Μεγάλωσε σε μια υγιή οικογένεια, ένα αγόρι όπως όλα στην αθώα τότε ηλικία του... Έπαιζε με τα άλλα παιδάκια, άκουγε πάντα τους γονείς του, ήταν πολύ έξυπνο και μελετηρό αγόρι...Όλοι είχαν να πουν... Το μόνο που απασχολούσε τους γονείς του ήταν ότι πήγαινε στο δωμάτιο του και κλειδωνόταν για ώρες, κάποιες φορές μάλιστα του μιλούσαν και ήταν σαν να μην άκουγε, δεν απαντούσε καθόλου, με απλανές βλέμμα, άλλοτε δε, ενώ ζωγράφιζε του έπεφτε το μολυβάκι ξαφνικά, ή έκανε κινήσεις σαν να ξεσπαζόταν με κάτι ...Πολλές φορές λες και τρόμαζε που τους έβλεπε, κρυβόταν, έκλεινε τα αυτιά του και ούρλιαζε... Δεν ήξεραν γιατί...Ώσπου, μια μέρα άνοιξαν την πόρτα... Και μετά εκείνος μεγάλωσε...Οι γονείς του ''χάθηκαν'' λέει...Ως ενήλικας, είχε περίεργες ''συνήθειες''...Και πολλούς ''φίλους''...Μια ομάδα ψυχιάτρων με επικεφαλή τον Κ. Κόναρ του ζήτησε να γίνει εθελοντής σε ένα πείραμα...Έτσι του είπαν...Αυτός δέχτηκε... Κάτι έβλεπαν σε αυτόν...Γιατί άραγε; Για πιο λόγο να ζητήσουν από εκείνον κάτι τέτοιο;