ANKA
By DilekTrnc
107K
7.2K
Beyoğlu'nun arka sokaklarından birinde yaşayan dört arkadaşın hikâyesi. Akın deli dolu, geçmişinin acılarını kahkahalarına bastırmış biri. Nefes uçarı kaçarı, tüm hayatını bu üç erkeğe bağlamış, onlarsız bir dakika düşünemez halde. Kurtuluş adı gibi, yardım elini uzatmadığı kimse kalmasın isteyen, bir dakika duraksamaya, itaatsizliğe tahammül edemeyen, pek az gülen birisi. Anıl dünyadaki tüm kadınlara âşık, asla dinmeyecek bir çapkın.
Hayatın bir araya getirdiği bu dört kimsesiz insan, kanlı bir savaşa girerler. Kendileri gibi aç, susuz sokağa bırakılmış hiçbir çocuk kalmasın, zalimin zulmü kırılsın, adalet gezinsin İstanbul'un sokaklarında diye. Çok kaybederler, çok yenilirler, çok da kazanırlar. Bu sırada aşk ilmek ilmek örer ağlarını.
Tek bir ilkeleri vardır, ne kadar dibe düşseler de o kadar sağlam geri ayağa kalkarlar.
"Bir kıvılcımla başladı hikâyemiz, şimdi yansın tutuşsun İstanbul, biz küllerimizden yeniden doğarız."
***
Dudakları benim artık kurumuş gözyaşlarıma değerken "Benim için ağlama," dedi. Onun gerçek anlamda sarhoş ve yıkılmış görüntüsüne sımsıkı sarılırken "Ne oldu?" diye sordum. Biraz daha böyle davranmaya devam ederse kendi acımı unutup kenara korkudan ilişecektim.
"Çok kurşun yarasını taşıyorum," dedi hemen sonra. "Bir yerlere gelirken, birçok şeyi kazanmaya çalışırken çok yaralandım ama hiç korkmadım."
Elleri tekrar saçlarıma gidip beni yumuşakça severken dudaklarıma değen parmakları tüm kanın yüzüme çekilmesine sebep oldu.
"Ama ilk defa korkuyorum," dedi. "Çünkü sen silahlarla savaşmıyorsun, kendini koydun namlumun ucuna."
Eskilerden kalma alışkanlığıyla beni boynuna bastırıp kokumu içine çekerken "Ben bana karşı verilen savaşı ilk defa seviyorum ulan," dedi. "Çok seviyorum."
Nefes adlı kitabıma bakar mısınız? Yazılanlar %100 gerçektir. Yorumlarınızı bekliyorum