to black as I found myself with my eyes closed, I opened my eyes and again... I’m on the flower field with Austin.

He’s just looking at the wonderful sunset, now... I realized that I need to leave. And tomorrow, it will be that one last time, that one last time that I could be with him.

“Austin...” saad ko, dahan-dahan naman siyang lumingon sa ’kin.

“Bakit, Gael, gusto mo nang umuwi?” he asked. Umiling naman ako.

“Not yet, I want to go here tomorrow evening.” I said back.

“Bakit naman, anong gagawin mo rito?” again, he asked. Dito na ’ko tumayo at ininat ko ang aking katawang kababangon mula sa pagkakahiga.

“Let’s go stargazing, bring your telescope in your room with you.” Ngumiti ako bilang mungkahi, napangiti rin naman siya.

“Sige ba, anong oras mo balak pumunta bukas, susunduin ba kita?” tanong niya at tumango naman ako.

“At six thirty, I’m sure madilim na no’n. I want to go as early as eight.” Tumango naman siya.

Nilisan na nga namin ang flower field at hinatid niya na ’ko pauwi. I want to spend that time with him, tomorrow is the last day... that last day that I can be with Austin.

Kung kailan ko pa nakita sa kan’ya ang mga bagay na ’di kayang ibigay ng reyalidad sa ’kin, saka pa siya mawawala.

I’ve already fell for Austin, and I can now define the feeling that drawn us two together.

Yet destiny has other plans for me.

I’m supposed to go back to my reality or else... I’ll die.

Kahit kailan talaga, walang kasiyahang tumatagal kapag ako ang nakakaranas nito.