Είναι βράδυ. Εσύ και η παρέα σου έχετε βγει να διασκεδάσετε, να περάσετε καλά, να ξεδώσετε. Όλοι είναι πολύ ενθουσιασμένοι, έχουν καιρό να ειδοθούν. Αγκαλιάζονται, ανταλλάσουν χειραψίες, συζητούν. Χωρίς εσένα. Γιατί εσένα σε έχουν ξανά δει. Εσένα σε βλέπουν πιο συχνά. Σε έχουν συνηθίσει. Βαρεθεί. Θέλουν κάτι άλλο. Κάτι νέο. Ακόμα και κάτι σαν εσένα, αλλά ΌΧΙ εσένα. Όμως, εσύ τους ξέρεις, τους νοιάζεσαι, τους αγαπάς. Κανείς δεν μπορεί να τους προσφέρει αυτό που μπορείς εσύ. Κάνεις δεν τους ξέρει όπως εσύ. Κανείς δεν τους γνωρίζει όσο εσύ. Κι όμως. Ενώ εσύ τους αξίζεις περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο εκείνη τη στιγμή, αυτοί σε αγνοούν. Στρέφονται σε κάποιον άλλο. Κάποιον " ξένο " σε σύγκριση με εσένα. Στρέφονται σε αυτόν. Και όχι σε εσένα. Δεν ξέρουν πως αυτό το βλέπεις, το καταγράφεις στη συνείδηση σου. Δεν καταλαβαίνουν πως αυτό σε ενοχλεί, γιατί απλώς είναι τόσο ενθουσιασμένοι που δεν μπαίνουν στον κόπο να δουν τι γίνεται με εσένα, αν περνάς κι εσύ καλά μαζί με αυτούς. Αν είσαι καν εκεί. Μαζί τους. Δεν μπορούν να δουν πως αυτό σε ενοχλεί. Και εκείνη τη στιγμή αναρωτιέσαι: " Δεν θέλουν να το δου