Chapter 43: She Cried
LARA’s POV
Hold me now…
It’s hard for me to say I’m sorry. I just want you to stay.
And after all that we’ve been through, I will make it up to you, I promise to, baby
I turned off the music. Hindi na kasi naging therapeutic eh, mas lalong sumakit ang dibdib ko.
I’m staring at Tristan form a distance. He looks happy with his friends habang nagaasaran. Is he feeling what I’m feeling? Is he hurting the way I am?
*sniff* *sniff*
The Lara inside me tells me not to cry. The Lara inside me tells me that I’m strong, that this too shall pass. But the Eunice inside me keeps on whispering how weak I am. The Eunice inside me tells me na kailangan kong umiyak, na kailangan kong maging tapat sa sarili ko. I should stop pretending that I’m strong, dahil hindi naman talaga eh. I’m vulnerable and fragile.
Unti-unting tumulo ang mga luha ko while watching Tristan.
Ang sakit naman kapag nakikita mo ang taong mahal na mahal mo pero hindi mo man lang pwedeng lapitan.
Ang sakit isipin na kahit ganito na ang sitwasyon, you’re still waiting for his name to appear on your screen kahit alam na alam mong malabo na iyong mangyari.
“Just don’t give up on me babe.”
Hindi ko na mapigilang humagulhol habang pinapatong ang ulo ko sa steering wheel. Sweetpea’s windows are tinted naman kaya all I have to do is to cry my heart out.
Bakit napakalupit ng tadhana?
Bakit kailangan pang umabot sa ganito?
Akala ko happy ending na eh. Akala ko papabayaan na kaming mag live happily ever after.
Pinipigil ko ang sarili kong huwag sumigaw pero habang sinusubukan ko, panay ang patak ng mga luha ko. Nakakainis! Nakakainis talaga!
“BABE! MAHAL KITA!” sigaw ko sa loob ng sasakyan at sumunod ang paghagulhol ko.
“Please, ibigay niyo na siya sa’kin oh. Mahal ko siya. Mahal na mahal!”
Everytime I tried letting my heart out through my whispers, susunod ang mga malalim na hininga showing an aching emptiness.
Habang sinusubukan kong pigilin ang pag-iyak, habang sinusubukan kong kalimutan ang memories na pabalik-balik, habang hinahabol ko ang mga hininga ko, I realized na kahit anong pasakit ang gawin ko, It won’t change anything. Kahit umiyak pa ako ng isang balde, hindi babalik ang kahapon kung saan hawak ko pa ang taong pinakamamahal ko.
DANA’s POV
“Sungit! Wala si pinsan dito! Sungit, may kumidnap nanaman ba? Kanina ko pa siya hinahanap! Baka kung ano na nangyari kay pinsan! Hindi mo ba alam na marami ang galit sa kanya dito? Ba’t ba kasi hindi mo pwedeng sabihin kung saan ka ngayon? Ganito nalang ba ‘to? Naiintindihan naman kita kung busy ka eh! Ok lang sa akin kahit minsan ka lang tumatawag! Pero sana bumisita ka naman dito kahit ngayon lang! Hindi para sa akin, kahit para nalang sa half sister mo!”
Halos mawalan ako ng hininga sa sunod-sunod na paagtatanong at pageexplain ko sa taong isang linggong hindi tumawag.
I love you sungit! tumatawang sabi niya sa kabilang linya.
“Wow ha? Ang sarap mo namang magmahal!”
Okay! Okay! Kahit wala ako diyan, alam ko ang nangyayari. Hindi naman ako nagbabakasyon lang, may pinagagawa si Dad sa akin. I just found out his plan lately kaya I’m helping him para matappos na ang gulo.
“Matapos ang gulo? Eh ano ako dito? Scarecrow? Hindi niyo man lang ba ako isasali para mas medaling matapos ang gulo? Parte rin naman ako sa pamilya ah! Naguguluhan na nga rin ako eh!”
You know what? I wish I were there to see you that way. I would be seeing hearts by now.
“Hoy sungit! Hindi ako tumawag para makipag sweet nothings sayo! Sabihin mo na kasi kung saan pinsan ko!”
Password muna
“Ano? Hindi ako nakikipagbiruan!”
Ako rin. Cmon love. I need that password. Para naman makunan ang stress ko dito.
“Okay, I love you sungit”
Yesss! I love you more sungit.
“So? Si pinsan?”
Ahhh right. She’s in good hands, don’t worry too much. I have to go. I’ll call you.
Nakakainis! Aneracion rin naman ako ah! Adopted nga lang. Pero kahit na! Bakit hindi nila ako sinasali? Urgh!
Monday came, walang Lara akong nakita.
Tuesday came, walang calls from sungit.
Wednesday came, marami na ang nagtatanong kung saan na raw ang PLAYGIRL kong pinsan. Kung nabuntis ba siya at walang ama, o kung pinauwi dahil may STD. Iisa lang naman ang sagot ko kapag tatanungin ako eh….. “Hindi ganun ang pinsan ko.”
Thursday came…
Si Bopep lang ang tumawag.
Sa kanya ko lang nalaman na umuwi na pala si Tito Lans dito sa Pilipinas. Sa kanya ko lang nalaman ang lahat. Na nasa Cebu pala sina pinsan, Tito Lans at Ian ngayon.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
|4-12-15|
