Chapter 29 <3<3<3

54 2 0
                                    

Chapter 29

<Mia's POV>

Naglakad na ako papunta doon sa garden at nakita ko yung white rose kanina. It was getting prettier this time.

Bumuka kasi ng todo yung flower at mas bumango.

Well, it's what I smelled like.

Weird lang nitong flower na to kasi parang mushroom na tumubo bigla sa harap ko kanina tapos kaamoy ko pa. Hindi siya amoy rose eh. Amoy ako. And yes, I'm serious.

Nalimutan ko ng tanggalin yung towel na nakabalot sakin at tinitigan ko lang yung bulaklak.

It reminded me of my memories with LJ.

Even if our memories are not all about roses...

Parang...parang...nakamarka na dito lahat. Parang Memory Card lang at USB.

Nag-indian sit lang ako sa harap nung bulaklak at nangalumbaba.

Feeling ko nauubusan na ako ng dugo pero parang ayaw pa rin mamatay ng katawan ko. Parang may hinihintay lang...

Nagulat nalang ako nang biglang kumalabog yung pinto pabukas at nakita ko doon ang hingal na hingal na si LJ na parang nagmarathon pa.

I felt my heart beat faster and louder than a drum.

Nabanggit ko ba yung batang hinihintay ang Daddy niya na Navy? The one that's dead already? Well, parang ako yun at parang milagro na nabuhay ang tatay ko at umuwi sa bahay namin.

I rose to my feet, the corners of my lips lifting slowly as I felt the cool, gentle wind caress me and blow my soft hair.

Suddenly, I felt the urge to look at the rose behind me and nang ginawa ko nga iyon, lalo akong napangiti. Mas gumanda siya and kumbaga sa tao, glowing. Lalong nagliwanag ang mukha at hitsura.

I turned around again to look at LJ. He started to walk towards me and I smiled til I showed my teeth.

"Why didn't you tell me?" Nagulat ako sa tanong niya.

Did I just imagine myself seeing him smile at me kanina?

Kasi sobrang galit na galit ang hitsura niya ngayon eh. Mas sobra pa sa kanina na galit na galit siya sakin.

"W-what are you talking about?" Naguguluhang tanong ko lang at tinakpan ko yung part ng twalya na tumatagos na yung dugo. May hinagis si LJ sa floor at sinundan ko iyon ng tingin.

First ultrasound pictures iyon ng babies namin...

Tumingala ako kay LJ tapos pulutin iyon.

"I'll file a custody sa mga bata. Iyon ang pinunta ko dito." Sabi niya at halatang nagpipigil lang na ilabas yung sobrang galit na galit niyang sarili. Yeah, he could be worse than just mad-mad. He can be super duper furious-furious type sometimes. Then, it's as if may pinipigilan siyang sabihin sakin. He balled his hands into tight fists and walked out of the house.

I looked at the picture and ran my fingers through it.

There were four babies in the picture...

I smiled kahit na na-shock ako kanina at tumingala sa nakatalikod na si LJ.

"Bes, are you happy?" I don't know why pero bigla nalang iyon dumulas sa bibig ko.

I did not regret it kasi gusto ko rin talaga malaman kung anong nararamdaman niya sa mga anak namin.

My hand tightened on the part where I was shot kasi nagsisimula ng kumirot iyon. I tired my best to hide the pain in my face and in my actions. I walked towards him and he just turned around slowly.

It's like we're in a world of movies...in a world of music videos.

Kulang nalang kanta para mag-match yung mga kilos namin.

Napahawak ako sa tiyan ko nang kumirot na rin iyon.

Nawawala na yung ala-sedative na pinagkaloob sakin ni Lord. Ibig sabihin...

Malapit na?

I waited for his answer and I looked into his eyes.

I smiled instead of crying and I know I have to remain smiling kahit ano pang mangyari kasi malapit na...

Malapit na akong mawala...

Malapit ng matupad ang hiling ni LJ na mawala ako for good...

"No."

I know...

Lalo lang lumawak yung ngiti ko at tumango-tango ako and suddenly, hindi ko alam kung bakit bigla nalang akong parang nauubo.

Huwag muna...

Mamaya nalang pag nakaalis na siya...

Patalikod na sana siya nang biglang hindi ko na napigilan ang sarili ko at napaubo.

Blood scattered on the floor and on my clothes and to the towel.

Nagulat nalang ako dahil sa dami nung dugo na naubo ko.

LJ turned around and looked at me. He froze and I only smiled at him after I wipe my mouth na puro dugo. Sure ako may dugo rin yung ngipin ko pero...okay lang. Basta nakangiti ako sa lalaking mahal ko.

"Gwapo anong tinitingin-tingin mo diyan?" I managed to say then I coughed blood again.

"Shit!" He barely screamed and ran next to me and he catched me before I fell to my knees and he carried me to the couch- "What's happening to-"

Nalaglag yung towel dahil sa pagkakatanggal ng mga kamay niya at natulala siya doon sa wound ko.

I looked at it and ngayon ko lang nakita na butas na pala yung part ng katawan ko na yon.

It's a deep hole. Tagos na tagos yung bala sa katawan ko.

Namutla siya at tumingin siya sakin.

I only smiled when I saw his face and especially his eyes.

"There's my old LJ back." I sighed and I held his hand kahit na may dugo na yung kamay ko.

Those eyes showed me that he still cares for me...that he still loves me...

"I'll call an ambulance." He said and was about to move away nang higpitan ko ang pagkakahawak ko sa kamay niya.

"Don't leave...dito ka lang...sa tabi ko..." Makaawa ko at kumunot lang ang noo niya sakin.

"Hindi pwede! Kailangan kang madala sa ospit-"

"My last wish."

"Excuse me?"

"Do you know what my last wish is?" I said, smiling at him.

"Mia, I don't have time for such-"

"It's to share a romantic kiss with you. Yung mahal kita at mahal mo ako. Yung nararamdaman ko kung gaano mo ako kamahal...kung gaano ako ka-importante sayo...that kiss that you shared with Elaine in our wedding...that kiss...yun ang matagal ko ng pinapangarap." I said and I can see sadness in his eyes. Lumuhod siya sa tabi ng couch at hinigpitan niya rin ang hawak niya sa kamay ko.

"I'm sorry...I...I didn't know...I-"

"Shh..."

Marriage: Deeply In Love With My BestfriendWhere stories live. Discover now