Birkaç dakika yüzüme bakmıştı. Yanıma biraz daha yaklaştı. Kalbim daha hızlanmaya başlamıştı. Sadece gözlerime bakıyordu. Ellerini yüzüme koydu. Resmen donakalmıştım. Gözlerinde merhamet vardı. En nefret ettiğim şey merhametti. En işe yaramaz duyguydu. "Gözlerin neden kıp kırmızı? " " Uyumamaktan bir nevi travma nedenini bilmene gerek yok " kafasını sallayıp eli ile gözlerimi elledi. " Hiç düzeltmeyi denemedin mi?" Gözlerinin içine baktım.