Kaçıyorum, arkama bakmadan nefes almadan kaçıyorum her an ciğerlerim patlayacakmıs hissiyle debeleniyor ve kaçıyorum. Annem son gücüyle beni başka bir boyuta soktu. Hiç bilmediğim bu yerde bana bıraktığı bir kağıt parçası elimden hiç düşmeyecekmiş bir şekilde tutuyorum. En son söylediği sözlerden biri de "sakın korkma o seni bulacaktır. "cümlesi oldu. İtiraz bile edemedim. Anneme ne olduğu hakkında en ufak bir fikrim bile yok *belki de öldü* bunları düşünmek kalbimi daha da parçalıyor. Kafam da milyonlarca soru işaretleriyle koşarken ayağım boşa geliyor ve kayıyorum, kafam bir kayaya yada bilmiyorum sivri bir şeye denk vuruyor. Sonrası göz kapaklarım sanki üstünde zibilyon kadar bir ağırlıkla kapanmaya yüz tutuyor. Korkuyorum bu korku ölüp ölmemle alakalı değil.. ETRAF SİYAHLIK BENİ İÇİNE ÇEKİYOR KULAKLARIM KAN ÇANAĞI VE SESLER ETKİSİNİ YİTİRİYOR. SONRASI BELİRSİZLİK ÖZÜR DİLERİM.. *YAPAMADIM.*