O her zaman gülümseyendi. O mükemmeliyetin vücut bulmuş haliydi. O imkansızdı... Özgün, yalnızlığın karanlığında boğulmak üzere olan bir genç kızdı. Her yerde yalnızdı. Evde, okulda , sokakta... Ailesi Özgün'e daha iyi bir hayat yaşatmak için çalışmaktan başını kaldıramamakta. Ama bilmiyorlardı ki , Kızlarını daha kötü bir hayat yaşatıyorlar. Ablası sayesinde hep bir dışlanmışlığı vardı. Hiç arkadaş elde edememişti. Ama Özgün'ün istediği sadece huzuru bulabileceği bir kişiydi. Dışlanmışlığı , yalnızlığı, ezikliği , ailesini unutabileceği bir kişi... Sadece otobüste gördüğü, Gülüşüne, Ses tonuna, Gözlerine aşık olduğu adını bile bilmediği bir çocuk o kişi olabilir miydi ?