PANZEHİR

BÖLÜM 22

'Fikir değiştirmenin en kolay yolu sağlam bir umuda bel bağlamaktır'

José Saramago

Annem endişeyle bana doğru koşarken Ulaş havuzun kenarına yaklaşıp çıkabilmem için belimden tutarak kaldırdı.

"Tut annem elimi."

O güçsüz bedeniyle beni kurtarma çabasına girmesi beni daha kötü ediyordu. Fakat şu sudan çıkmak için her şeyi yapabilirdim. Annemin uzattığı eli tutup Ulaş'ın yardımıyla taşa attım kendimi.

On bir yaşında babam beni yüzme kursuna yazdırmıştı. Öğretmenin hatası yüzünden ölümden dönmüştüm. O günden sonra ne denize ne de havuza girmemiştim. Canım babam her ne kadar tekrar denemem için rica etse reddetmiştim.

Annemin uzattığı havluyla yüzümü silerken Ulaş havuzdan çıkıp hemen yanıma çöktü.

"İyisin değil mi? Nefes alabiliyorsun."

Başımı salladım. Şimdi çok daha iyiydim. Annem Ulaş'ın omzuna dokunup tebessüm etti.

"Kızımı kurtardığın için çok teşekkür ederim Ulaş. Rahatsızlığu sebebiyle nefes darlığı çektiği anda baygınlık geçiriyor."

Ulaş da gülümseyip annemin omzuna koyduğu elini tüm samimiyetiyle tuttu.

"Teşekkür etmenize gerek yok Bahar hanım. Kızınız için canımı bile veririm."

Annemin yanında bu şekilde konuşması beni utandırmıştı. Başımı eğip ıslak saçlarımı geriye attım. Kıyafetlerim tamamen ıslandığı için fazlasıyla huylanıyordum.

Varlığını bile unuttuğum Eser'i annemin güçlü çığlığıyla hatırladım. Gözü dönmüş biçimde Eser'in yanına gidip omuzlarından itti.

"Ben sana kızımı emanet ettim Eser! Sen nasıl? Nasıl böyle bir şey yaparsın! Bilmiyor musun benim kızım havuzdan korkuyor!"

Ulaş yanımda yumruklarını sıkıp sıkıp gevşetiyordu. Annem korkmasın diye Eser'e bir şey demiyordu. Oturduğum yerden kalkıp annemin kolundan tuttum.

O kendinde değildi. Tamamen serhoştu yoksa asla bilerek böyle bir şey yapmayacağını biliyordum. İkisinin arasıma girip annemin kollarından usulca tuttum.

"Anne tamam bilerek yapmadı."

"Bilerek yapmadı mı? Kızım pencereden izliyordum tartışıyordunuz. Kendi elleriyle seni itti."

"Bahar abla ben bilerek yapmadım. Yemin ederim isteyerek olmadı."

Eser'in pişman sözlerine karşı Ulaş gülünce bütün bakışlar ona çevrilmişti. Ulaş ciddiye almamak için kendiyle mücadele ediyor Eser'in gözlerine öldürecekmiş gibi bakıyordu.

"Neden gülüyorsun lan! Hepsi senin sayende oldu!"

Eser bir hışımla Ulaş'ın üstüne doğru yürümeye başladı. Annem ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Ulaş Eser'in tek bir hareketini bekliyordu.

Olduğum yerde durmayı bırakıp Eser'in kolundan yakaladım.

"Eser sen kendinde değilsin. Hadi evine git."

"Bırak!"

Beni bir kez daha itti. Ulaş'ın son damlasını beni iterek taşırınca gülümsemeyi bırakıp Eser'in yüzüne sert bir yumruk geçirdi.

Ağzımı kapatarak Eser'in havuza düşüşünü izledim. Ulaş hırsınu alamayı Eser'in ardından atladı. Havuzun içinde birbirlerini yiyorlardı.