The Psychopath's Son (On Going)

Chapter 2 - Eccendentesias

Akala ko makakatulog na ako ng maayos kagabi pero maingay pa sa sabong ang hiyawan nila. That girl ended up being toyed as predicted. Poor her. I checked my phone only to find out I got 6 missed calls from Gavin. Is he dumb? Tatawag siya ng alas dos ng madaling good thing at naka silent ang phone ko kung hindi ay nagising na siguro ako.

"What?" Agad kong bungad nang tawagan ko siya pabalik.

"Good morning too." Mapagbirong wika nito. I waited for him to continue ngunit ibang tinig ang naririnig ko sa kabilang linya. Seems like he's busy moaning and groaning. That dirty man.

I ended the call, mukhang hindi naman importante ang sasabihin niya. I just got up at parehong mukhang nagmamakaawa na naman ang bumungad sa akin. She looks very used and tired samantalang napakasarap ng tulog ng mga haling na sikmura ng mga taong ito. She looks right into my eyes and it's pleading for help as well. But just like the usual kumuha lang ako ng upuan at pinanood siya ngunit di naman naalis ang tingin niya sa akin.

"You're not like them." Mahinang wika nito. Compliment or not alam ko na kung saan tutungo ang usapan na ito.

"You can't lure me with those words. And you're wrong, I'm one of them; that's why I'm here." Nagbaba ito ng tingin at napabuntong hininga na lamang.

"You can use me any way you want. Just send me home right now. Kailangang kailangan ako ng kapatid ko. Wala akong paki-alam kung hindi na ako malinis. Wala akong pakialam kung pailang beses nyo pa akong gamitin, kung ilang beses nyo pa akong babuyin. Wala akong pakialam basta pauwiin nyo ako ngayon. Mas hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung may masamang nangyari sa kapatid ko." Patuloy ang walang katapusang pag-agos ng mga luha nito. She closed her eyes to stop the tears but it's no use.

"Kung hindi nyo ako paaalisin dito just please check my brother. Hinihika siya kahapon baka kung ano nang nangyari sa kaniya, wala sina mama sa bahay." Pagapang itong lumapit sa akin at lumuhod sa harapan ko. She even embraced my legs and begged. She's too desperate.

"Parang awa mo na. Kahit yung kapatid ko na lang." Kahit siya ay nahihirapan na din sa paghinga sa sobrang pag-iyak.

"Nasaan ang kapatid mo?" Another voice echoed in the whole room. There he is. The knight in shining armor of everyone. Lumapit ito sa kaniya at inalis ang mga buhok na nakaharang sa mukha ng babaeng ito. Tila nabuhayan ng dugo ang dilag at parang isang mabait na tutang sinabi ang address nila.

"Shhh.. I can't help you, but I can help your brother so stop crying." Bumitaw na sa pagkakakapit sa akin ang babae. Hindi din ito naiilang na humarap kay Jason kahit lantad ang buong katawan nito. Kung sabagay, ilang oras na bang ganiyan ang sitwasyon niya.

"Salamat" Mahinang tugon nito and Jason just flashed her smile. Akala ko ay aalis na ito but he dragged my arms kaya't napatayo na lamang ako. Here he is again dragging me into something.

"Ikaw ang nagkusang tumulong so don't drag me into this." Wika ko.

"Hindi kita pinatutulong, I just want to teach you some humanity. All I see right now are humans but no humanity." He said at saka nagdiretso sa sasakyan.

"If humanity is what you want you shouldn't be in this kind of living. Humanity and the like don't exist here, and you know that." Mahabang litaniya ko nang makasakay kami ng sasakyan.

"And tell me honestly dude, do you like me?" I asked trying to crack a joke. Napakahilig niyang manghatak sa kung saan saan. Halata namang halos mabilaukan siya sa tinanong ko.

"Actually Bro.." He paused and acted like he's a sweet teenager who was about to confess and it really grosses me out.

"No." At nasundan ito ng malalakas na tawa. May saltik na nga siguro ang taong ito. Kung anu-ano kasi ang nalalanghap sa laboratory niya at sa paggawa ng mga bomba.