Deva
Apartmanda tekrar bir akraba kavgası baş gösterdiği zaman bu evden ciddi manada taşınmaya karar vermiştim çünkü Gece, kavgalardan aşırı derecede etkilenen bir çocuktu ve bu olaylar zinciri de gelişimini kötü etkiliyordu, kavgaya bizzat ortak olmasak da gelen sesler sağ olsun o kavgayı yaşıyormuş gibi hissettiriyordu ve bu da benim sinirimi bozuyordu.
Evet bu kavga olayları hemen hemen her zaman ve her yerde olabilecek şeyler olabilirdi ama ben doğurduğum çocuğumu huzurlu, sakin bir ortamda büyütmek istiyordum bu da benim en büyük hakkımdı çünkü Gece bu yaşa gelene kadar hep diken üzerinde olmuştum ve o dikenlilik maalesef hâlâ devam ediyordu, sanırım uzun bir süre de devam edecekti.
Genç bir baba olmanın ağırlığı altında ezilmem şöyle bir kenarda dursun her zaman tek başıma oluşum kanatlarımı kırıyordum.
Çevreme o kadar yalan söylemiştim ki bir gün çok fena elimde patlayacaktı ve bu sefer yine ben onların altında tek başıma kalacaktım, çevreme ve aileme o yalanları söylerken yüzüm kızarıyordu ama bundan başka çarem de pek yoktu...
Gece, benim yalanlarımın hepsine hemen hemen ayak uydursada o da ufaktı ve aklı çoğu şeye maalesef ermiyordu, kendi çocuğumu kullanıyormuşum gibi geliyordu ve benim hayatım tamamen yalanlarla örülüydü.
O evi kesinlikle en acilinden tutmam gerekiyordu ve Yalın ile bu gece acilen konuşmam lazımdı çünkü birkaç önce konuştuğumuz zaman dediğine göre yarın timi ile operasyona gideceği için uzun süre de burada olmayacaktı.
Kafamı kitap okuyan kızıma çevirip yüzümü ellerimin arasına kapattığımda tam anlamı ile çaresizliğin dibini sıyırdığını fark etmiştim ve sürekli kapana kısılıyormuş gibi hissetmem normal miydi?
Kavga sesleri artmaya başladığı zaman ellerimi yüzümden çekip ayağa kalkıp bütün dikkatimi Gece'ye vermiştim, seslerden onun da ne kadar rahatsız olduğunu fark etmiştim ve az dışarı çıksak iyi olacaktı...
Belki, Yalın ile de şu ev meselesini görüşebilirdim!
*****
Yalın
Evde çamış gibi yayılırken Deva'nın araması ile üzerimi değiştirip direkt olarak kedi gibi çağırdığı yere gitmiştim.
Neden böyle itaat ettiğimi anlamamıştım ama içimdeki hissi hiç mi hiç sevmemiştim.
Beni çağırdığı konum evime yakın olan çocuk parkıydı ve gecenin bir körü burada buluşmamız komikti.
Parkın içine girdiğim zaman kaydıraktan kayan montlu Gece'yi görmem ile anında gülümsemiştim. Onu bugün tanımama rağmen anında sevmiştim, aşırı uslu bir kızdı ve çocukları zaten çok sevdiğim için ona da kanım kaynamıştı.
Deva'yı salıncakların birinde oturmuş görmem ile gülümsemem daha çok büyümüştü ve hâlâ çocuk ruhunu kaybetmediği için mutlu olmuştum.
En azından çoğumuzun yapamadığını yapıyordu çünkü böyle şeyler bana aşırı derecede utanç verici gelirdi ve onun kimseyi umursamadan öyle oturup salıncak sallanmasını taktir etmiştim.
Gerçi parkta ikisinden başka pardon üçümüzden başka kimse yoktu ama yine de sevimliydi.
Gece beni görünce koşarak gelip bacağıma sarıldığı zaman kollarımı omzuna koyup onu tutmuştum, bacağım kadar boyu vardı zaten ve direkt olarak Deva'nın da bakışları bana dönmüştü.
"Yalın amcaa" Gece, neşeli bir ton da konuşup bacağıma daha sıkı sarıldığı zaman kaşlarımı çatmıştım.
Neden bilmiyordum ama onun bana 'Yalın amca' demesi sinirime gidiyordu, normalde olsa asla takılmayacağım bir şey olsada Gece de işler değişiyordu.
-Yalın amca değil de abi de bana Gece. Kendimi sanırım yaşlı hissediyorum ve üzülüyorum.
Gece'ye bir sır veriyormuş gibi kulağıma eğilip konuştuğumda Gece kedi gibi mırlar bir şekilde kıkırdamıştı.
Deva da salıncaktan ayağa kalkıp bize doğru gelip tam önümde durduğu zaman onu baştan aşağı süzüp yutkunmuştum.
O kadar sade giyinmişti ki...
Normal kaslarını belli edecek beyaz bir gömlek ve altında siyah dar pantolon vardı, saçları dağınıktı ama bundan bile nasıl etkilenmiş olabilirdim ulan?
